Ένας Νοέμβρης γεμάτος θεατρικές πρεμιέρες ξεκίνησε, με τους θεατρόφιλους να προσθέτουν στην ατζέντα τους τις παραστάσεις που τους έχουν κεντρίσει την προσοχή!
Δυστυχώς στην Ελλάδα κάνουμε θέατρο για εμπορικούς κυρίως λόγους, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τις παραστάσεις που ανεβαίνουν θυμίζοντάς μας ότι το θέατρο είναι μια πολυγραφότατη μορφή Τέχνης.
Aυτήν την βδομάδα θα ασχοληθούμε με τις μικρές θεατρικές σκηνές της Αθήνας που είθισται να ανεβάζουν έργα κλασσικά σπουδαίων λογοτεχνών. Έργα με νέους ηθοποιούς κυρίως, που επιζητούν μια θέση στο «Πάνθεον» του ελληνικού θεάτρου αλλά και ηθοποιούς που έχουν γίνει γνωστοί μέσα από την αξιόλογη δουλειά τους .
Δεν μπορώ να μιλήσω για όλες τις παραστάσεις, που είναι δεκάδες, ωστόσο θα αναφερθώ σε παραστάσεις που μου πρόσφεραν, μέχρι στιγμή, την σημαντικότερη αισθητικά συγκίνηση!
Πάμε Θέατρο: Μικρές σκηνές μεγάλα έργα
Από τον Μπέκετ στον Kandinsky και από τον Ονoρέ Ντε Μπαλζάκ στον Φασμπίντερ
Άνθρωπος χωρίς Όνομα
Η παράσταση «Άνθρωπος χωρίς Όνομα» έκανε πρεμιέρα την Δευτέρα 28 Οκτωβρίου στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – “Λευτέρης Βογιατζής”, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαϊδου.
Ο Γάλλος λογοτέχνης Ονoρέ Ντε Μπαλζάκ συγκαταλέγεται στους θεμελιωτές του ρεαλισμού στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία, ενώ θεωρείται και ένας από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους όλων των εποχών.
«Ο Συνταγματάρχης Σαμπέρ» όπως είναι η αυθεντική ονομασία της νουβέλας του Μπαλζάκ, συγκαταλέγεται μέσα στο μνημειώδες έργο του «Ανθρώπινη Κωμωδία». Ο Μπαλζάκ προσπαθεί να περιγράψει την γαλλική κοινωνία στην εποχή της Γαλλικής Επανάστασης. Τα έργα του δεν είναι κωμικά ωστόσο διακωμωδεί με εύστοχο τρόπο την κοινωνία. Μάλιστα επιδιώκει να τονίσει ότι οι περιβαλλοντικές διαφορές, και η κληρονομικότητα ευθύνονται για την καλλιέργεια του κάθε ανθρώπου αλλά και την διαφορετικότητά του.
Το μόνο που έχει σημασία στη σύγχρονη εποχή που γράφτηκε η νουβέλα του Μπαλζάκ είναι η κοινωνική θέση που βασίζεται κυρίως στο χρήμα, ειδικά στον κληρονομικό πλούτο. Κάτι που εν κατακλείδι, δεν έχουμε αποτινάξει από πάνω μας ως κοινωνία, σχεδόν 200 χρόνια μετά.
Στην παράσταση «Άνθρωπος χωρίς Όνομα» βρισκόμαστε μπροστά στο κωμικό και το τραγικό. Στην κωμική πλευρά της κοινωνίας, που φλυαρεί καθώς προσπαθεί να αποκατασταθεί μετά τον όλεθρο που άφησε ο πόλεμος, και στην τραγική που ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες του πολέμου, επιστρέφει από τον τάφο, προσπαθεί να αποδείξει ότι έχει όνομα αλλά έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Η γυναίκα που ερωτεύτηκε και πίστεψε τον απαρνιέται, παντρεύεται ξανά και ζει πλουσιοπάροχα με την τιμητική σύνταξη ενός ήρωα! Η παρουσία του, σαφώς, αποδυναμώνει την κοινωνική της τάξη! Σε αυτό το σημείο ο ήρωάς μας, αντιλαμβάνεται ότι η ατιμία, το ψέμα και η αδικία, είναι δύσκολοι εχθροί!
