«Θέε μου πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση»
Της Δέσποινας Μακρινού
Ο Θεός, ο Πρωτομάστορας, οδήγησε τον Υιόν του, σύμφωνα με τη χριστιανική θρησκεία, μέσα από μία δύσκολη εβδομάδα παθών, σε μία απελευθέρωση, σε μια ανάταση ψυχής και κάθαρσης. Στην Ανάσταση!
Ανάσταση αποκλειστικά για την χριστιανική πίστη, για τους πιστούς θρησκευόμενους, για την φύση.
Μια ανάσταση κοινωνικά μεροληπτική, κοινωνικά δυστοπική.
Μια ανάσταση κενή, στείρα, που δεν θα έλθει ποτέ για κάποιους. Για τους λαούς των συγκρούσεων, για τους γονείς των χαμένων παιδιών στα Τέμπη, για τα παιδιά του πολέμου, για τους πνιγμένους πρόσφυγες στα νερά του Αιγαίου, για τα παιδιά της Αφρικής.
Μια ανάσταση ποθητή για να «ανεβούμε λίγο ψηλότερα» που δυστυχώς, αποχωρεί, μετά τη χριστιανική κατανυκτική ημέρα του Πάσχα.
«Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος, να ν’ήμερος νάναι άκακος. Λίγο φαΐ, λίγο κρασί, Χριστούγεννα κι Ανάσταση», μια ακινησία, μία επανάληψη με μικρή δόση ευεξίας για να μείνει το όνειρο της κοινωνικής ανάστασης ζωντανό.
Για να μείνει η διάβαση, το Πάσχα , το Πεσάχ, το πέρασμα, ένα μικρό φτερούγισμα ελπίδας.
«Σ’ ένα βαθύ πηγάδι το έχουνε κλειστό, μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος» , για να μείνει ο λυγμός του Ελύτη αλύτρωτος.
Η θεϊκή δωρεά της στιγμιαίας ελπίδας, ω φιλτάτη πατρίς μου, πέρασε και τα πάθη της καθημερινότητας, είναι μονόδρομος.
Το αύριο επιφυλάσσει περιπέτειες. Θέλει αρετήν και τόλμην η ζωή. Θέλει κουράγιο και υπομονή.
Η Άνοιξη δεν βρίσκεται σε μία παπαρούνα, ούτε σε έναν πίνακα του Βασιλείου, Και προφανώς δεν θα έλθει μόνη της. Απαιτεί πάθος για τη ζωή.
