“Η κλειστή σακκούλα” της κρατικής αναλγησίας
Της Δέσποινας Μακρινού
Απύθμενη αναλγησία στο αίτημα ενός πατέρα να αντικρύσει έστω και για τελεύταια φορά την “κλειστή σακκούλα” των λειψάνων του παιδιού του.
Του παιδιού του, που ταξίδεψε στο μοιραίο τραίνο των Τεμπών και “επέστρεψε” σε μία “κλειστή σακκούλα” για να ενταφιαστεί.
Μπροστά στην ολική απώλεια του κοινωνικού πόνου απο τον κρατικό μηχανισμό, ο πατέρας ενός απο τα 57 θύματα, αναγκάστηκε να προβεί σε απεργία πείνας.
Όχι γιατί ελπίζει να τους συγκινήσει, όχι γιατί πιστεύει στη δικαίωση απο ένα καθεστώς ατιμωρησίας και συγκάληψης, αλλά για να επαναφέρει στην κοινή γνώμη την ατελεσφορη διεκδίκηση της “σωτηρίας των ψυχών” που χάθηκαν άδικα.
Ο Πάνος Ρούτσι απεργεί στο Σύνταγμα και το κτήνος του κρατικού μηχανισμού μένει τραγικά ασυγκίνητο.
Ζητάει εκταφή του παιδιού του που ενταφίασε χωρίς ένα τελευταίο χάδι, μιά τελευταία ματιά, για να πιστοποιήσει ότι είναι το δικό του παιδί, το δικό του θύμα του τρομερού εγκλήματος των Τεμπών.
Σε αντιδιαστολή με την τραγική Αντιγόνη, που απαίτησε την ταφή των νεκρών, ο Πάνος Ρούτσι, η τραγική φιγούρα του πατέρα, απαιτεί εκταφή του νεκρού παιδιού του και το δικαιούται. Ποιός νόμος, ποιά συνθήκη, ποιός δικαστής μπορεί να αρνηθεί μιά τέτοια τραγική επιθυμία?
Μέχρι στιγμής η εξουσία της σκληρότητας και της αδιαφορίας μένει ασυγκίνητη. Τι και αν πεθάνει απο απεργία πείνας ο πατέρας? Τι και αν η συμπαράσταση των ανθρώπων, των περαστικών, της κοινής γνώμης είναι συγκινητική? Τι και αν η αέναη σύμβαση απαιτεί σεβασμό στους νεκρούς και δικαιώμα στον πόνο των δικών του ?
Με μία “άρνηση” παραβιάζονται οι κανόνες και διαγράφονται τα δικαιώματα.
Ο Πάνος Ρούτσι παρέλαβε μία κλειστή σακκούλα με ό,τι απόμεινε απο τον 22 χρόνων γιό του. Την ενταφίασε.
Σήμερα με τις τραγικές εξελίξεις που έχει πάρει η υπόθεση του εγκληματικού τραίνου, επιθυμεί να εκταφιάσει την “κλειστή σακκούλα” για δικούς του λόγους, όποιοι και αν είναι αυτοί έχει το δικαίωμα να το κάνει.
Απο σεβασμό στον άτυχο πατέρα, η πολιτεία οφείλει να ικανοποιήσει την επιθυμία του.
Η απεργία πείνας πρέπει να σταματήσει, πρίν να είναι αργά.
Η απόγνωση του πατέρα πρέπει να βρεί δικαίωση. Εδώ και τώρα!
