Γράφει η Μαίρη ΒασάλουΙΝ ΜΕΜΟRΙΑΜ
Σύγχιση.
Ο πόνος που έγινε θυμός, θλίψη και οργή
Ο Φλεβάρης, όπως και το δέντρο έξω από το τζάμι , σαν τον άνθρωπο δακρύζει…
Μα όσο κι αν τα έχεις χαμένα, και την ελπίδα, το χαμόγελο, την αισιοδοξία, σ’ ένα πηγάδι άπατο τα έχεις πλέον πεταμένα, όσο κι αν ανυψώνεις ένα πελώριο «
ΓΙΑΤΙ;»
Η απόκριση από το πουθενά, δεν φτάνει.
Μη συνεχίζεις , μη φωνάζεις, δεν σε ακούει κανείς, η φωνή σου δεν καταλαγιάζει ούτε την τρικυμία ούτε τους ανέμους στα πελάγη.
Και δε βρέθηκε κανείς να πει μία συγγνώμη.
Για τους νέους, τα παιδιά που χάθηκαν και μαζί τους τα όνειρά τους κα η αγάπη τους για τη ζωή.
ΓΙΑΤΙ;
Εδώ και δύο χρόνια τώρα ένα ατέλειωτο αυλάκι πίκρας, και απελπισίας από τους γονείς που τριγυρνάνε να βρουν έστω τα χνάρια , ό,τι απέμεινε από τα παιδιά τους που είτε εξαϋλώθηκαν, είτε έμειναν κάτω από τα μπάζα και ω, τι καημός και πόνος να είναι σαν να τα σκόρπισε ο άνεμος τη σκόνη, σαν τα παιδιά τους να μην υπήρξανε ποτέ.
Και δε βρέθηκε κανείς να ζητήσει συχώρεση, έστω μία συγγνώμη.
Ε. σύ , μακριά από κόμματα και πολιτικές απόψεις κάνε πέρα, ως πέρα ,περνούν οι αδικοσκοτωμένοι, άφησέ τους να βρουν το δρόμο τους, παρέα, κρατώντας σφιχτά ο ένας τα δάχτυλα του άλλου, να ανέβουν στα ουράνια, να σταματήσει η παράνοια , να βρούνε τη γαλήνη.
Εκεί επάνω δεν υπάρχουν μίση, μόνο παράπονο στα χείλη, γιατί τους διαλεχτούς για την ομορφιά, τα νιάτα, την αθωότητα στο βλέμμα, την αγάπη στην καρδιά, τους ανέβασαν στα βαγόνια ενός μαρτυρικού θανάτου., .πείτε μας ΓΙΑΤΙ;;;
Εισαγωγή
