Στην Ευρώπη πληθαίνουν οι φωνές στον έγκριτο Τύπο αλλά και από σοβαρές προσωπικότητες της διανόησης και της πολιτικής με διεθνές κύρος για τους κινδύνους που ελλοχεύουν στις πολλαπλασιαζόμενες συμφωνίες μεταξύ της παραδοσιακής δεξιάς και ακροδεξιών κομμάτων με στόχο την εξουσία και τον σχηματισμό κυβερνήσεων.
Είκοσι τρία χρόνια έχουν περάσει από την είσοδο του του Jorg Haider στην κυβέρνηση του FPÖ στην Αυστρία. Στην γειτονική μας Ιταλία η Giorgia Meloni του Fratelli d’Italia, προεδρεύει της ιταλικής κυβέρνησης. οι Σουηδοί Δημοκράτες βρίσκονται στο επίκεντρο της εξουσίας και του προγράμματος της κυβέρνησης υπό την ηγεσία του Ulf Kristersson· στο Ελσίνκι, οι Αληθινοί Φινλανδοί συμφώνησαν με το Κόμμα του Σουηδικού Λαού της Φινλανδίας και το Χριστιανοδημοκρατικό Κίνημα για τον σχηματισμό του δεξιότερου συνασπισμού από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο· στην Ισπανία, το Vox πιστεύει-και μάλλον έτσι είναι αφού συνεχώς επιβάλλει τους όρους του- ότι το Λαϊκό Κόμμα το χρειάζεται για να μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση ( μετά τις εκλογές της της 23ης Ιουλίου 2023). Στη Γαλλία οι ιδέες της άκρας δεξιάς υιοθετούνται στα προγράμματα της παραδοσιακής δεξιάς πτέρυγας της κυβέρνησης. Πριν λίγα χρόνια το FPÖ, η Λίγκα του Βορρά στην Ιταλία και το SVP στην Ελβετία προοιώνισαν την σημερινή προσέγγιση: φόβος για το Ισλάμ, αρνητισμός για το μεταναστευτικό, εν κατακλείδι: ξενοφοβία. Η απόσταση από τις ιδέες και τα ιδεώδη της παραδοσιακής δεξιάς μεγαλώνει διαρκώς. Το φανταστήκαμε ποτέ; Και όμως: οι συμφωνίες είναι μια αδυσώπητη πραγματικότητα. Στόχος: Η εξουσία και ο σχηματισμός κυβερνήσεων. Και αναρωτιέται κανείς: Τι συνέβη στις παραδοσιακές αξίες της δεξιάς; «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», λοιπόν; Και ποιος είναι ο σκοπός; Μέσα στη κρίση αξιών που χαρακτηρίζει την εποχή μας χάθηκε και το ποιος είναι ο σκοπός;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Δεξιά στην Ευρώπη βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Και δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι έχουν γίνει λάθη. Λάθη στρατηγικής αλλά και λάθη ουσίας! Φυσικά κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της. Δεν μπορούμε να τις αναφέρουμε εξονυχιστικά εδώ. Υπάρχει όμως ένα κοινό σημείο: H ακροδεξιά δυναμώνει. Πριν μερικά χρόνια, κανείς δεν θα πίστευε ότι το ακροδεξιό AFD στη Γερμανία θα κέρδιζε περιφερειακές εκλογές. Και όμως! Στις εκλογές στη Θουριγγία, στο μικρό Σόνεμπεργκ ο υποψήφιος του CDU παρά την υποστήριξη των άλλων κομμάτων ηττήθηκε από το AFD. Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας ιδρύθηκε το 1949. 74 χρόνια μετά, το 2023-ας συγκρατήσουμε αυτή την ημερομηνία: 25 Ιουνίου 2023,ο Robert Sesselmann,δικηγόρος και μέλος της Περιφερειακής Διοίκησης του AFD είναι ο νικητής. Η αυξημένη συμμετοχή στο δεύτερο κύκλο των εκλογών τον ευνόησε και επικράτησε τελικά. Ας σημειώσουμε ότι η εκστρατεία του είχε παλαιότερα επικεντρωθεί στα εθνικά ζητήματα και όχι στα τοπικά με συνθήματα του τύπου «Τέλος στο ευρώ», «Το ντίζελ είναι υπέροχο», «Υπέρ των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων και εναντίον των κυρώσεων κατά της Ρωσίας». Η Γερμανία είναι μια ειδική περίπτωση, μεταξύ άλλων λόγω του ναζιστικού παρελθόντος της. Η ακροδεξιά κυριαρχεί στις περιφέρειες της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Παρόλη την τεράστια οικονομική βοήθεια οι περιφέρειες αυτές αισθάνονται υποβαθμισμένες.
Ένα είναι βέβαιο: Οι συντηρητικές δυνάμεις πανευρωπαϊκά πρέπει να αποφασίσουν: Προσήλωση στις παραδοσιακές αξίες και προσέγγιση στο Κέντρο ή περιστασιακές συμφωνίες με την Ακροδεξιά με στόχο μόνο την εξουσία;
Δεν κάνουμε ανιστόρητες συγκρίσεις αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία κοινοβουλευτικά, όχι με πραξικόπημα. Με την Γερμανία θα ασχοληθούμε διεξοδικά σε επόμενο άρθρο.
Οι Ευρωπαϊκές συντηρητικές δυνάμεις πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι βρίσκονται μπροστά σε ένα ιστορικό δίλημμα που θα κρίνει το μέλλον τους αλλά και το μέλλον της γηραιάς ηπείρου γενικότερα και αν λάβουμε υπόψη τις απαράδεκτες απόψεις των ακροδεξιών κομμάτων για το περιβάλλον, το μέλλον του ίδιου του πλανήτη μας.
Ιδού η Ρόδος….κατά το αρχαιοελληνικό ρητό.
