Πάμε σινεμά
Με την Τίνα Πανώριου
“Το Παρίσι του Σουλεϊμάν” του Boris Lojkine
Από την Πέμπτη 24 Απριλίου στις αίθουσες
Το στόρι
Καθώς κάνει πετάλι στους δρόμους του Παρισιού για να παραδώσει γεύματα, ο Σουλεϊμάν επαναλαμβάνει την ιστορία του. Σε δύο μέρες, πρέπει να περάσει τη συνέντευξη για την αίτηση ασύλου, το πολυπόθητο εισιτήριο για να αποκτήσει έγγραφα. Αλλά ο Σουλεϊμάν δεν είναι έτοιμος.
Η τελευταία ταινία του σκηνοθέτη Boris Lojkine έχει κερδίσει πάνω από 50 βραβεία σε όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων το “Un Certain Regard” καλύτερης ταινίας και καλύτερου ηθοποιού στο Φεστιβάλ Καννών, βραβεία Cesar για την ερμηνεία του πρωταγωνιστή Abu Sangare και πρωτότυπου σεναρίου, και βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου (FFF).
Ο σκηνοθέτης Μπορίς Λοζκίν μας λέει για την ταινία του:
“Για μένα, το να κάνω ταινίες σήμαινε πάντα να ξεφεύγω από τις
ταμπέλες του τι θα έπρεπε να είμαι και τι υποτίθεται ότι θα έπρεπε
να αφηγούμαι, να προβάλλομαι σε άλλες ζωές πέρα από τη δική
μου. Τα τελευταία χρόνια, ήθελα να δημιουργήσω μια ταινία για
αυτούς τους διανομείς με ποδήλατο που διασχίζουν την πόλη με
τις γαλαζοπράσινες ή έντονα κίτρινες τσάντες τους, φέρνοντας το
λογότυπο της εφαρμογής για την οποία εργάζονται, τόσο ορατοί και
όμως εντελώς αόρατοι – οι περισσότεροι είναι χωρίς χαρτιά.
Το *Hope*, η πρώτη μου ταινία μυθοπλασίας, διηγούνταν την ιστορία
του Λεονάρντ και της Χόουπ, ενός Καμερουνέζου και μιας Νιγηριανής
που συναντιούνται στο δρόμο τους προς την Ευρώπη. Στις συζητήσεις
που ακολούθησαν την κυκλοφορία της ταινίας, πολλοί με ρώτησαν
αν ήθελα να γράψω τη συνέχεια και να αφηγηθώ την τύχη που τους
επιφυλάχθηκε στη Γαλλία. Αντιστάθηκα πολύ σε αυτή την ιδέα, γιατί το
ταξίδι ήταν από την αρχή μέρος της κινηματογραφικής μου επιθυμίας.
Έχω γυρίσει όλες τις ταινίες μου σε μακρινές χώρες: Μαρόκο,
Βιετνάμ, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.
Όμως η εικόνα αυτών των διανομέων με ποδήλατο με στοίχειωνε και
αναρωτήθηκα: και αν κινηματογραφούσα το Παρίσι σαν μια ξένη πόλη,
της οποίας δεν γνωρίζουμε τους κώδικες, όπου κάθε αστυνομικός
είναι μια απειλή, όπου οι κάτοικοι είναι εχθρικοί, γεμάτοι υπεροψία,
δύσκολοι στην προσέγγιση; Από τις εργατικές πολυκατοικίες στα
προάστια μέχρι τα αστικά κτίρια του κέντρου, από τα McDonald’s
μέχρι τους επαγγελματικούς χώρους, από τα κέντρα έκτακτης
στέγασης μέχρι τα βαγόνια του RER, κινηματογράφησα την πόλη μου,
μερικές φορές στη γειτονιά μου, αλλά από μια ριζικά διαφορετική
οπτική γωνία.
Ο «άλλος» στην ταινία, είμαστε εμείς: ο βιαστικός εργαζόμενος που
παραγγέλνει το μπέργκερ του, ο περαστικός που διαμαρτύρεται όταν
τον σκουντούν οι διανομείς με ποδήλατο, η δημόσια υπάλληλος που
στέκεται απέναντι στον Σουλεϊμάν”.
