Η χαρά του καφέ
Της Δέσποινας Μακρινού
Η ιεροτελεστία μιάς συνάντησης στο καφενείο, ο διαλογισμός και η χαμένη διερεύνηση των αισθήσεων και των συναισθημάτων, διευρύνονται μπροστά απο ένα ζεστό φλυτζάνι καφέ.
Η χαρά του καφέ, που προσφέρεται απολαμβάνοντας και συζητώντας, η επικοινωνία μιάς στείρας καθημερινότητας, μπορεί να γίνει αφετηρία για στοχασμό και παραγωγικό διάλογο και να ξεφύγει απο το στρογγυλό τραπεζάκι του φρέσκου, μοσχομυριστού καφενείου.
Απο το πατάρι του Λουμίδη στα Χαυτεία, μέχρι το Βυζάντιο στο Κολωνάκι, με τον θρυλικό Μπάμπη στο σερβίρισμα, ο καφές μπόρεσε να “δραπετεύσει” απο το στατικό τραπεζάκι και να ταξιδέψει μουσικά, ποιητικά, θεατρικά και κυρίως επικοινωνιακά.
“Εγώ τώρα πηγαίνω στο “Βυζάντιο” να σιωπήσω, σας το υπόσχομαι: Ποτέ, ποτέ πιά δε θα τραγουδήσω, θα κάτσω σ’ενα τραπεζάκι και θα ζητήσω απο τον Μπάμπη ένα νεράκι” γράφει ο Κώστας Ταχτσής στο βιβλίο “Καφενείο το Βυζάντιο”.
Στο Βυζάντιο συντροφιά με τα πειράγματα του Μπάμπη, στήθηκαν συνεργασίες που άφησαν ιστορία, διαμορφώθηκαν ιδέες για την μεταπολεμική Ελλάδα, αναπτύχθηκαν φιλίες δοκιμασμένες στο χρόνο. Εκεί στο “Καφενείο το Βυζάντιο”, όπου οι νταντάδες πήγαιναν τα μωρά , οι σωφεραίοι για να ξαποστάσουν, οι ηθοποιοί για να γλυκάνουν την κούραση της παράστασης, οι καλλιτέχνες για να ανταλλάξουν ιδέες, εκεί βρίσκονταν σχεδόν καθημερινά, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Τζένη Καρέζη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Αντρέας Μπάρκουλης, η Ζωή Λάσκαρη και πολλοί άλλοι γνωστοί ηθοποιοί. Εκεί έπιναν τον καφέ τους ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Νίκος Γκάτσος, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Τάσσος ο χαράκτης και άλλοι σπουδαίοι ποιητές και καλλιτέχνες. Εκεί μεταξύ καφέ και γλυκού, σερβιρισμένου απο τον θρυλικό Μπάμπη με το παπιγιόν, γράφτηκαν σημαντικές σελίδες της απόλαυσης και της χαράς του αγαπημένου ροφήματος.
Λίγο καιρό πρίν, αναρίθμητες στιγμές απόλαυσης και στοχαστικότητας, μας είχε χαρίσει το πατήρι των αδελφών Λουμίδη στην οδό Σταδίου, στα Χαυτεία. Σε αυτό το παρακμιακό καφέ στο πατάρι, συναντήθηκαν για πρώτη φορά ο Γκάτσος με τον Χατζιδάκι και τον Τσαρούχη, εκεί “κλείστηκαν” ιδεολογικά κεφάλαια και συλλογισμοί, εκεί και καλλιτεχνικές δημιουργίες.
Ωστόσο η “εξέλιξη” κατάφερε να κερδίσει την ψυχική δημιουργία, με τρείς άπνοες τελεσίδικες λέξεις “Κλειστόν λόγω κατεδαφίσεως”.
Η χαρά του καφέ παραμένει και στις μέρες μας το μεγάλο ζητούμενο και διεκδικεί μερίδιο επικοινωνίας, ζύμωσης και διαλογισμού. Γύρω απο ένα φλυτζάνι καφέ, για όσους φυσικά δεν είναι άρρωστοι με την τεχνολογία και δεν εξαρτώνται απο το κινητό και τα social media, μπορεί κανείς να ανακαλύψει νέους κωδικούς σκέψης και να δημιουργήσει ελπίδες για συναντήσεις ουσίας και προβληματισμού .
