Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου
Ήμαρτον Θεέ μου! Δεν πρόλαβα να ανοίξω την τηλεόραση αξημέρωτα, και βλέπω πρώτη είδηση. Απεβίωσε ο κάποτε Πρόεδρος των ΗΠΑ και βραβευμένος με Νόμπελ Τζίμμυ Κάρτερ. Από πίσω η ανακοίνωση του επερχόμενου Προέδρου ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ: “Οι Αμερικανοί πρέπει να χρωστούν ευγνωμοσύνη στον Τζίμμυ”. Ήμαρτον Θεέ μου.
Θεός ‘σχωρέστον τον άνθρωπο και ζωή σε λόγου μας! Κατά την τάξη πήγε.100 χρόνια συμπλήρωσε. Αλλά εμένα, με κανέναν τρόπο δεν μού ΄ρχεται το ”Μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων”
Μπρος μου έχω το εξώφυλλο από το βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού:”Τζίμμυ πάρε ένα φυστίκι”. Εκδόσεις “Κάκτος”. Η Αθηνά Παπαγεωργίου συμμαθήτρια μου στην Ελληνοϊταλική παντρεύεται τον Οδυσσέα Χατζόπουλο εκδότη του “Κάκτου”, έχουν φύγει κι οι δυο τους, χρόνια τώρα, μαζί με τ΄άλλα τα σβηστά. Σε μια Έκθεση Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως ο Φρέντυ υπογράφει τα νέα πονήματα του. Συστηνόμαστε, γνωριζόμαστε. Όταν μαθαίνει για τα μαθητικά μας τα θρανία. “Είσαστε κάτι σαν σόι” λέει ο Φρέντυ, με εκείνο το σοβαρά ατάραχο ύφος, που βγάζει αβίαστα γέλιο, αφού το χιούμορ είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση και καμιά σχέση δεν έχει με γκριμάτσες και χυδαίες εκφράσεις.
Από τότε το σόι μεγαλώνει, καθώς πολυαγαπημένοι ακριβοί φίλοι του Φρέντυ είναι και οι Κυριακόπουλοι η Εύη και ο Γιάννης ΚΥΡ, τον οποίον επίσης εκδίδει (!) ο Χατζόπουλος. Εμάς, επίσης, αγαπημένα και τα δυο ζευγάρια.
Έκτοτε ο Γερμανός ” μάς κολλάει”.Θέλει σώνει και καλά να γράψει ένα βιβλίο για τον Ζαχαριάδη. Θεωρεί ότι ο Φαράκος του είναι χρήσιμος. Απελπισμένος ένα βράδυ, έρχεται σπίτι.* Αρχίζει χωρίς σταματημό ”Έχω πάθει εγκεφαλική σύγχυση. Ποτέ δεν μου έχει συμβεί τέτοιο μπλάκ άουτ. Ευπροσήγορη, φιλόξενη η Ρούλα Κουκούλου (γυναίκα του Νίκου Ζαχαριάδη). Με τις φωτογραφίες που μού δείχνει νομίζω ότι είμαι κι εγώ αντάρτης στα βουνά. Μπρος σε μια φωτογραφία που είναι αγκαλιασμένοι πάνω σε άλογο, συνέρχομαι και της λέω:
-Τί ερωτική στιγμή!
– Έτσι είναι, μού απαντάει
Παίρνω θάρρος και συνεχίζω , “Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τί σάς ζητώ, ε;…
-Και, βέβαια, καταλαβαίνω. Πώς θα ήταν δυνατόν…
– Α! δεν ξέρετε. Πόσο πολύτιμος θα ήταν για μένα ο ευτυχισμός μιας έστω ερωτικής σας στιγμής. Να σάς ακουρμαίνομαι..Αλήθεια, έχετε δει τον Ζαχαριάδη να κλαίει;
– Και, βέβαια τον έχω δει. Όταν πέθανε ο Στάλιν!
Τί να κάνω; Πώς να συνεχίσω;”*
Πώς να συνεχίσω κι εγώ; Το βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού: “Tζίμμυ πάρε ένα φυστίκι'”Καμιά σχέση με τον Πρόεδρο “Την ψυχή του δούλου σου, Σώτερ ανάπαυσον”.Καμιά σχέση και με τα φυστίκια που καλλιεργούσε συστηματικά ο συγχωρεμένος Πρόεδρος. Εκτός αν το φυστίκι είναι αράπικο. Όπως οι ειδήσεις που μάς πασάρουν ολοένα και περισσότερο πρώτες – πρώτες. Σού λένε, σού λένε….γράφουν και γράφουν και στα πρωτοσέλιδα. “Πάρε ένα φυστίκι'”.
Με τα πολλά το παίρνεις. Το σπας και είναι τζούφιο.
~~~~~~~~~~~~~
*Από το βιβλίο της Ε. Καρύδη- Φαράκου , Όπως τα έζησα.
