Το λάθος
Της Μαρίας
Όταν ένα τραγούδι φεύγει από τα χέρια των δημιουργών του( ποιητής ,στιχουργός ,συνθέτης ) πετάει και χώνεται στο συλλογικό εγώ ενός Λαού.
Δεν αποτελεί κτήμα κανενός.
Αν δεν εξαφανιστεί στο εφήμερο τίποτε, μπορεί να πυροδοτήσει έρωτες, να δημιουργήσει νοσταλγία, να φέρει ξεφάντωμα η να γίνει σύμβολο αγώνα και επανάστασης (όπως το ιταλικό αντιφασιστικό Bella Chiao,το Ay carmela του ισπανικού εμφυλίου,comadante che Guevara,το γερμανικό αντιπολεμικό Lily Marleen η τα Ελασίτικα βροντάει Όλυμπος κ. α)
Η Μαρία Φαραντούρη αποτέλεσε στη πρώτη γραμμή μούσα του αντιδικατορικού αγώνα, μαζί με Αντώνη Καλογιάννη, Μαρία Δημητριάδη σε τραγούδια του Μίκη που μελοποίησε Σεφέρη, Ελύτη, Γκάτσο, Καμπανέλλη κ.α.
Έγινε η ίδια σύμβολο και κανείς ποτέ, για τίποτε, αυτό δεν μπορεί να το ξεγράψει.
Αν υπάρχει κάτι μεμπτό ,η απλά περιεργο ,στη παραφουσκωμενη ιστόρια της αφιέρωσης στη Μενδώνη του συγκλονιστικού ” της αγάπης αίματα “του Οδυσσέα Ελύτη και του Μίκη, είναι, ότι αυτά τα τραγούδια κυλάνε στις φλέβες μας, είναι πια πολύτιμο συλλογικό κτήμα και βεβαίως δεν μπορούν να αφιερωθούν σε κανένα ,όπως τα καψουροτράγουδα.
Σε όλους και σε κανένα χώρια..
