“Όμως εγώ δεν παραδέχθηκα την ήττα” Μανόλης Αναγνωστάκης 10 Μαρτίου 1925 – 23 Ιουνίου 2005 – Της Δέσποινας Μακρινού

“Όμως εγώ δεν παραδέχθηκα την ήττα”

Μανόλης Αναγνωστάκης 10 Μαρτίου 1925 – 23 Ιουνίου 2005

Της Δέσποινας Μακρινού

“Όρθιος και μόνος, σαν πρώτα περιμένω” γιατί “ποιός θάρθει να κρατήσει την ορμή μιάς μπόρας που πέφτει”.

Όρθιος σαν τα κρυμμένα τιμαλφή, σαν την καλλίγραμμη συνείδηση ενός ηθικού αγωνιστή απέναντι σ’ αυτούς που κατ’ εξακολούθηση στραγγαλίζουν την καρδιά, την ψυχή μας. Σ’ αυτούς που με σπουδή και ασφαλή πεποίθηση, διακήρυξαν την πτώση της … πόλης. Σ’ αυτούς που έστησαν το παιχνίδι και δεν άφησαν ελπίδα προσμονής.

Περισσότερο απο ποτέ σήμερα, ο Μανόλης Αναγνωστάκης ερμηνεύεται και αφομοιώνεται όχι μόνο ως ποιητής, αλλά και ως προφήτης της δύσκολης και αφόρητης κατάστασης εξαθλίωσης, της αισθητικής και των ηθών, που ζούμε σήμερα.

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο ποιητής της Αριστεράς και των αγώνων, είκοσι χρόνια μετά το θάνατό του, παραμένει επίκαιρος και ζωντανός.

Ο ποιητής της εξορίας, της φυλακής, των βασανισμών, της ήττας, κατάφερε με την ποίηση να εξαγνίσει τις απώλειες, τις φρικτές στιγμές και να μεταφέρει με τρυφερότητα, τον αγώνα για το όραμα μιάς καλύτερης κοινωνίας ανθρώπων.

Τα βιωματικά ποιήματα του Μανόλη Αναγνωστάκη, έγιναν και δικά μας βιώματα μεταδίδοντας την ορμή και την αυτοθυσία μιάς ολόκληρης γενιάς ανθρώπων που ταλαιπωρήθηκαν, καταδικάστηκαν, εξοντώθηκαν, ηττήθηκαν, αλλά κατάφεραν να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια των προθέσεων τους.

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης, φύλαξε με “σύνεση το τελευταίο φυλάκιο” της ευαίσθητης και ανθρώπινης γραφής του, αποφασίζοντας το τελευταίο διάστημα να  απέχει απο το “αλλοιωμένο τοπίο της εποχής, γιατί το έργο μου ολοκληρώθηκε. Επιλέγω τη σιωπή». Για να προσθέσει “ Κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες, κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα. Άνια, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις”.

Ο Αναγνωστάκης πέθανε τον Ιούνιο του 2005.

Ο ποιητικός λόγος του, αναφερόμενος προφητικά στη νέα πράξη των πραγμάτων και διακρίνοντας την επιθετική αναλγησία των ανθρώπων των ημερών που θα ακολουθήσουν, με ιδιαίτερη έμφαση σε αυτούς “που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρούν λεκέδες στη δική σου”,  αποτυπώνεται και ερμηνεύεται σήμερα, με απόλυτη ακρίβεια στις εξελίξεις.

Ωστόσο η ποίηση του Αναγνωστάκη δεν παραδόθηκε σε μας χωρίς όραμα και ελπίδα. Γιατί “το δικό μας δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός. Δεν περνούν απο δω ξυλοκόποι”.