Αδιάφοροι θεατές στις συνεχιζόμενες σφαγές στην Παλαιστίνη
Γράφει ο Γιάννης Αποστολόπουλος
Στα όρια της γενοκτονίας οι συνεχιζόμενες σφαγές στη λωρίδα της Γάζα;, καθώς τα τραγικά θύματα από τις ισραηλινές επιθέσεις ξεπέρασαν τις 32.000, ενώ η αιματοχυσία δεν φαίνεται να έχει τελειωμό. Οι νεκροί, που κυρίως ανήκουν στον άμαχο πληθυσμό, αυξάνονται ακόμη περισσότερο, από την έλλειψη σε τρόφιμα, φάρμακα και άλλα ζωτικά εφόδια, πέρα από τις κακουχίες με τις εκτεταμένες καταστροφές των ισραηλινών βομβαρδισμών.
Στα μεγάλα αυτά εγκλήματα σε βάρος του μαρτυρικού παλαιστινιακού λαού, η διεθνής κοινότητα επιλέγει το ρόλο του αδιάφορου θεατή. Με υποκριτικές κορώνες κατά καιρούς από τον ΟΗΕ, τον Μπάϊντεν και άλλους ισχυρούς της ημέρας, που συνιστούν τάχα αυτοσυγκράτηση στο Τελ Αβίβ, χωρίς καμιά πρακτική παρέμβαση. Μόνο για τα προσχήματα και ως άλλοθι στην συνεχώς διογκούμενη αντίδραση της διεθνούς κοινής γνώμης. Οι Παλαιστίνιοι έχουν αφεθεί στην ισραηλινή βαρβαρότητα, χωρίς έλεος και ελπίδα.
Η μόνη ουσιαστική αντίδραση στο προκλητικό και απάνθρωπο αιματοκύλισμα προέρχεται πράγματι από τις ίδιες τις κοινωνίες, που ενάντια στην επίσημη αδιαφορία, με μαζικές κινητοποιήσεις όταν υπάρχουν οι ευκαιρίες, διαδηλώνουν την αγανάκτηση και αποδοκιμασία τους για το δράμα του παλαιστινιακού λαού.
Ακόμα και η πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στον Καναδά, έδωσε εκεί την ευκαιρία σε μεγάλη κινητοποίηση διαμαρτυρίας, για την ακολουθούμενη πολιτική αδιαφορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κατ επέκταση και της Ελλάδας.
Μετά από πολλά χρόνια θυμήθηκε ο ΟΗΕ την παλιά πρότασή του για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Ήταν το 1947 που ο διεθνής οργανισμός είχε υποστηρίξει την ανάγκη δημιουργίας δύο κρατών στην επίμαχη περιοχή, ενός ισραηλινού με το 55% (παρότι με μικρότερο πληθυσμό) και ενός παλαιστινιακού με το 45% (αν και πλειοψηφούσε). Και ναι μεν τότε οι Άραβες είχαν τις διαφωνίες τους , όμως αφού διαμορφώθηκε έκτοτε μία πραγματική κατάσταση με τη δημιουργία του ισραηλινού κράτους, δεν μπορούσαν να παραμένουν χωρίς κρατική υπόσταση οι Παλαιστίνιοι Κάτι που θα έδινε τέλος στην μακρόχρονη και αιματηρή διαμάχη.
Όμως οι Ισραηλινοί, παρότι οι ίδιοι εξασφάλισαν το δικό τους κράτος, αρνούνταν να αναγνωρίσουν το ίδιο δικαίωμα στον παλαιστινιακό λαό. έχοντας προφανώς στα σχέδιά τους την εκδίωξη ή την υποταγή του αριθμητικά μεγαλύτερου αραβικού πληθυσμού.
Έτσι η πρόταση εκείνη του 1947 από τον ΟΗΕ, έμεινε γράμμα κενό, καθώς οι μεγάλες δυνάμεις, με τη γνωστή τακτική της στρουθοκαμήλου, φάνηκαν μεν να συμφωνούν, αλλά παράλληλα υπογείως άρχισαν να την υπονομεύουν, αποφεύγοντας να αντιπαρατεθούν με τα κελεύσματα του διεθνώς εξαπλωμένου ισχυρού εβραϊκού λόμπυ.
Μετά πολλές προσπάθειες χορηγήθηκε τελικά μία περιορισμένη αυτοδιοίκηση, με τους ισραηλινούς να αλωνίζουν και να εγκαθιστούν εποίκους σε πολλές περιοχές Ούτε και τώρα, που ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ επαναφέρει την ίδια πρόταση για παλαιστινιακό κράτος, φαίνεται αυτή να ευδοκιμεί. Οι περισσότερες χώρες-όπως και η Ελλάδα- στα χαρτιά την έχουν αποδεχθεί, αλλά στην πράξη ακολουθούν την τακτική της υποκρισίας, ώστε ουσιαστικά να απεμπολείται. Πέρα βέβαια από το εβραϊκό κράτος, που αρνείται να δεχθεί μια τέτοια εξέλιξη.
Έτσι ουσιαστικά αρκούνται στο ρόλο του θεατή, στην ανεξέλεγκτη και απροκάλυπτη επιθετικότητα του Ισραήλ, που βάσιμα κατηγορείται από πολλές πλευρές για σωρεία εγκλημάτων πολέμου, σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι το διογκούμενο από το αιματοκύλισμα μίσος, συχνά-πυκνά, οδηγεί σε ανεξέλεγκτες αντεκδικήσεις αλλά και ευρύτερες επικίνδυνες εμπλοκές. Κάτι που αναπόφευκτα προκαλεί ακόμη μεγαλύτερα. δεινά προς κάθε κατεύθυνση.
Για τούτο ο άμεσος τερματισμός των ισραηλινών επιθέσεων στη Γάζα και η δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους είναι η μόνη λύση και διέξοδος.
