“Γιατί βρε Μάνο…” Η σπαρακτική φωνή του Λευτέρη Παπαδόπουλου από το ραδιόφωνο της ΕΡΑ πάγωσε την ψυχή μας. Ήταν απόγευμα, το ημερολόγιο έγραφε 17 Σεπτεμβρίου 1982.
”Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία” και ο Μάνος , συναντήθηκε, με τους δρόμους χιλιάδων νέων της εποχής. Ε΄ τώρα όχι, δε δεχότανε την είδηση ότι ο Μάνος Λοΐζος
μόλις στα 45 του χρόνια ,μας εγκατέλειψε.. Μα πως έφυγε ένας τέτοιος αγωνιστής .Δεν μπορεί να είναι αλήθεια!
Κι΄ όμως η είδηση ήταν αληθινή! Και όπως έγραφαν την άλλη μέρα οι εφημερίδες:
«Ο Μάνος Λοΐζος, ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες μας, άφησε την τελευταία του πνοή, στο Κεντρικό Νοσοκομείο της Μόσχας, ύστερα από τρία αλλεπάλληλα εγκεφαλικά επεισόδια.
Στα χέρια μου κρατάω το βιβλίο
Μάνος Λοΐζος: «Απ’ τη μνήμη στην καρδιά»
Το βιβλίο αποτελεί ευλαβικό και συναισθηματικό αφιέρωμα στη μνήμη του αγαπημένου τραγουδοποιού .Ο Θανάσης Συλιβός το επιμελήθηκε, επεξεργάστηκε, συγκέντρωσε το υλικό, το μοντάρισε και το εμπλούτισε με τις αναμνηστικές φωτογραφίες από συναυλίες, συνεργασίες, εκδηλώσεις, παρουσιάσεις και ποικίλες άλλες εμφανίσεις, προσφέροντάς μας μια πολύ ωραία εκδρομή στα χρόνια εκείνα όχι τα πολύ παλιά, αλλά τα νεανικά και δικά μας.
Ξεφυλλίζοντας έπεσα πάνω σε φωτογραφίες ,που στην άκρη τους ,κρατούσαν και ένα κομμάτι δικών μας αναμνήσεων. Στην πρώτη συναυλία που οργανώθηκε μετά την Χούντα και κινηματογράφησε ο Νίκος Κούνδουρος τραγουδούσε τα Νέγρικα -απαγορευμένα στη δικτατορία- και λίγο πιο εκει ανάμεσα στα ηχεία και τα όργανα των καλλιτεχνών η πανέμορφη μικρούλα τότε κόρη του η Μυρσίνη. ”Για της Μυρσίνης την ποδιά μια Παναγιά.” Δίπλα τους η Μάρω Λοϊζου που ζωγράφιζε με τις λέξεις τα υπέροχα βιβλία της.
Κι ΄όταν ήρθε η είδηση του θανάτου του στην Αθήνα απο τη Μόσχα ,τη Μυρσίνη, την πήρε, ο Χρήστος Λεοντής, και την έφερε στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ εκεί που όλη η νεολαία είχε ενώσει τον θρήνο με την περηφάνια του αγωνιστή Μάνου Λοΐζου.
Τι χρόνια αλήθεια θεέ μου!
