Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου Στο φβ. Στα κανάλια, σε συζητήσεις. Η δασκάλα που κατάγγειλε 6χρονο μαθητή της γιατί την εθώπευσε (!). Πολλά θα μπορούσες να πεις. Για να μην επαναληφθώ. Επιλέγω την απάντηση μου στους διαδικτυακούς φίλους κ. κ. Βασίλη Λαμπόγλου- Μάριο Μάζαρη.
Δύο πράγματα στερούν από τους ανθρώπους. Το ψωμί για να γίνεται homo homini lupus- O άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος. Kαι τη γνώση για να τους χειραγωγούν. Αυτό μόνο από σκοπιμότητα για αποκόμιση οφέλους μπορεί κάποιος να το αρνηθεί. Και για τα δυο, ψωμί και γνώση, ο δάσκαλος- δασκάλα, στις οποιεσδήποτε συνθήκες, είναι καταλύτης. Πολλά θα μπορούσα να πω για να υποστηρίξω την άποψη μου.
Περιορίζομαι στην, ανά πάσα στιγμή, ελέγξιμη περίπτωσή μου. Εργαζόμουν ως ξεναγός σε κρουαζιερόπλοια. Ζωή πριγκιπική. Από τον Απρίλιο ως τον Σεπτέμβριο 2.500 δρχ. την ημέρα καθαρά. Αποδέχθηκα διορισμό και- καθώς ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ έχω από γενεές γενεών με την επαρχία,-δεν ξέρω πού πατάω και πού βρίσκομαι. Μισθός: 14.100δρχ το μήνα. Ζώ με τον πεντάχρονο γιο μου σ ΄ένα δωμάτιο με κρεβατοκάμαρα, λουτρό και κουζίνα κάτω από μια σκάλα. Στις αίθουσες διδασκαλίας κάνουν χορό τα ποντίκια. Ο Σύλλογος διδασκόντων πρώτος και καλύτερος, με τον βουλευτή, τον Μητροπολίτη και λοιπούς εκλεκτούς της πόλεως με κυνηγάνε γιατί τρέχω στα σπίτια μαθητών και μαθητριών μου, πολλά απ΄αυτά χαμόσπιτα.
Παιδιά και γονείς με αγκαλιάζουν, ΠΟΤΕ μέχρι τότε δεν τους είχε καταδεχθεί δάσκαλος. Η οικογένεια της δασκάλας μου, από την Ελληνοϊταλική Σχολή, Σοφίας Κοκολάκη, ο Γιάννης Κούνδουρος (πρωτοξάδελφος του Νίκου), η μαμά Τζανάκαινα, ο γέρο Λάβδας πατέρας μαθητή μου, με την αδελφοποιτή του Λιλή Ζωγράφου κάνουν ασπίδα γύρω μου. Ήσαν αφελείς; Ρητορική η ερώτηση.
Κάνω διασκελισμό. Έχω ένα 5σέλιδο βιογραφικό με Σύντροφο βουλευτή και αρχηγό Κόμματος. Θα μπορούσα ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΟΤΑΤΑ να κάνω μετάταξη στην Βουλή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται μισθολογικά, συνταξιοδοτικά κλπ. Έπαιρνα την τσάντα και πήγαινα σχολείο. Ούτε ο Σύντροφος μου Γρηγόρης Φαράκος, διανοήθηκε ποτέ μια κίνηση προς μια τέτοια ευνοϊκή “λύση”, ούτε εγώ θα το καταδεχόμουν.
Αποτέλεσμα; Κυνηγήθηκα, όπου κι αν βρέθηκα, ΑΝΗΛΕΩΣ. ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ από τους διδάσκοντες (ΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΗΤΟΥ ΜΟΥ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΑΝΤΟΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΥ). ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΟΜΩΣ η τάξη στην οποία ήμουν ΥΠΕΥΘΥΝΗ ήταν στο χάλι που δείχνει η φωτογραφία της ανάρτησης των φίλων κ.κ. Λαμπόγλου- Μάζαρη.
Ας είμαι ξεκάθαρη. Ήμουν και με σώας τας φρένας εξακολουθώ να ΕΙΜΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ενός κόσμου στον οποίο η μοναδική αξία είναι το χρήμα. Στον οποίο, όση ώρα γράφω, χιλιάδες παιδιά έχουν πεθάνει από πείνα με το παράπονο ότι ποτέ δεν έπαιξαν. Ενός κόσμου που η ορθή πλευρά της Ιστορίας είναι ο πόλεμος και τα κέρδη που αυτός αποφέρει σε 60 ανά τον κόσμο χρηματοκιβώτια, σε βάρος του ψωμιού, της υγείας και του σχολειού των ανθρώπων. Αλλά, ως δασκάλα έχω συνείδηση ότι είμαι ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ. Και ως καταλύτης πάω σύρριζα στους ανέμους για να μην απιστήσω απέναντι στον εαυτό μου. Να μην απιστήσω στα παιδιά.
Ίσα-ίσα απέναντι στα παιδιά, που ακόμη μέχρι σήμερα, χρόνια και χρόνια μακριά από τις τάξεις, εξακολουθούν να έρχονται να με βρίσκουν. Να με χαϊδεύουν. ΝΑΙ! ΝΑ ΜΕ ΧΑΙΔΕΥΟΥΝ. Όσο κι αν εγώ αποτραβιέμαι γιατί τα πνευμόνια μου δεν επιτρέπουν τις αγκαλιές. Και δε θέλω να μην είμαι όρθια απέναντι τους.
Όρθια
