Η αβάστακτη ελαφρότητα ενός ευρωψηφοδελτίου
Της Δέσποινας Μακρινού
Με “αβάστακτη ελαφρότητα” όλα τα κόμματα συνέθεσαν τις υποψηφιότητές τους για τις εκλογές του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου.
Με μοναδικό κίνητρο, όπως φαίνεται, την “άγρα” ψήφων, μας καλούν να υποστηρίξουμε πρόσωπα, μάλλον ακατάλληλα στο σύνολό τους, για μία τόσο σημαντική θέση.
Υπονομεύοντας με τον πλέον επιπόλαιο τρόπο τη σοβαρότητα και την καθοριστική σημασία του θεσμικού οργάνου, συμπεριέλαβαν στους εκλογικούς τους καταλόγους
ένα μίγμα ματαιοδοξίας και υπερεκτίμησης, τόσο των ίδιων των προσώπων – υποψηφίων, όσο και της κοινωνικής “διεισδυτικότητάς” τους.
Υποψήφιοι χωρίς καμία πολιτική ταυτότητα, χωρίς επίγνωση των απαιτήσεων ενός τόσο σοβαρού εγχειρήματος, ζητούν απρόσκοπτα την ψήφο μας.
Οι εκλογές για το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο γίνονται κάθε πέντε χρόνια ταυτοχρόνως και στα 28 κράτη μέλη. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι – επτακόσιοι πενήντα ένας (751) – συμμετέχουν στη νομοθετική παραγωγή, στην κατάρτιση και έγκριση του κοινοτικού προυπολογισμού και στην άσκηση του δημοκρατικού ελέγχου, πάνω στη δράση των κοινοτικών οργάνων της Ευρωπαικής Επιτροπής και του Ευρωπαικού Οργάνου.
Οι αποφάσεις τους αφορούν 500 περίπου εκατομμύρια Ευρωπαίους πολίτες.
Υπολογίζεται ότι το 80% των θεμάτων, που αφορούν την οικονομική πολιτική και όχι μόνο, της κάθε χώρας – μέλος, εκπορεύονται απο τις αποφάσεις, που παίρνονται στο Στρασβούργο, όπου έχει έδρα το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο.
Σε αυτό λοιπόν, το τόσο κομβικό όργανο τα ελληνικά κόμματα αποφάσισαν να στείλουν ανθρώπους ανεπαρκείς, υπερφίαλους και υπερεκτιμημένους.
Οι ίδιοι οι υποψήφιοι αγνοώντας τις απαιτήσεις που έχει η εκλογή τους, έχουν “ξεχυθεί” στην ελληνική επικράτεια κρατώντας στις αποσκευές τους την αναγνωρισιμότητά τους και μόνο αυτή.
Για άλλη μιά φορά η χώρα μας δείχνει μιά “αβάστακτη ελαφρότητα” σε ένα θέμα τόσο σοβαρό. Είναι αμφίβολο αν τα επιτελεία των κομμάτων έθεσαν στο τραπέζι την επάρκεια του καθενός πρίν τον συμπεριλάβουν στις προτάσεις τους.
Η ωριμότητα των ψηφοφόρων είναι εκείνη που καλείται να αποφασίσει. Και επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ας ελπίσουμε ότι θα στείλει στο Στρασβούργο τους λιγότερο ανεπαρκείς. Αν και η πραγματικότητα, δεν αφήνει κανένα σημείο αισιοδοξίας.
