“Υπάρχει ελπίδα” Γράφει η Ευτυχία Καρύδη – Φαράκου

               Μόνο η γιαγιά μας η Καρύδαινα, προσωποποίηση της αυστηρής, καταπονεμένης  αξιοπρέπειας, τον κρατάει σε απόσταση. Έχει διασώσει από τον πόλεμο πέντε παιδιά και μεγάλο μέρος της περιουσία τους. Όταν απερίσπαστη ως μάνα θα έπρεπε να γελάει, διαβάζοντας του Παπαντωνίου:” Σοφέ μου, το τετράσοφο / που σε φωτάει λυχνάρι/ νάτανε λέει φεγγάρι”. Βγάζει νεκροσέντονα και σε χρόνια ειρήνης θάβει τα τρία   από τα πέντε παιδιά της, ρίχνοντας  την αγάπη της στα ορφανά τους. Όμως, η γιαγιά μας η Καρύδαινα,  επιμένει να ζει μόνη της. Σπάει το πόδι της. Βρίσκεται, πού αλλού; Στην κλινική του. Ψύχραιμα, όσο δεν περιμένεις από μια γυναίκα 80 χρόνων, αντιμετωπίζει την κατάσταση: “Και τί άλλο μπορεί να μου συμβεί εδώ που έφτασα;” λέει. “Ό,τι είναι να γίνει για τη ζωή, ας γίνει. Μόνο θα με χειρουργήσει ο Σπανουδάκης. Τον τρελό δεν τον θέλω”.

                Τρελός είναι ο κλινικάρχης  καρα-αστός Γιώργος Γρηγοριάδης. Φοράει τα πράσινα. Ποδιά και σκούφο του χειρουργείου και, ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο του επί της κλίνης ασθενούς, κάνει την προπαγάνδα του: ” Προσέξτε! Τίποτα άλλο δεν έχω να σας πω. Προσέξτε, τι θα ψηφίσετε”. Ανατριχιάζει η Καρύδαινα: “Δεν ήλθα σε νοσοκομείο, σε κομμουνιστική γιάφκα έχω έλθει!  Δεν τον θέλω τον τρελό”.

                Λίγα χρόνια μετά, παθαίνει εγκεφαλικό η νόνα μας. Άλλο είδος από την Καρύδαινα. Γαλλικά, Jours fix με την Λητώ Κατακουζηνού, την Μέλπω Μερλιέ, την Ανθούλα και την Ελενίτσα. Όλες τους μπλεγμένες στην Αντίσταση. Όλες τους  έχοντας στο στόμα  κουβέντες του Camus, στίχους του  Éluard. Όταν  η Λητώ τις προμηθεύει με το τελευταίο βιβλίο του Karl Jaspers.  Επαναλαμβάνουν, λες για να το συνειδητοποιήσουν, τα γραπτά του:” Όταν μιλάει η ανθρώπινη συνείδηση. Ο Θεός σιωπά”. Μα, τότε η νόνα μας  με στραβωμένο στόμα, μπουκωμένες λέξεις κοιτάζει τον Γιώργο με εμπιστοσύνη:”Τα παιδιά! Αν γλιτώσουν τα παιδιά υπάρχει ελπίδα”. Κι εκείνος προς εμένα: “Πάμε. Τη γιαγιά την τακτοποιήσαμε. Τώρα έχουμε εκλογές”. Ο Γιώργος  είναι  με το  ΚΚΕεσ. Η αφεντιά μου: Έ ν α  είναι το Κόμμα: ΚΚΕ.

          Κι όμως τ ί π ο τ ε  και  π ο τ έ  δε μας χώρισε. Ούτε πρόκειται να μας χωρίσει.—-“Θα πάμε μαζί ως το σπίτι μου;” με ρωτάει .—–“Δεν θα έπρεπε καν να το ρωτήσεις, με προσβάλλεις “…… Παλεύει ο “τρελός” Παλεύει δίπλα του  αντέχοντας σε φάλαγγα  ο Αρκάδας κομμουνιστής Δημήτρης Γόντικας. Πάρα κει σφίγγει τα δόντια η κομμουνίστρια Αγγελική Ξύδη. Στην χούντα τους  συλλαμβάνουν. Τον Γόντικα γιατί  “Δεν  μπορεί ένας κολίγας να υψώνει ανάστημα”. Την Αγγελική γιατί κουβέντα της είναι μόνο μία:” Para todos todo. Nada para nosostas=Όλα για όλους. Τίποτα για εμάς”.  Τον Γιώργο γιατί είναι ένας  από τους δικούς τους. Αστός- καρα-αστός και γιατρός τους βασιλικού ναυτικού. Τον καθίζουν σε μια καρέκλα και  τον αρχίζουν στα χαστούκια.

         ” Λυμένο, δεν σας επιτρέπω να με χτυπάτε” λέει αποφασιστικά. Σηκώνεται, τους φτύνει,  αμύνεται. Τον δένουν χειροπόδαρα. Από τα χτυπήματα του κάνουν αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς. Γι αυτό μου ζητάει να τον συνοδεύσω.

          Επιστρέφω σπίτι μας. Πέφτουν όλοι επάνω μου.—- “Τί σου είπε ο Γρηγοριάδης;”—-“Πάμε! Τη γιαγιά την τακτοποιήσαμε. Τώρα έχουμε εκλογές” απαντώ. Παρευθύς  η μάνα μας:” Από το ξύλο που έφαγε του την έχει σβουρίξει!”. Ατάκα  ο πατέρας μας:”Δεν κατάλαβες. Πρώτα στη σβουρίζει κι ύστερα  κάθεσαι και  τις τρώς!”

          17 Νοεμβρίου, ομαδικά και ατομικά θα τρέξουν για ένα στεφάνι κι έναν δεκάρικο στο Πολυτεχνείο. Ειδοποιημένες και οι κάμερες. Ε!  Όπως και να το κάνουμε,  χωρίς προβολή και έναν δεκάρικο, ποιος  στέφανος αξίζει; Κι είναι τόσα που έχουν μεσολαβήσει μέχρι σήμερα..Άλλοι-άλλες πούλησαν και πουλήθηκαν…..Κι εκείνες κι εκείνοι,  που δεν ήταν της μιας στιγμής.  Αγγελική Ξύδη, Δημήτρης Γόντικας, Γιώργος Γρηγοριάδης άγνωστοι  παραμένουν.

               Γι αυτούς που θεληματικά  στην ανωνυμία ζούνε. Μια δίφυλλη κάρτα έχω κρατήσει και πάντα θα κρατάω. Από μια εξώφυλλη πλευρά της, ένα φανάρι.  Από την άλλη, ένα περιστέρι  με το κλαρί: “Πιο πέρα από τη λευτεριά “. Αφιέρωση της: ” Δεν ήταν της Σχολής Ευελπίδων, Ήταν της μεγάλης σχολής των ελπίδων. Για σένα που μπορείς να νιώσεις και να καταλάβεις- Φυλακές Κορυδαλλού Νοέμβριος 1973. Σε αγαπώ 1/dl στη νιοστή. Γρηγόρης Φαράκος”