Η Ελλάδα της αδικίας
ς
Της Δέσποινας Μακρινού
Το αμάρτημα της αδικίας! Το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός στην εθνική μας συμπεριφορά. Στη χώρα της Δικαιοσύνης η αδικία στενάζει, εξαθλιώνει συνειδήσεις, στοχοποιεί μεγάλες προσφορές.
Μιά μέρα σαν τη σημερινή, πίσω από τις κουίντες της παρέλασης και της εθνικοφροσύνης κρύβεται η αδικία, η αγνωμοσύνη, η αχαριστία.
Κρύβεται ο Νικηταράς, ο Κολοκοτρώνης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, η Μαντώ Μαυρογένους, ο Γεωργάκης Ολύμπιος, ο Δημήτρης Μακρής…
Η μοίρα των γενναίων της Επανάστασης, που η μισαλλοδοξία τους εγκατέλειψε στη φτώχεια, στη μιζέρια.
Περιθωριοποιηθηκαν, ξεχάστηκαν, κατηγορήθηκαν, τιμωρήθηκαν και “πετάχτηκαν” στο έλεος μιάς φτωχοποιημένης και εξαθλιωμένης ζωής.
Χωρίς την παραμικρή κρατική υποστήριξη μιάς ανάλγητης και αγνώμονος εξουσίας , που όμως γνωρίζει πολύ καλά να εκμεταλλεύεται καρτερικά δυναμικές και πάθη έως την ολοκλήρωση μιας διαδικασίας, να εκδικείται το δίκιο και να διαγράφει με λήθη την προσφορά.
Πολλοί από τους ήρωες που πρωτοστάτησαν στην Επανάσταση ενάντια στον Τούρκο κατακτητή, πέθαναν ζητιανεύοντας για ένα κομμάτι ψωμί, για μιά τρυφερή ματιά αναγνώρισης.
“ Οι αγωνισταί και χήρες των σκοτωμένων κι αρφανά παιδιά τους κι εκείνοι όπου θυσίασαν τον δικόν τους στα δεινά της πατριδος ας γκεζερούν (περιπλανώνται) εις τους δρόμους ξυπόλητοι και ταλαιπωρημένοι κι ας λένε ψωμάκι. Αυτείνοι αφεντάδες μας κι εμείς είλωτες τους” έγραφε στα απομνημονευματα του ο στρατηγός Μακρυγιάννης.
Έτσι έμαθε το νεοσύστατο ελληνικό κράτος να συμπεριφέρεται, καταθέτοντας μιά βαριά κληρονομιά σε όλες τις επόμενες γενιές της εξουσίας.
Μιάς εξουσίας που σήμερα αντιλαμβανόμαστε πόσο στερείται πρωτοτυπίας. Μιάς εξουσίας που συνεχίζει την κατάρα της ιδιοτέλειας , της εκμετάλλευσης και της στοχευμένης αδικίας.
Κατά τα άλλα οι αφίσες των ηρώων κυματίζουν στις παρελάσεις και στις πλατείες, αποδίδοντας φόρο τιμής χωρίς κόστος, σε αυτούς που θυσίασαν τη ζωή τους για την πατρίδα.
