
Η πορεία προς τη Γάζα απέτυχε λένε οι “απέξω”, οι “απο πάνω” και οι “νικητές” με τα συνήθη εργαλεία για “απαγορευτικά”. Και οι περιγέλαστοι Δον Κιχώτες μάζεψαν τα κουρέλια τους, τις σημαίες τους ,δίπλωσαν τις σκηνές τους και γύρισαν σπίτια τους. Όχι ηττημένοι όμως .Γιατί άφησαν πίσω τους ουρά με συνέχεια και κληρονομιά που νοηματοδοτεί τη διαρκή δαπάνη του εαυτου για τα κοινά, την ηθική εγρήγορση και την αδιαφορία για το προσωπικό κόστος. Μα την αλήθεια καθόλου ευκολο εδώ που φτάσαμε , να παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση το ολοκαύτωμα ενός λαού και να μας μπουκώνουν με επιτυχημένους και αναγνωρίσιμους παιχτες Survivors και Big Brothers, ωστε να εξανεμιστεί και το υπόλοιπο κενό μνήμης που διαθέτουμε, γι αυτό που μας τρώει ,μας λιγοστευει και μας κραταει πιο μικρούς από τις προσδοκίες και τις ανάγκες μας,
Γι αυτό σου λέω φίλε Σάντσο, φώναξε δυνατά και όποιος ακουσει.
«…αν οι άνεμοι της τύχης φυσούν αντίθετα, εμείς θα κρατήσουμε ίσιο το πανί. Γιατί δεν είναι οι καιροί που κάνουν τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος που κάνει τους καιρούς».
Στο τέλος τελος ,ουτοπία δεν είναι αυτό που δεν μπορεί να γίνει αλλα αυτό που δεν έγινε ακόμα.