“Η Εντολή” της Διδώς Σωτηρίου
Της Δέσποινας Μακρινού
“Η Εντολή”, το βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου, που εκδόθηκε το 1976, σε σκηνοθεσία Νάντιας Δαλκυριάδου, είναι το θεατρικό έργο που αναφέρεται στην προσωπικότητα του Νίκου Μπελογιάννη.
Η παράσταση είναι εξαιρετικά λιτή, με απέριττο σκηνικό και κοστούμια, με πολυπρόσωπους διαλόγους, ερμηνευμένους απο έξι μέλη του θιάσου.
Ξεκινά απο το κυνήγι στην παρανομία και ολοκληρώνεται με τις καταδικαστικές δίκες, που οδήγησαν τον Μπελογιάννη και άλλους τρείς συντρόφους του, στο εκτελεστικό απόσπασμα, ξημερώματα Κυριακής 30 Μαρτίου του 1952.
Η παράλληλη περιπέτεια της συντρόφου του και μικρότερης αδελφής της Διδώς, της Έλλης Παππά, είναι εκείνη που συγκλονίζει περισσότερο στην παρακολούθηση της παράστασης.
Η σκηνοθετική προσέγγιση, δημιουργεί πολλά κενά στις προσωπικότητες των δύο αυτών σπουδαίων αγωνιστών του αντιστασιακού κινήματος και δεν εμβαθύνει στο βασικό θέμα του βιβλίου, που είναι η ανάδειξη μιάς συγκλονιστικής άποψης ζωής.
Θυσία μέχρι θάνατου για τη ζωή που δεν θα ζήσουμε, αλλά θα ζήσουν κάποιοι άλλοι μετά απο μας.
Η παγκόσμια κατακραυγή, ο Πικάσο, το γαρύφαλο, ο Ρίτσος, είναι ανύπαρκτα στην απόδοση, δημιουργώντας μιά δυσανάλογη αίσθηση ανικανοποίητου συγκριτικά με την εξαιρετική προσπάθεια των ηθοποιών.
“Το χαμόγελο του Μπελογιάννη δεν θα μπορέσει κανείς να μας το πάρει πίσω. Δεν ήσουν ένας άνθρωπος μα μιά γενιά, ένα κίνημα που νίκησε την ήττα του” γράφει στο βιβλίο της η Διδώ. Αυτό το χαμόγελο δεν εισπράξαμε ποτέ στην παράσταση.
Καθώς επίσης και την αισιοδοξία και την αγάπη των δύο συντρόφων για ζωή και για περισσότερο φως.
“Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο” παρουσιάστηκε αφαιρετικά χωρίς το σημαντικό αυτό σύμβολο ιστορικής μνήμης. Το γαρύφαλλο ήταν για τον Μπελογιάννη μαζί με τον ρητορικό απολογητικό λόγο, τα σημεία εκείνα που ξεσήκωσαν την παγκόσμια κατακραυγή. Και τα δύο απουσίαζαν.
Ωστόσο και μόνο για το βιβλίο της Διδώς, αξίζει να δεί κανείς την παράσταση. Απλώς χωρίς μεγάλες προσδοκίες.
Θέατρο Nous – Creative space
( Τροίας 34, Αθήνα)
