“Ειρηνευτική επιχείρηση” ονόμασαν την εισβολή της 20ης Ιουλίου του 1974 στην Κύπρο, οι αθεόφοβοι. Μπήκαν από το “Πέντε Μίλι” και σκόρπησαν τον θάνατο παντού.
Ο Πενταδάκτυλος δεν μπορούσε να αμυνθεί, δεν είχε όπλα, κάποιοι τα μεταφέρανε επίτηδες, αλλά όπως λένε κάποιοι, “αυτό είναι μια άλλη ιστορία”, κοντά στην φρίκη του πολέμου, που ακολούθησε. Βιασμοί, εκτελέσεις, αιχμάλωτοι, προσφυγιά. Μάνες να ψάχνουν τα παιδιά τους. Πατεράδες να θάβουν τους γιους τους. Ύστερα βρήκαμε παρηγοριά σε άλλους τόπους! Μέσα σε προσφυγικά σπίτια και συνοικισμούς καταφέραμε και τα φτιάξαμε όλα από την αρχή, και να κάνουμε καινούργια όνειρα. Μα ακόμα ένα δεν καταφέραμε μέχρι σήμερα, να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας.
5:20 το πρωί, οι σειρήνες ήχησαν για ακόμα μια φορά! 51 χρόνια κλείνουμε σήμερα, και η Τουρκία συνεχίζει να υλοποιεί ανενόχλητοι τα σχέδιά της στο νησί! Ζητάνε αναγνώριση του ψευδοκράτους, θέλουν διχοτόμηση, γιατί η “Τουρκία τους πληρώνει καλά”! Έχουν φτιάξει μνημεία, έχουν φτιάξει τζαμιά, προεδρικές κατοικίες εκατομμυρίων, κι εμείς ακόμα θάβουμε τους αγνοούμενούς μας…. Α! θα επισημοποιήσουν και την μαντίλα στους δημόσιους χώρους, λένε!

Τους ακούτε; σήμερα οι απέναντι πανηγυρίζουν… “Ημέρα της ειρήνης και της ελευθερίας” την ονόμασαν. Κάνουν επίδειξη δύναμης με πολεμικά πλοία να πλέουν στην περιοχή, με τον Ερντογάν στο πλευρό τους να χαμογελά. Καταθέτουν στεφάνια, στο Μαυσωλεία και σε Μνημεία. Κι η Κύπρος, ακόμα εγκλωβισμένη ανάμεσα σε υποσχέσεις και αδιαφορία. Πενήντα ένα χρόνια πέρασαν και εμείς μείναμε με μια πατρίδα μισή, μια ιστορία ακρωτηριασμένη και μια αλήθεια που παλεύει ακόμα να ακουστεί.