Γράφει η Ευτχία Καρύδη Φαράκου Δεν ξέρω αν αληθεύει ότι θα απομακρυνθεί από την Εθνική Πινακοθήκη η “ασεβής” εικόνα της Παναγίας του Χριστόφορου Κατσαδιώτη. Βέβαιο είναι πως οι ευσεβείς έχουν πάρει φόρα. Με κεριά, θυμιατά και σταυρούς, στη Θεσαλονίκη, ξορκίζουν την παράσταση: “Εγώ ο υπάλληλος” του Ζαρολίκου. Ίσως να πρόκειται για υποκουλτούρα. Άρα, όντως μίασμα. Ίσως όχι. Μα, παρεμπιπτόντως, και ο Ζαρολίκος Χριστόφορος στο όνομα. Κυνοκέφαλος ή όχι άγνωστο.
Σιγά τα ωά! Το 1990 ο Μητροπολίτης Φλώρινας Αυγουστίνος Καντιώτης αφορίζει τον Θόδωρο Αγγελόπουλο για την ταινία του ” Το Μετέωρο βήμα του πελαργού”. Όσοι πάμε στην πρεμιέρα προπηλακιζόμαστε. Μαθημένα τα βουνά απ΄τα χιόνια. Λίγα χρόνια πριν,-1961,- τα ίδια έχουμε υποστεί για την “Συνοικία το όνειρο”. Βλέπετε, “Βρέχει στη φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου… Α! ψεύτη κι άδικε ντουνιά”, σε στίχους Λειβαδίτη και μουσική Θεοδωράκη, είναι τόσο, μα τόσο φρικτά αντίθετα, μπρος την αποθέωση της ρόδινης πλαστής φαντασμαγορίας!
Για τον “Τελευταίο Πειρασμό” του Καζαντζάκη δεν συζητώ. Η με μύρον νάρδου πιστικής πολυτίμου Μαγδαληνή απαγορεύεται να πει στον Εσταυρωμένο με το στόμα του Βάρναλη: “Εγώ μονάχα τό νιωσα, που ήμουνα λάσπη και κοινή…/ πόσο Χριστέ σουν άνθρωπος! Κι εγώ θα σ΄αναστήσω”. Νέο επιτίμιο! Νέος αφορισμός.
Και… Και “Κεκλεισμένων των θυρών” ο άνθρωπος του Σαρτρ “Είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος”. Ή περπατεί με τον Καζαντζάκη, τον Αγγελόπουλο, τον Λειβαδίτη, τον Βάρναλη και αφορίζεται. Βλάσφημος την ώρα της Κρίσεως, συγκαταλέγεται στα ερίφια. Ή αποφασισμένος να μην απιστήσει στην αληθινή ουσία του εαυτού του, πάει σύρριζα στον άνεμο, φωνάζοντας:
Δ ε ί τ ε το κ α λ ά! Α υ τ ό είναι το ε ι κ ό ν ι σ μ α μου! Δεν σ ά ς π ρ ο σ β ά λ λ ε ι;
