Ο Θάνατος του 17χρονου Παντελή άνοιξε την πόρτα της Αποκάλυψης. Αυτή που δεν θέλει κανείς μας να δει… Η κάθοδος της ανυπαρξίας και η έξωση από τη γη του Παντελάκου σημάδεψε τη μισή Ελλάδα. Τα ξαφνικά έχουν γίνει πια μέρος της ζωής μας. Πλημμύρες . φωτιές , και η απώλεια ζωής για λίγη ζέστη…
Και ο φόβος πάντα πρωταγωνιστής των πράξεων μας. Οι περισσότεροι σκεφθήκαμε οτι θα μπορούσε να συμβεί και σ΄ εμάς …Και οι υπόλοιποι αναφωνήσαμε ”Θεέ μου ας είναι καλά τα παιδιά μας !”
Με ηθελημένες εκτροπές της φαντασίας ,μπαίνω στη ζωή αυτής της μάνας που μεγάλωσε τα τέσσερα παιδιά της ,σ΄ έναν μοναχικό ανήφορο αφού ο θάνατος κυνήγησε τον άνδρα της , και στα 46 του χρόνια ,έφυγε από εγκεφαλικό. Μόνη της με τέσσερα παιδιά η δασκάλα .Τα κατάφερε μέχρι χθες…
Οπα , stop, αδυνατώ να παρακολουθήσω το γόγγυσμα και την αγωνία της, όλα αυτά τα χρόνια. Και πολύ περισσότερο πως να την αισθανθώ σήμερα, πως να αισθανθώ το πόνο αυτής της γυναίκας ,φτάνοντας με την ταχύτητα της σκέψης μου έξω από το δωμάτιο του νοσοκομείου .
Δε μπορώ να φανταστώ τη συνέχεια της ζωής της …
Και ΝΑΙ θα ψάξουμε να βρούμε τα αίτια και τις ευθύνες. Και λοιπόν; Ο Παντελάκος θα είναι πάντα ΑΠΩΝ …Το μόνο που μας νοιάζει αυτή τη στιγμή είναι να βγουν τα άλλα τρία παιδιά γερά και δυνατά από τα νοσοκομεία. Ναι τα νοσοκομεία γιατί στην Ξάνθη .σ’ αυτή την υπέροχη πόλη δεν υπάρχει νοσοκομείο που να μπορεί να περιθάλψει τέτοιου είδους περιστατικά. Αχ μάνα! Ας πάψω και εγώ πια να σκέφτομαι γιατί θα μου προσάψουν ότι …λαϊκίζω
Αυτό το μοτίβο έχουν βρει τώρα, όσοι θέλουν να κρύψουν τις αμαρτίες τους!
Ας είναι…