Όπως απαντάει ο ίδιος «Η δυστυχία έχει τη δύναμη να ενθαρρύνει την ουσία της ύπαρξής μας. Αυξάνει την κακία των μοχθηρών, ενώ μεγεθύνει την καλοσύνη των ενάρετων.»
Ο μόνος σύμμαχος ο χρόνος και ένας δικηγόρος, που «αναγνωρίζει» σταδιακά ποιος είναι και τον βοηθάει να ξαναβρει το χαμένο του όνομα.
Τη διασκευή και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, ενώ τους κεντρικούς ρόλους ενσαρκώνουν οι ηθοποιοί Θανάσης Κουρλαμπάς, Ορέστης Τρίκας, Έρρικα Μπίγιου και Τάσος Τυρογαλάς.
Ο Θανάσης Κουρλαμπάς με την ερμηνεία του στον ρόλο του Συνταγματάρχη Σαμπέρ, μας επιβεβαιώνει ότι συγκαταλέγεται μέσα στους εξαίρετους ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου! Κάνει συνεχώς ερμηνευτικά άλματα, αλλά είναι από τους λίγους που έχουν μια συνοχή και αρμονία στο λόγο τους και μια πηγαία εσωτερικότητα στο παίξιμό του. Αυτό είδα στον Συνταγματάρχη Σαμπέρ!
Η Κωνσταντίνα Νικολαίδου όλα αυτά τα χρόνια, μας έδωσε πολλά δείγματα της έξοχης δουλειάς της αλλά και της αξίας της! Αυτό που αναγνωρίζω σε αυτήν είναι ότι είναι από τις λίγες σκηνοθέτιδες που δουλεύει με έργα που δεν ανέβηκαν ποτέ στην Ελλάδα, είτε έργα που άλλοι, πια, φοβούνται να σκηνοθετήσουν γιατί το κοινό σήμερα έχει άλλες απαιτήσεις. Εν πάση περιπτώσει, η Κωνσταντίνα Νικολαϊδη, έχει αποδείξει το αντίθετο! Σε αυτό το έργο έχει «κομποστοποιήσει» το έργο του Μπαλζάκ και να μας τονίσει την ουσία των αρχών της τότε εποχής!
Παράλληλα ο Ορέστης Τρίκας, με την ερμηνεία στο ρόλο του δικηγόρου Ντερβίλ έδωσε τον τόνο και το ρυθμό της φλύαρης κοινωνίας του Παρισιού του 1817.
Αυτό είδα το βράδυ της Δευτέρας, ένα έργο γεμάτο νοήματα και καλές ερμηνευτικές στιγμές.
Άνθρωπος χωρίς Όνομα
Συντελεστές
- Μετάφραση: Δημήτρης Στεφανάκης (εκδόσεις Έναστρον)
- Θεατρική διασκευή/Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
- Σκηνική επιμέλεια: Μαρία Φιλίππου
- Βοηθός σκηνογράφου: Κατερίνα Σβορώνου
- Κοστούμια: Μαντώ Ψυχουντάκη
- Βοηθός ενδυματολόγου: Κωνσταντίνα Εμμανουήλ
- Σχεδιασμός φωτισμών: Αργύρης Θέος
- Βοηθός φωτιστή: Τάσος Ατματζίδης
- Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Οικονόμου
- Κινησιολογία: Χριστίνα Φωτεινάκη
- Μακιγιάζ/Special effects: Ράνια Γιαννάκη
- Creative agency: GridFox
- Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού
- Παραγωγή: A-Priori
«Περιμένοντας τον Γκοντό» στο Θέατρο Πόρτα
«Περιμένοντας τον Γκοντό» ένα από τα πιο εμβληματικά έργα του Σάμουελ Μπέκετ, θα κάνει πρεμιέρα στις 15 Νοεμβρίου στο Θέατρο Πόρτα σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.
Το αριστούργημα του Σάμιουελ Μπέκετ, αναδεικνύοντας το τραγικωμικό του σύμπαν και επιχειρώντας ταυτόχρονα μία ανάγνωση ακριβείας που ακουμπά όσο ποτέ στις μέρες μας.
