“Η κραυγή της φύσης”
Της Δέσποινας Μακρινού
Στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη η “κραυγή της Φύσης”. Η κραυγή των παιδιών, των αμάχων, των αδικοχαμένων στρατιωτών ,των αδικοχαμένων ονείρων.
Στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη εκεί που οι σειρήνες ηχούν και τα καταφύγια γεμίζουν. Εκεί που ο θάνατος θερίζει χωρίς διακρίσεις. Μία ηχηρή κραυγή πόνου που συμβολίζει ένα αναπάντητο ανθρώπινο γιατί, την λαχτάρα για ζωή, την αγανάκτηση , την αδικία.
Εκεί που οι σφαίρες χτυπούν ανελέητα στην καρδιά, στις παιδικές ψυχές, στις σκέψεις και στα οράματα.
Εχθές 500 νεκροί στο Αλ – Αχλι, σήμερα άλλοι τόσοι, αύριο ποιός ξέρει…
Μεταξύ τους παιδιά, ηλικιωμένοι, γυναίκες και μωρά.
Όλοι μακριά και αμέτοχοι στις μάχες.
Έτρεξαν να προστατευτούν! Δεν τα κατάφεραν ! Η μανία του πολέμου τους εντόπισε, βρήκε στόχο.
Θλίψη! Πόσο λίγο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή! Στην Παλαιστίνη!
Στο Ισραήλ! “Στα καταφύγια βουβά και τρομαγμένα και έξω οι σειρήνες”.
Φατσούλες τρόμου, αναζητούν μία αγκαλιά, μία κίνηση στοργής, μιά ανάσα ασφάλειας. Οχι για να παίξουν, όχι για να γελάσουν, μόνο για να κλάψουν, μόνο για να ξεσπάσουν για τον φόβο και το ζοφερό και ανύπαρκτο μέλλον τους.
Παιδιά κάθε ηλικίας που δεν είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν την καλή πλευρά της ζωής. Μόνο βία στην μικρή διάρκεια της ζωής τους. Βία, αίμα και απώλειες. Και όλοι εμείς παρακολουθούμε. Λησμονούμε ότι “αν γλιτώσει το παιδί” μόνο τότε υπάρχει ελπίδα.
