H ψυχολογία των ευσεβών πόθων”
Του Θανάση Κάππου*
Ζούμε σε μια εποχή η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί “ετεροβαρής” από πολλές απόψεις. Ο καθένας μας (νομίζει), πως δε φέρει καμία απολύτως ευθύνη για τα τεκεταινόμενα σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Φταίνε οι πιο πάνω σε πολλές των περιπτώσεων ακόμη και οι πιο κάτω για τα προβλήματα.
Μικρά και μεγάλα. Κάθε είδους και διαστάσεων.Πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και πάει λέγοντας. Χωρίς τελειωμό η απαρίθμηση των κατηγοριών προβλημάτων. Αν, μάλιστα, το πρόβλημα είναι και ανεπαίσθητο τότε μεγαλώνει η καθαρά προσωπική αντίδραση για την αντιμετώπισή του. Σε μια εποχή κομβική και συνάμα κρίσιμη από κάθε άποψη.
Οι αλλαγές που συντελούνται σε παγκόσμιο επίπεδο θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν το λιγότερο ακόμη και αν στεναχωρήσουμε και τον πιο αισιόδοξο αναγνώστη, ως «τεκτονικές». Ξαναμοιράζεται η πίτα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η σκακιέρα ανά τον κόσμο βρίσκεται σε ένα πολύ εύθραυστο σημείο ενός αγώνα που κανείς δεν μπορεί να προδικάσει πως και με πιο τρόπο θα καταλήξει. Τα διλήμματα πολιτικά, και μη, μεγάλα.
Μεσορόθεσμα: Λιτότητα ή μη λιτότητα
Μακροπρόθεσμα: H ένταση των δύο άκρων σε όλες τις εκφάνσεις της, δημιουργώντας νέα αντιμαχόμενα στρατόπεδα ανά τον κόσμο. Γεωπολιτικοί και γεωστρατηγικοί ελιγμοί που το αποτέλεσμα τους θα φανεί μετά από πολλά χρόνια.
Στο εσωτερικό επίπεδο: πολιτικός μαρασμός.
Η κυβέρνηση βρίσκεται διαρκώς ανάμεσα σε συμπληγάδες πέτρες τις οποίες προσπαθεί όσο πιο αναίμακτα γίνεται να ξεπεράσει. Το μόνο σίγουρο είναι πως πολλές φορές δεν τα καταφέρνει.
Εμένα πάντως μου μοιάζει απολύτως λογικό. Θυμίζοντας ποδοσφαιριστή που παίζει μπάλα σε μισό γήπεδο. Μετά τη σέντρα υπάρχει ένας “αόρατος διαιτητής” που δεν επιτρέπει το σκοράρισμα.
Η Αξιωματική Αντιπολίτευση, ζει αυτό που θα λέγαμε με απλά λόγα “ψυχολογία ευσεβών πόθων”. Έκφαση που για πρώτη φορά είχε χρησιμοποιηθεί από το μεγαλύτερο κατάσκοπο του 20ου αιώνα τον Κίμ Φίμλπυ, θέλοντας να χαρακτηρίσει την προσπάθεια των Άγγλων και των Αμερικάνων, που πίστευαν πως θα ξεμπερδεύαν με τη Σοβιετική Ένωση λίγο μετά το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.
Φιλοδοξίες, προσδοκίες και πόθοι που στηρίζονται σε χτεσινά επιχειρήματα.
Δηλαδή : Τα κάνουμε ακόμη χειρότερα από ότι είναι σήμερα και όπου μας βγάλει!
Ξεπερασμένα επιχειρήματα άλλων εποχών.
ΌΧΙ πως σήμερα δεν έχουν γίνει λάθη τα οποία χαρακτηρίζονται από μεγάλες δόσεις τραγικότητας.
Η όποια δικαιολογία δε χωράει ούτε κατ΄ελάχιστο.
Ούτε όμως και με πολιτικές συνταγές προηγούμενων δεκαετιών δε μπορείς να κάνεις προκοπή. Θυμίζοντας με εύκολο και “ανέξοδο”τρόπο το ποιος είσαι και από πού έρχεσαι…
Συνεπώς, έχουμε πολλά να δούμε και περισσότερα να ακούσουμε. Φτάνει να είμαστε λίγο εγκρατείς στους αφορισμούς και στα βαθυστόχαστα τσιτάτα.
Όπως έλεγε κάποιος σοφότερος και παλαιότερος ημών:«υπάρχουν μέρες που κρύβουν μέσα τους είκοσι χρόνια». Κάτι περισότερο θα ήξερε!
