“Το Μέλλον μου είν’ ολόλαμπρο”
Μόνο οι πλατείες γράφουν ιστορία
Της Δέσποινας Μακρινού
Το μέλλον μου είν’ ολόλαμπρο
Σαν δεκαπέντε ήλιοι
Όμως φοβάμαι μη τυχόν
Και μου το φαν’ οι σκύλοι
Γεννήθηκα στην έρημο
Πηγαίνω κι όπου βγάλει
Κι οι γύπες από πάνω μου
Κάνουν χαρά μεγάλη
Οι συγκλονιστικοί στίχοι του Γιάννη Αγγελάκα μία μέρα πριν το ραντεβού της ιστορίας με τις Πλατείες. Γιατί μόνο εκεί γράφεται η αληθινή ιστορία. Στις Πλατείες, στην Πλατεία, στις πόλεις , σε όλο τον κόσμο.
Ένα ποτάμι φουσκωμένο, με ένα μόνο προορισμό. Την απόδοση Δικαιοσύνης για τα 57 εγκλήματα του τραίνου των Τεμπών.
Το κίνημα της Πλατείας, ώριμο τέκνο της Οργής των τελευταίων δύο χρόνων, θα ταράξει τα απάνθρωπα ένστικτα των μιμητών της ζωής. Εκείνων δηλαδή, που τα συναισθήματα εκφράζονται απλά για να εντυπωσιάσουν. Απλά για να δείξουν ότι έχουν. Αυτοί είναι οι μιμητές της ζωής. Μιμούνται ότι ζούν, γιατί χωρίς συναισθήματα, η ζωή εξελίσσεται σε φαρσοκωμωδία.
Η στέρηση της ικανότητας να νοιώθεις, να αφουγκράζεσαι, να συμπάσχεις και εν τέλει να ποινικοποιείς την ανθρωπιά, να την εκμεταλλεύεσαι αδίστακτα και χωρίς την παραμικρή ενσυναίσθηση, δεν ανήκει στον φυσιολογική κύκλο της ζωής. Είναι προσποιητή και στείρα.
Νοιώθουμε τον τελευταίο καιρό μιά ανάγκη φυγής, μιά ανάγκη εγκατάλειψης της χώρας στην οποία γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Νοιώθουμε μιά απίστευτη εκδίκηση σ΄αυτό που μέχρι πριν θεωρούσαμε εντιμότητα.
Πόσο βλάκες μας θεωρούν; Πόσο μας υποτιμούν κατάμουτρα; Πόσο απαξιώνουν την σκέψη μας, την ίδια τη λογική; Τόσο που “λέμε να πάμε να κοιταχτούμε μπας και έχουμε προβοσκίδα” (Αγγελάκας).
Και μιλάμε για τα αυτονόητα. Για τον πόνο του γονιού που έχασε το παιδί του, όχι απο την κακή ώρα, όχι τυχαία, αλλά απο σωρία εγκληματικών ενεργειών και παραλείψεων.
Μέχρι στιγμής ο ένοχος είναι το… χάος. Η Δικαιοσύνη ασθμαίνοντας κάτω απο το βάρος της πολυποικιλης και εμβατικής πολιτικής εξουσίας, αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να φτάσει στο κόκκαλο της αλήθειας.
Απο την άλλη οι “ενοχλητικοί” συγγενείς, οι γονείς, ο “όχλος” επιμένουν και αυτή τη φορά πολύ πιεστικά και χωρίς περιθώρια υποχώρησης.
Ο “οχλος” μιά έκφραση με σαφείς πολιτικές διαστάσεις θέσεως, δεν πρόκειται να δεχθεί “στάχτη στα μάτια” του, δεν προκειται να δεχθεί σιωπηλά τη ντροπιαστική προσβολή.
Στις 28 Φεβρουαρίου θα αποδείξει ότι δεν τρώει “κουτοχορτό”. Το ψέμα και η κάλυψη, όπως λέει και ο λαός μας έχουν “κοντά ποδάρια”.
Κι αυτό γιατί “Λυπάμαι τα παιδάκια μου
Τη νιότη τους χαράμι
Που θα πετάξουνε κι αυτά
Μες στης μαφίας τη φωτιά
Όνειρα ανεκπλήρωτα
Αργοπεθαίνουν στον βοριά
Το μέλλον μου είν’ ολόλαμπρο
Σαν ξέπνοο καντήλι
Καλά θα κάνω να κρυφτώ
Μπας κι έχει έρθει ήδη”
(Γιάννης Αγγελάκας “Το Μέλλον”)
