Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας. Κάτω απ’ το χώμα , μες στα σταυρωμένα χέρια τους κρατάνε τις καμπάνας το σχοινί, Προσμένουνε την ώρα, Προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση …
Αυτά τα άτακτα παιδιά του ΟΡΕΝ Μάνος Νιφλής και Γιάννης Κολοκυθάς με τούτο τον ύμνο και με δυο κουβέντες απο καρδιάς κατάφεραν να μας βγάλουν την πληγή των αναμνήσεων στην επιφάνεια. Μου έφεραν στα μάτια το σκοτάδι που έπεφτε σιγά σιγά εκείνο το απόγευμα, αλλά και κάτι περίεργους θορύβους που δεν μας ήταν γνωστοί στο άκουσμά τους. Αργότερα μάθαμε ότι ήταν πυροβολισμοί/ Ο Γιώργος Τράγκας λέει στον Μάκη Γεωργίου και σε μένα ΄΄φύγετε πηγαίνετε στην εφημερίδα .Αρχισε το πανηγύρι.”
Τρέξαμε να φύγουμε .Τον έχασα τον Μάκη, Οταν έφτασα στη ”Βραδυνή” έμαθα οτι του είχαν σπάσει τον αγκώνα στη διαδρομή. Διαδρομή απο το Πολυτεχνείο έως την Πειραιώς 9-11.στην Ομόνοια .Τα τηλέφωνα στην εφημερίδα χτυπούσαν συνέχεια. Πέρνανε μανάδες και ρωτούσαν τι γίνεαι ;;το παιδί μου είναι εκεί, και ακουσα οτι πυροβολούν .Το παιδί μου που θα το βρώ…Πανικός.
Σειρήνες, ουρλιαχτά έξω απο την εφημερίδα, Η ανδρεναλίνη στα ύψη, και φόβος .ναι φόβος που προσπαθούσες να κρύψεις λειτουργώντας χωρίς λογική. Κάποια παιδιά κατάφεραν και ήρθαν στην εφημερίδα ,πληροφόρησαν τον εκδότη μας τον κ.Τζώρτζη, οτι στο νοσοκομείο που τώρα λέγεται ”Γεννηματάς” πάνε τους τραυματίες καί ένας ονόματι Μπουκλάκος με το πιστόλι στον κρόταφο των τραυματιών τους απειλεί ..Κρύφτηκαν κάποια παιδιά στο λογιστήριο ,στις αποθήκες και στο Τυπογραφείο. Τι ιστορία αυτοί οι τυπογράφοι της ”Βραδυνής”Ας είναι άλλο κεφάλαιο ιστορίας…
Αλήθεια πόσες εικόνες έρχονται στο μυαλό μας μ΄ ένα τραγούδι με μια κουβέντα δημοσιογράφων που δείχνουν σεβασμό για εκείνη τη γενιά που στα 18 της και στα 20 έδωσε ότι είχε και δεν είχε…
Το μήνυμα του Πολυτεχνείου του 1973 είναι κατά την γνώμη μου ΕΝΑ ‘
‘Προστατέψτε τη Δημοκρατία΄΄ .
Γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο.
…
