“Τι να κάνουμε;”
Γράφει η Δέσποινα Μακρινου
Η Αριστερά των διασπάσεων και των ρήξεων
Της Δέσποινας Μακρινού
Κάτι που γνωρίζει πολύ καλά η Αριστερά και απο το οποίο δεν μπορεί ακόμη να απενοχοποιηθεί.
Ρηξη, διάσπαση, αποχώρηση και πάλι απο την αρχή.
Το σημερινό τοπίο μοιάζει σουρεαλιστικό, κακόβουλη φάρσα, αλλά μάλλον δεν είναι.
Θυμίζει μαύρες στιγμές του παρελθόντος, που έρχονται στη μνήμη κατ’ εξακολούθηση.
Η ιστορία των διασπάσεων, των αναπόφευκτων αποχωρήσεων , της προστασίας και του ρόλου της Αριστεράς ως ριζοσπαστικής πολιτικής πρότασης υπεράσπισης των δικαιωμάτων, του πολιτισμού και της οικολογίας.
Οι διασπάσεις που δικαιολογημένα ή όχι κρίνουν το μέλλον της Αριστεράς.
Το μέλλον των πολύτιμων ιδεών και κινημάτων. Κρίνουν τις νέες κατευθυντήριες γραμμές μιάς ριζοσπαστικής πολιτικής. Τα νέα οράματα που επιχειρούνται και που προκύπτουν μέσα απο τις διαφωνίες , τις διαφοροποιήσεις, τις αναφορές και τις διεκδικήσεις. Καθορίζουν το ρόλο των πολιτικών και ηθικών πρακτικών, καθώς και την ανάγκη για καθαρά θεσμικά μέτωπα αγώνα.
Μέσα απο ιστορικές διασπάσεις, αντεγκλήσεις και αποκλίσεις φτάσαμε στη σημερινή θλιβερή κατάσταση της ολοκληρωτικής εξαφάνισης της έννοιας του εμείς.
Η μάχη διαδοχής στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ εξελίχθηκε σε μαζικό αποπροσανατολισμό και δογματισμό μιάς διαχρονικής ιδέας ηθικής προσήλωσης.
Η αναδιάταξη των πολιτικών τάσεων με την εμφάνιση του Αμερικανοκατέβατου σημερινού αρχηγού, η άνευ πλαισίου εμφανιζόμενη τοξικότητα, το τρολάρισμα των σόσιαλ μίντια, οι κακοήθεις αναφορές σε υπονομευτές και φραξιονιστές, η επικοινωνιακή πολιτική της “κρεββατοκάμαρας” και του life style, η υπερβολική έκθεση των ιδεών και αντιπαραθέσεων μέσω της τηλεόρασης και των άλλων Μέσων,
επιδείνωσε την τοξικότητα και εξέθεσε όχι μόνο τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, αλλά και όλη την Αριστερά.
Δύο τάσεις, δύο ολοκληρωτικές παρουσίες, που αδυνατούν να συνεργαστούν μέσα στο ίδιο κόμμα. Δύο διαφορετικοί κόσμοι, με διαφορετικές επιρροές, διαφορετικές προσλαμβάνουσες, που δεν συγκλίνουν πουθενα.
Αδύνατον να συνυπάρξουν. Το πολιτικό, πολιτισμικό, ιδεολογικό και ακόμη περισσότερο το αισθητικό χάσμα, δεν αφήνει κανένα περιθώριο στη χαμένη συντροφικότητα.
Εμείς εδώ και εσείς εκεί.
Και όλοι εμείς που μένουμε αμήχανοι και δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με την παράδοση του κόμματος, για το οποίο εργαστήκαμε, παλέψαμε, μας έδωσε χαρές και πίκρες μαζί, σε κάτι τόσο μακρινό και διαφορετικό απο τις ιδέες και τα οράματά μας.
Λύπη και οργή ! Γιατί αυτός ο απολογισμός μας πονάει!!!