Για τους περισσότερους το έργο δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς η φήμη του είναι δεδομένη ακόμα και σε αυτούς που δεν το έχουν δει ποτέ επί σκηνής. Στην διανομή συναντάμε κατ’ αποκλειστικότητα νέους σε ηλικία ερμηνευτές, σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική του να ανατίθενται οι δύο τουλάχιστον κεντρικοί ρόλοι σε μεγαλύτερους σε ηλικία ηθοποιούς. Έτσι, η διανομή εξ’ αρχής αποτελεί ένα σχόλιο για τα αδιέξοδα της νέας γενιάς, που στην εποχή μας βρίσκει τον εαυτό της καθηλωμένο από τις καταστάσεις, πριν καν ξεκινήσει την πορεία της.
Ο Μοσχόπουλος συνεργάζεται με μία εξαιρετική ομάδα συντελεστών. Καθοριστικά για την εικόνα της παράστασης και το σύμπαν στο οποίο μας μεταφέρει, είναι τα -ξεχωριστής εικαστικότητας- σκηνικά και κοστούμια του Βασίλη Παπατσαρούχα. Τους φωτισμούς έχει σχεδιάσει ο Νίκος Βλασόπουλος, ενώ ο Κορνήλιος Σελαμσής έχει αναλάβει μια πρωτότυπη διερεύνηση του προσωδιακού χαρακτήρα του μπεκετικού κειμένου. Ιδιαίτερη σημασία έχει και η κινησιολογία της παράστασης που έχει επιμεληθεί ο Χρήστος Στρινόπουλος, προσδίδοντας στοιχεία μιας μοντερνιστικής κλοουνερί.
Η νέα αυτή ερμηνευτική προσέγγιση στο Περιμένοντας τον Γκοντό, είναι ανοιχτή σε όλους τους θεατές, ακόμα και σε εφήβους. Η παράσταση, επιλέγοντας να ακολουθήσει πιστά τις σκηνικές οδηγίες του συγγραφέα και ερμηνεύοντάς το σαν μία παρτιτούρα ακριβείας, αναδεικνύει ότι το έργο παραμένει σύγχρονο όχι μόνο για τη φιλοσοφική του βαρύτητα, αλλά και για τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο ισορροπεί ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, όντας ταυτόχρονα υπαρξιακά βαθύ και ανάλαφρα διασκεδαστικό.
Πάμε Θέατρο: «Kandinsky Research»
ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2024 – στο Θέατρο Noūs – Creative Space
Βασισμένο στο βιβλίο του Wassily Kandinsky “ Για το πνευματικό στην Τέχνη”.
O Κωνσταντίνος Παυλίδης επιχειρεί να προσαρμόσει το καλλιτεχνικό και φιλοσοφικό έργο του ζωγράφου και να επαναπροσδιορίσει την έννοια του χώρου και του χρόνου σε συνδυασμό με τα ερωτήματα του καλλιτέχνη στο τι σημαίνει η μουσικότητα στην ζωγραφική.
Αυτή η έρευνα είναι ένα απόσταγμα από την δουλειά και την φιλοσοφία του μεγάλου ζωγράφου όπου ο χώρος, οι εικόνες και η μουσική ατμόσφαιρα αποδοκιμάζονται μπροστά στον θεατή, προκαλώντας τον να γίνει μέρος του συνόλου και να νιώσει μέρος του ολοκληρώνοντάς την δημιουργική διαδικασία.
Με άξονα τις θέσεις του Wassily Kandinsky, η παράσταση/performance «Kandinsky Research», επιχειρεί να μας μεταφέρει στο εργαστήρι του ζωγράφου και να προσεγγίσει, μέσα από θεατρικά εικαστικά τοπία, το καλλιτεχνικό και το φιλοσοφικό έργο του σπουδαίου καλλιτέχνη.
