Αν είχα ψηφίσει θα ένοιωθα πολίτης, μιάς μεγάλης Κοινοπολιτείας ανεξάρτητων χωρών!
… θα συμμετείχα με την επιλογή μου σε μιά μεγάλη θεσμική δύναμη!
… δεν θα ανέθετα στους άλλους τη ζωή μου και τη ζωή των παδιιών μου!
… θα είχα αφουγκραστεί την ανάγκη της φύσης!
… θα ήμουν υποστηρικτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!
… θα ήμουν αρνητής των πιο μαύρων και ακραίων διαχωριστικών αντιλήψεων!
… θα έβαζα φρένο στα εθνικιστικά και ομοβοφικά συνθήματα!
… θα ήμουν Παρών/ Παρούσα!
Ωστόσο απείχα!
Έπέλεξα την αποχή, ως πράξη δηλωτική των προθέσεων, πράξη αποδοκιμασίας και διαμαρτυρίας.
Με καταγεγραμμένο το ποσοστό ρεκόρ στο 40%, η αποχή σήμερα, είναι η κυρίαρχη λαική εντολή.
Η αποχή αν και “άγονη πράξη” είναι αμιγώς πολιτική και αξίζει και επιβάλλει, όχι μόνο σεβασμό, αλλά και βαθιά επιστημονική και κοινωνιολογική μελέτη.
Το “φαινόμενο της αποχής” παρουσιάζεται έντονα τα τελευταία χρόνια και έχει υιοθετηθεί ως πράξη δυναμικής δυσαρέσκειας, από όλους τους πολίτες. σε όλο τον κόσμο.
Οι ψηφοφόροι,, που αλλεπάλληλες φορές, έχουν πέσει θύματα εξαπάτησης και βερμπαλιστικού λαικισμού, φαίνεται να κρίνουν τη συμμετοχή τους περιττή ισοπεδώνοντας επικινδύνως ιδέες και απόψεις.
Ο εκμηδενισμός και η “κατεδάφιση” βρίσκει πάντα ευήκοα αυτιά στις ακροδεξιές και ζοφερές κοσμοπολίτικες τάσεις.
“Κατεδαφιζόμεθα”* και κατεδαφίζουμε τη δημοκρατική μας παράδοση, προσφέροντας ανυποψίαστοι ή υποψιασμένοι, το δικαίωμα για “ακραία στοιχήματα”. Παρέχουμε επίσης το χώρο στους συστημικούς κομματικούς σχηματισμούς, να συνεχίζουν το ίδιο μοντέλο στρατηγικής, με ανιστόριτες υποσχέσεις, επικοινωνιακά παιχνίδια, αβαθή και ουτοπικά προγράμματα, φρούδες ελπίδες, ιδιοτελείς αποφάσεις , ευκαιριακούς προβληματισμούς.
Το μήνυμα της τελευταίας αποχής του 60%, είναι ηχηρό, οδυνηρό, έχει άκρως πολιτικό “άρωμα” και έχουμε υποχρέωση να το εκτιμήσουμε με νηφαλιότητα και σοβαρότητα.
*Κατεδαφιζόμεθα. Τίτλος βιβλίου της Διδώς Σωτηρίου
