Τον Αλέκο Σακελλάριο πρέπει να τον συνάντησα πρώτη φορά ,στην παιδική μου ηλικία στα σαλόνια του γιατρού Δημήτρη Μουρίκη . Σύζυγο , της αδελφής της μητέρας μου της θείας Γεωργίας. Ο γιατρός που είχε δική του κλινική εκείνη την εποχή στην οδό Ψαρών 35 , με περηφάνια και αγάπη έλεγε ΄οτι είδε να ”γεννιούνται” στα χέρια του τα ωραιότερα μάτια του κόσμου. Της Ευγενίας Καρπούζη γνωστή σ΄ εμάς Τζένη Καρεζη.
Δεκαετία του ΄70 αν και ο Φιλοποίμην Φίνος έχει δημιουργήσει ένα εκπληκτικό στούντιο στα Σπάτα, για κάποιους αδιευκρίνιστους λόγους στη θαμπή μου τώρα μνήμη μου εχει μείνει το κτίριο της οδού Χίου 53
”Δεσποινίς μου φοβάμαι ότι η δική σας γενιά έχει ξεχάσει οτι ακόμη και τα αξεπέραστα γεγονότα δια μέσω της γραφής μας και του χιούμορ ,ο κόσμος τα ξεπερνάει…Και οι επιθεωρήσεις που έχουμε γράψει με τον αείμνηστο Χρήστο Γιαννακόπουλο δεν είναι ρεπορτάζ ; Δεν έχει τα στοιχεία της καθημερινότητας; Πως να .βαστάξεις την πραγματικότητα άν δεν την αντιμετωπίσεις με χιούμορ;
΄΄Και θα σου αναφέρω, μου είπε . ένα παράδειγμα ενός άλλου δημοσιογράφου του Νίκου Τσιφόρου Σε μια δύσκολη στιγμή του. σε νοσοκομείο τον μεταφέρουν με φορείο και τον ρωτάει η νοσοκόμα Εσείς γιατί είσθε εδώ ;Και εκείνος της απαντάει ”Για χειμερινά Σπόρ”
Με συμπάθησε όμως , παρά τις εμμονές μου ότι ένας δημοσιογράφος μόνο δημοσιογράφος μπορεί να είναι. Και το έλεγα η αφελής σ΄ έναν άνθρωπο που είχε διακριθεί για τα 2.000 κείμενά του σε διάφορα έντυπα. Είχε διακριθεί και αγαπηθεί απο τον κόσμο ως ο σημαντικότερος ανανεωτής της μεταπολεμικής νεοελληνικής κωμωδίας και από τους σημαντικότερους στιχουργούς του ελαφρού ελληνικού τραγουδιού. Σκιαγράφησε το χαρακτήρα του Έλληνα μικροαστού με τις αντιφάσεις, τις ψευδαισθήσεις και τα αδιέξοδα που αντιμετώπιζε. Ξεχώρισε για την αμεσότητα της γραφής του, την ευαισθησία, και την αισιοδοξία του.
Αλέκος Σακελλάριος 7 Νοεμβρίου 1913 – 28 Αυγούστου 1991