Με τη σύμπραξη καλλιτεχνών από διάφορους χώρους, δημιουργείται η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του εργαστηρίου και ο θεατής καλείται να γίνει συνοδοιπόρος στην αισθητική αναζήτηση και μάρτυρας της δημιουργικής διαδικασίας. Με κυρίαρχο το στοιχείο της εγκατάστασης στον χώρο και την μουσικότητα στην ζωγραφική που χαρακτηρίζει το έργο του Κandinsky, η παράσταση ακροβατεί ανάμεσα στην εικονοπλασία και την μουσική εγκατάσταση, συνδυάζοντας τη ροή και τον ρυθμό μιας αφηγηματικής αισθητικής στην οποία η εικόνα, η κίνηση και η μουσική λειτουργούν και εξισώνονται μέσα από τον ίδιο παρανομαστή και συνυπάρχουν με την φιλοσοφική προσέγγιση του καλλιτέχνη για την Tέχνη και για την ζωή.
Η παράσταση είναι αποτέλεσμα ομαδικής έρευνας πάνω στο έργο, τη ζωή και τις θέσεις του Wassily Kandinsky.
Nata Zakharova, Δημήτρης Παπαδόπουλος και Κωνσταντίνος Παυλίδης
- Σύλληψη/ Σκηνοθεσία : Κωνσταντίνος Παυλίδης
- Ηχοτοπία: Gidia
- Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κοντογιάννης
- Οργάνωση Παραγωγής: Νίκος Τριανταφύλλου
- Παραγωγή: Noūs Productions
Πάμε Θέατρο: «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» – Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ
2η χρονιά επιτυχίας – Πρεμιέρα 11 Οκτωβρίου – Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή – Θέατρο ΕΛΕΡ
Μετά από την ενθουσιώδη υποδοχή της παράστασης από κοινό και κριτικούς, «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ» σε διασκευή και σκηνοθεσία της Έφης Ρευματά, επιστρέφουν από τις 11 Οκτωβρίου και για λίγες παραστάσεις, στη σκηνή του Θεάτρου ΕΛΕΡ.
Τον ομώνυμο ρόλο ερμηνεύει η Βίκυ Βολιώτη, μαζί της: η Κατερίνα Αγγελίτσα και ο Αντώνης Καρναβάς.
Το αριστούργημα του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, παρουσιάζεται μέσα από μια διαφορετική οπτική, με τρεις ηθοποιούς επί σκηνής και τα κουστούμια της Λουκίας, σε πρώτο πλάνο.
Στο βίντεο της παράστασης εμφανίζονται: η Αγγελική Παραδεισανού, η Ευδοκία Ρουμελιώτη και η Άντζελα Γκερέκου.
Σκηνοθετικό σημείωμα:
Μέσα σ’ ένα ατελιέ, με φόντο έναν πίνακα μπαρόκ, ανάμεσα σε κούκλες βιτρίνας και υπέρλαμπρα φορέματα, παρακολουθούμε ένα παιχνίδι εξουσίας με πρόσχημα τον έρωτα. Οι ρόλοι αντιστρέφονται πολύ γρήγορα, το θύμα γίνεται θύτης, ο θύτης θύμα, ο έρωτας γίνεται μίσος, το ψέμα αλήθεια, οι χαρακτήρες ξεδιπλώνονται, οι κούκλες απογυμνώνονται.
«Μ’ αρέσει να πηγαίνω σινεμά, να βλέπω αισθηματικά έργα, με πόνο και κλάματα…» λέει η Κάριν το φιλόδοξο μοντέλο όταν γνωρίζει την γνωστή σχεδιάστρια Πέτρα φον Καντ και εκείνη την ερωτεύεται παράφορα. Το θεατρικό έργο του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» είναι ακριβώς αυτό: ένα αισθηματικό έργο με πόνο και κλάματα για όσους ξέρουν να κατακτούν κι όχι ν’ αγαπούν.
Έφη Ρευματά
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :
- Μετάφραση – Διασκευή – Σκηνοθεσία: Έφη Ρευματά
- Πέτρα Φον Καντ: Βίκυ Βολιώτη
- Κάριν Τιμ: Κατερίνα Αγγελίτσα
- Μαρλέν: Αντώνης Καρναβάς
- Κοστούμια: Λουκία
- Βοηθός Σκηνοθέτη: Βασιλική Ασίκογλου
- Βοηθός Ενδυματολόγου: Lito Barre
- Επιμέλεια Σκηνικού Χώρου: Μαργαρίτα Τζαννέτου
- Μουσική Επιμέλεια: Φοίβος Σαμαρτζής
- Κατασκευή LED – Υποστήριξη Φωτισμών: Αντώνης Καρανδεινός
