“Οι Δωσίλογοι”
Βιβλίο του ιστορικού Μενέλαου Χαραλαμπίδη
Γράφει η Δέσποινα Μακρινού
Η περίοδος της Γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα, δεν έχει καταγραφεί στην ιστορία μόνο ως μιά μαύρη περίοδος για την ελευθερία και τα τα Δημοκρατικά Δικαιώματα . Η περίοδος της Κατοχής, δεν πιστοποιεί ιστορικά μόνο την βαρβαρότητα του φασιστικού Τρίτου Ράιχ και της Βέρμαχτ. Πιστοποιεί και κάτι περισσότερο για μας τους Έλληνες.
Η στενή συνεργασία Ελλήνων πολιτικών, στρατιωτικών, επιχειρηματιών, δικαστών, ιερέων, δημοσιογράφων με τις αρχές Κατοχής, κατέγραψε θλιβερές σελίδες μίσους, διχόνοιας και τραυματικής μνήμης, στις σχέσεις μεαξύ των πολιτών κυρίως εκείνων που ζούσαν στην Αθήνα εκείνη την περίοδο.
Ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης μέσα απο εξαιρετικά διειδυτική έρευνα στα ιστορικά αρχεία των σωμάτων και υπηρεσιών Ασφαλείας της πρώην ΕΥΠ, έφερε στο φως ονόματα και καταστάσεις που είχαν παραδοθεί εσκεμμένως στη λήθη.
“Μάθαμε ότι είναι πολλοί οι άνθρωποι που εντάχθηκαν ακόμα και απευθείας στις γερμανικές υπηρεσίες ασφαλείας, αστυνομίας και κατασκοπείας της Βέρμαχτ και των Ες-Ες. Σε αυτές εντάχθηκαν αρκετοί Έλληνες ως διερμηνείς, καταδότες ακόμα και βασανιστές. Στόχος τους ήταν να καταδίδουν άτομα αποκομίζοντας οικονομικό όφελος” επισήμανε σε μιά πρόσφατη συνέντευξή του ο συγγραφέας.
Αν και έχουν περάσει 82 χρόνια απο τότε, το ζήτημα της στενής συνεργασίας με τον Γερμανικό χιτλερικό φασισμό παραμένει ως διαχωριστική γραμμή στη συλλογική συνείδηση.
Ο λυσσαλέος αντικομμουνισμός, η απόκτηση γρήγορου κέρδους μέσα απο διαδικασίες πλιάτσικου, η ιδεολογική ταύτιση με τον Άξονα και τον ιταλικό φασισμό και τέλος η ανάγκη επιβίωσης χωρίς φραγμούς , ήταν μερικοί απο τους λόγους που ώθησαν τους “Δωσίλογους” να συνεργαστούν με τον κατακτητή.
Το πρωτόγνωρο μίσος, που εκφράστηκε απέναντι στο αντιστασιακό κίνημα, με διωγμούς, προδοσίες, βασανιστήρια και εκτελέσεις, υπήρξε η αφετηρία ενός απύθμενου διχασμού με υπερβάσεις ντροπιαστικές για τις σχέσεις μεταξύ πολιτών της ίδιας κοινωνίας.
Ο εμφύλιος που ακολούθησε, ήταν η ακραία εξέλιξη αυτής της μισαλοδοξίας. Το αίμα των αδίκως εκτελεσθέντων ζητούσε δικαίωση. Μιά δικαίωση που δυστυχώς δεν προέκυψε απο την δικαστική εξουσία.
Οι αποφάσεις των Δικαστηρίων, γι αυτούς που έπραξαν τα “αδελφικά” εγκλήματα, και καταγγέλθηκαν επωνύμως απο τους εναπομείναντες συγγενείς, υπήρξαν στο σύνολό τους αθωοτικές. Η σκανδαλώδης ατιμωρία, ακολούθησε σε πολλές περιπτώσεις επιβράβευση, προαγωγή και παράσημα. Τα “Αθωοδικεία” όπως τα ονόμασαν οι συγγενείς των θυμάτων, κατάφεραν να δικαιολογήσουν τα ανεπίτρεπτα.
Το αντιστασιακό κίνημα της εποχής δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τον κατακτητή. Οι Έλληνες κουκουλοφόροι, προδότες και δωσίλογοι ήταν αυτό που πονούσε περισσότερο. Ήταν αυτό που η αγριάδα του εκφραζόταν με ελληνικές λέξεις.
Αν ο στόχος ήταν κοινός, ίσως να μην είχε χυθεί τόσο αίμα.
Οι διωγμοί απο Έλληνες σε Έλληνες, υπήρξαν ίσως πιο σκληροί και αιματηροί ακόμη και απο εκείνους του εχθρού.
Οι “Δωσίλογοι” είναι ένα βιβλίο ντοκουμέντο που συγκλονίζει, καθώς στις σελίδες του επιβεβαιώνεται για ακόμη μία φορά, ότι η ατιμωρησία είναι εθνικό διαχρονικό ταμπού.
