Once upon a time
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν όμορφη η ΓΗ : Ο Ήλιος, η Φύση ,η Ημέρα, η Νύχτα με φεγγάρι, τα Αστέρια, τα Σύννεφα, ακόμη και η Βροχή, η Άνοιξη, το Θέρος, το γαλάζιο του Ουρανού , τα διάφανα νερά της Θάλασσας, το Δέντρο που λέγεται ζωή, το φρέσκο αεράκι..
Τώρα , όλα κοντεύουν να γίνουν παρελθόν. Κι όσο για το μέλλον συνεχίζει να παραμένει άγνωστο και πρόβλημα άλυτο κι αυτό. Από καιρό μας κρούει τον κώδωνα κινδύνου.
Μας φωνάζει· ξεφωνίζει. Κανείς δεν την ακούει. Της γυρίζουμε αδιάφορα την πλάτη. Και, να που ήρθε η ώρα της, να μας δείξει το άλλο της πρόσωπό .
Γιατί να μας,,, λυπηθεί; Τη σεβαστήκαμε; Φυσικά, και όχι. Ούτε καν την εκτιμήσαμε , την πνίξαμε από την πολλή αγάπη: Τη βιάσαμε , και ούτε καν μια συγγνώμη, μια τόση δα μεταμέλεια …Συνεχίζουμε να της ρυπαίνουμε το περιβάλλον, να της καίμε τα δάση· της στερεύουμε τις πηγές, τα ποτάμια, την εκμεταλλευόμαστε αλόγιστα , καταναλώνουμε τους φυσικούς της πόρους , της εξαφανίζουμε τα είδη των πουλιών, των ζώων, και όσο για τη ζωή σε αυτή τη γη έχει πάψει να είναι ακριβή, πολύτιμη και η αλληλεγγύη παραμένει άφαντη ,μια λέξη μίζερη πλέον, μισερή.
Ακόμη και η άγρια , αχαλίνωτη βία των ανθρώπων, στον κόσμο μας, των φαινομένων , έχει γίνει, κανόνας χωρίς εξαίρεση. Ποιος νοιάζεται; Χιλιοειπωμένα λόγια θα πείτε…μα καίρια παρά ποτέ. Στο τέλος, θα ζήσουνε οι επιτήδειοι καλά – οι ισχυροί της Γης καλύτερα- κι εμείς χειρότερα. Αλήθεια! Kαι πόσο πιο χειρότερα; Το μέλλον άλυτο
