Αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας ! Απόψε πνίγομαι χρειάζομαι αέρα! Είδα την άνοδο της ακροδεξιάς και μια Ελλάδα αλά Κάφκα.
Στο ίδιο έργο θεατές ;;;Ε΄ όχι!
Πόσο άλλο να είμαι θεατής της ζωής μου; Πόση κούραση να κουβαλάω στους ώμους μου ,για μια πατρίδα ξεχασμένη.
Θα πετάξω το μανδύα της αδράνειας του ωχαδερφισμού και την λαχτάρα μου πως εγώ θα περάσω καλά, γιατί είδα οτι μ΄ αυτο τον τρόπο οδηγώ τον ευατό μου, αλλά και την νεολαία στα αδιέξοδά της. Δίχως όραμα δίχως συναίσθημα …
Οχι Οχι δεν θα είμαστε στο ίδιο έργο θεατές…
Δεν θα αρκεστώ στο να σιγομουρμουρίζω το τραγούδι του αγαπημένου μου Ανδρικάκη, αλλά με τη στεντόρεια φωνή μου θα ακολουθώ τον Νταλάρα και τον Παπακωνσταντίνου ”Στο ίδιο έργο θεατές” που μου κάνουν σινιάλο ”σήκω επάνω -σήκω όρθια..
Ναι θα βρούμε αλλιώτικους ρυθμούς από αυτά τα χρόνια που χρειάσθηκε να ζήσεις.
Θέλω να αρχίσω απο εδώ…Να πώ στον κόσμο μια δική μου Καλησπέρα!
Οτι ακούω να ακούς … Θα βρούμε αλλιώτικους ρυθμούς, στου τραγουδιού μας τους γκρεμούς θα περπατήσουμε κι απόψε ακροβάτες μέσα από λόγια και λυγμούς, της εποχής μας τους χρησμούς, να ξεκολλήσουμε απ’ τις οφθαλμαπάτες.
Ναι το είδα χθες σε μια ημερίδα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ,του Ινστιτούτου Αλέξης Τσίπρας. Επιστήμονες με όλες τις αποχρώσεις και χωρίς καθοδηγητικούς μανδύες να θέλουν να σηκώσουν την Ελλάδα. να την βγάλουν απο την προτελευταία θέση. Αλλά ασχολήθηκαν και με μένα Δηλαδή με μας Να μας βγάζουν απο τις οφθαλμαπάτες Και ναι προτάσεις και λύσεις για το πως μπορεί η οικονομία της Χώρας να είναι ανακουφιστική και για μας τους έρημους πολίτες.
Το θέμα όμως είναι αν θα πιαστούμε όλοι από τις άκρες της αγωνίας μας, χέρι χέρι, για να σηκωθούμε από τους καρφωμένους πια καναπέδες του νου μας..
