Της Λαμπριάνας Κυριακού
«Είναι και αυτός ένας ειρμός της σκέψης, ένας τρόπος
ν’ αρχίσεις να μιλάς για πράγματα που ομολογείς
δύσκολα, σε ώρες που δεν βαστάς…» Σεφέρης
Δυο μέρες πριν τις εκλογές της 17ης Ιουλίου – δυο μέρες πριν ο κόσμος δώσει ακόμη μια φορά στα λάθη του ευκαιρία. Πριν την κάθαρξη, έτσι περνάμε από το μυαλό όλα όσα προηγήθηκαν. Ας σκεφτούμε κατά το διάστημα 6ης Μαΐου με 17ης Ιουλίου – Σαράντα μέρες και μια – τι ακόμη μας ξέβρασε η ιδιοτέλεια τους. Εμένα η ψυχή μου, ένιωσε να δέχεται έναν πολύ σκληρό ψυχολογικό πόλεμο, και μακάρι να ήταν μόνο σε μένα.
Οι εκλογές της 6ης Μαίου απέδειξαν ότι ο λαός ξεπέρασε τα όρια του – έδωσε ένα μήνυμα ότι θέλει να ξεφύγει απ όλα αυτά που χωρίς την άδεια του βιώνει. Τα αποτελέσματα αυτά, τους φόβισαν , τους έβγαλαν έξω από τα σχέδια τους, κυρίως από τα σχέδια των βασανιστών μας εκ του εξωτερικού, που και αυτοί με τη σειρά τους εξαπολύουν τα δικά τους πυρά. Δεν είναι ότι υποστηρίζω κάποιον, αλλά χαμογέλασα, γιατί μέσα από τις στάχτες μας βρήκα κύτταρο και ευχαριστήθηκα στο γεγονός, ότι ποτέ δεν περίμεναν πως ένα «νέο παιδί», θα τους μετρούσε ανάποδα τα άστρα και θα τους μπέρδευε περισσότερο τα μπερδεμένα τους.
«ή αυτό που θά’ λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μονάχα κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμα ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων»
Ωστόσο, μόλις είδαν τον ελληνικό λαό αποφασισμένο, άρχισαν έναν προπαγανδιστικό πόλεμο μεταξύ τους {τα κόμματα}, με σκοπό να δημιουργήσουν διλλήματα. Αν δεν τηρήσουμε τις υποσχέσεις μας τι θα γίνουμε; Η έξοδος από την Ευρώπη είναι μια λύση; Και με την τήρηση των υποσχέσεων μας, πάλι που θα μας φτάσουν; Και ερωτώ βρε φίλε; Τι πιο καταστροφικό υπάρχει από το να βλέπεις να πεθαίνουν συνάνθρωποι σου από την έλλειψη φαρμάκων; Τι πιο σκληρό είναι να διαβάζεις και μια αυτοκτονία τη μέρα; Τι πιο φριχτό υπάρχει να βλέπεις τα ποσοστά της ανεργίας να ανεβαίνουν; τι πιο θλιβερό είναι να βλέπεις τον ηλικιωμένο να αγοράζει 2 ντομάτες και 10 φασόλια για να φάει; Γιατί να φοβάμαι να περπατήσω στους δρόμους της χώρας μου, από τους μετανάστες που περιφέρονται με όπλα και μαχαίρια; Πόσες δολοφονίες έγιναν μέσα σε σαράντα και μια μέρες;; και όλα αυτά υπάρχουν και ας είμαστε Ευρώπη!! Δεν λέω ότι πρέπει να αποχωρήσουμε; λέω ότι πρέπει να δεχθούν αυτοί τις αποφάσεις μας και τότε να πράξουν το σωστό για το λαό τους, αν στο αίμα τους υπάρχει η Ελλάδα.
«Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμαλώτου
τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.»
Η γελοιότητα τους διακρίθηκε από την αρχή. Τους ήταν δύσκολο να δημιουργήσουν κυβέρνηση. Τώρα τους βλέπω να κονταροχτυπιούνται μέσα από τα κακόγουστα τηλεοπτικά τους σποτάκια. Βομβαρδίζει ο ένας τον άλλο με κατηγορίες. Ο εξευτελισμός σε όλο του το μεγαλείο. Αυτό με τους τραπεζικούς υπαλλήλους να προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο τι θα ψηφίσει, λέγοντας τους ότι με την νίκη κάποιου συγκεκριμένου κόμματος, θα είναι και η καταστροφή της χώρας; που το πας;
Βρείτε μου τους ΈΛΛΗΝΕΣ να φτιάξουμε τη χώρα.. Αν και ενα θα θυμάμαι. Το ποίημα του Σεφέρη «Τελευταίος Σταθμός»
«Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες τους πολέμους,
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο,
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν,
σαν έρθει ο θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύονται μες στ’ άγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τα’ αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.»
Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ, αρέσαν
