Οι τρεις… Ελλάδες, η μία αποκλειστικά του χαβαλέ
Γράφει ο Αλκης Φιτσόπουλος
Τα τελευταία χρόνια, με την εισβολή των social media ως κατευθυνόμενα drones καθυπόταξης της ανθρώπινης σκέψης, δημιουργήθηκαν τρεις… Ελλάδες.
Η μια είναι η παραδοσιακή και αφορά ηλικίες 60 ετών και άνω. Η άλλη είναι μεταξύ 40 και 60, η οποία έχει στερεότυπα αντίστασης και δεν έχει αφομοιωθεί πλήρως από τις επιθέσεις των drones. Η 3η Ελλάδα είναι η νεολαία. Πλήρως παραδομένη σ’ αυτό που ονομάζεται χαβαλές. Ώρες ολόκληρες καρφωμένη στα διάφορα βιντεάκια των social media, που πράγματι, τα περισσότερα βγάζουν γέλιο.
Τα υπόλοιπα βιντεάκια είναι ημιπορνό. Κι όταν ανταμώνουν οι παρέες, όχι τόσο τακτικά όπως πριν από την έλευση των drones, η κυρίως συζήτηση αφορά σε βιντεάκια που έχει δει ο ένας και δεν τα έχει δει ο άλλος. Φυσικά και κατά την διάρκεια της ημέρας αν υποπέσει κάτι στην αντίληψη του ενός, θεωρεί αναγκαίο να το κοινοποιήσει στους φίλους του.
Αυτή η κοινωνία του χαβαλέ, άγεται και φέρεται πανεύκολα από τον οποιονδήποτε θέλει να την κατευθύνει. Τους σερβίρεται έντεχνα ότι ζούμε σε μια μεταμοντέρνα εποχή, η οποία συντρίβει με την μέθοδο της παπαγαλίας και του άκρατου μιμητισμού την παράδοση και τις σταθερές που είχε ο ελληνικός λαός. Κι αυτό ακούγεται περίπου γοητευτικό -η αναφορά στο παρελθόν ως «παρωχημένη εποχή» κι ότι «ο κόσμος τραβάει μπροστά». Για την κοινωνία του χαβαλέ των social media είναι ένας εύληπτος τρόπος δημιουργίας της κοινωνίας των δικαιωματιστών.
Παντού υπάρχουν δικαιωματιστές, οι οποίοι ομιλούν για ισότητα. Γενικώς. Ο γάμος μεταξύ ομοφύλων πρέπει να εξισωθεί με των ετερόφυλων, παρότι στη μία περίπτωση παράγεται ένα αποτέλεσμα, με βάση την γονεϊκότητα και στην άλλη, κανένα. Τα ομόφυλα ζευγάρια που απορρίπτουν την γονεϊκότητα, απαιτούν τεκνοθεσία. Αυτό είναι μία παραδοξότητα. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός επιβάλλεται ως επιλογή του ατόμου, λες και δεν έχει αποφασίσει η ίδια η φύση για αυτό.
Η μητέρα που κοιλοπονεί εννέα μήνες εξισώνεται με κάποιον ή κάποια που νομίζει ότι μπορεί να παίξει το ρόλο της. «Ο πατέρας δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει τον δάσκαλο στην εκπαίδευση του παιδιού του», αναφέρει ο φιλόσοφος Ράμφος. Όμως, στην κοινωνία του χαβαλέ, δεν υπάρχουν παρόμοιοι προβληματισμοί.
Η λέξη και η έννοια «ισότητα» εξιτάρει. Κι όποιος διατυπώσει μία διαφωνία, τον κατατάσσουν σε φασίστα, ρατσιστή, σεξιστή, Ναζί και ό,τι άλλο κατεβάσει ο νους. Όταν, όμως, αυτοί που την σερβίρουν έντεχνα (την ισότητα) και καθηλώνουν συνειδήσεις κυρίως στις δυτικές κοινωνίες θα στείλουν τις δυνάμεις καταστολής όταν διαδηλωτές θ’ απαιτήσουν μερικά χρήματα παραπάνω για να μπορέσουν να ζήσουν.
Αλήθεια, στην οικονομία γιατί κανένας δεν μιλάει για ισότητα και δικαιωματισμό; Δηλαδή, παντού να είναι ίσιοι οι άνθρωποι, σε κάθε έκφανση της ζωής, εκτός από την οικονομία; Εκεί συνεχίζουν να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί. Ποια κοινωνία, ωστόσο, να εξεγερθεί; Αυτή που βλέπει βιντεάκια χαβαλέ και βολεύεται για διασκέδαση μ’ ένα ποτό το Σαββατοκύριακο;
Στην κοινωνία του χαβαλέ των κινητών τηλεφώνων, δεν υπάρχουν αντιδράσεις όταν στο πεδίο της… τέχνης προσβάλλεται το συναίσθημα των Χριστιανών, να βλέπουν στον σταυρό της Σταύρωσης του Χριστού μία γυναίκα ημίγυμνη σε κάποιο ντοκιμαντέρ, με θέμα τις αμβλώσεις. Δεν έχει σημασία για ποιο λόγο κάποιος συνέλαβε αυτή την «μεγαλοφυή» ιδέα αδιαφορώντας για τα δισεκατομμύρια των Χριστιανών. Όμως, δεν θα το έκανε ποτέ χρησιμοποιώντας ένα μουσουλμανικό θρησκευτικό σύμβολο. Στο Ιράν, ας πούμε, δολοφονούν για ένα χαλαρό χιτζάμπ. Η κοινωνία του χαβαλέ το βρήκε εξαιρετικό στα social media. Πρωτότυπο. Σπάνια σύλληψη.
Σε αυτή την άκριτη κοινωνία του χαβαλέ ευδοκιμούν influencers, που ενώ πνευματικά είναι κάτω από το μηδέν, έχουν άποψη και προσπαθούν να επηρεάσουν κόσμο, προτάσσοντας πρωτοποριακές ιδέες και αντιλήψεις, όπως, για παράδειγμα, ότι τα παιδιά γεννιούνται «άφυλα». Και η κοινωνία του χαβαλέ είναι follower στην αγραμματοσύνη τους και την αμορφωσιά τους. Με ποιο κριτήριο; Με το κριτήριο του τίποτα. Της αισθητικής. Του μιμητισμού και της παπαγαλίας.
