Ναι! Δεν θα έγραφα ποτέ για την επέτειο που ο ποιητής αγκάλιασε τον Πήγασο και χάθηκε στην Αθανασία. Όμως την ημέρα που γεννήθηκε τούτο το φωτεινό σημάδι του κόσμου και η επίγεια προσταγή του έδωσε το όνομα Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, ΝΑΙ θα την μνημονεύσω.
Χρόνια μετά τη σφαίρα, αυτοκτόνησε το 1930, ο Μαγιακόφσκι είναι σταθμός του «μετρό» είναι μουσείο, είναι άγαλμα, είναι πλατεία είναι στις καρδιές του κόσμου. Κι αυτοί που τον «φάγανε» – «όπως γράφει ο Κώστας Σταματίου στα Νεα (1988) οι «προλετάριοι ποιητές» των «δημοκρατικών διαδικασιών» , τα σκατά του Στάλιν, έχουν καταποντισθεί στο βόθρο της ιστορίας.
Το τρομερό παιδί της Παγκόσμιας Επαναστατικής λογοτεχνίας που σήκωνε τη γροθιά του στους Αστούς φωνάζοντας:
«Τη σκέψη σας που νείρεται
πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξυγκόθρεφτος λακές
σ’ ένα ντιβάνι λυγδιασμένο,
εγώ θα την τσιγκλάω»
Αρχίζει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του με το θάνατο του Λένιν (1924) αλλά συνεχίζει να δίνει όλο του το είναι στην ποίηση που την θεωρεί πάνω απ όλα επαναστατική πράξη. Η Λίλι Μπρίκ που έζησε μαζί του για 15 χρόνια σε τρώγλες πεινώντας στην κυριολεξία αλλά γεμάτη δημιουργία και οι δυό τους θα γράψει: «Η καθημερινότητά μας ήταν ποίηση, αφίσες με συνθήματα για τον Λαό πρωτοποριακά θεατρικά έργα .
Ερωτευμένος με την Λίλι ώς το τέλος της ζωής του θα γράψει στο «Σύννεφο με παντελόνια»
A εσύ μητέρα,
Μητέρα
Ο γιός σας είναι εξαίσια άρρωστος.
Μητέρα!
Πάσχει από πυρκαϊά καρδιάς.
Πέστε στις αδελφές, τη Λιούντα και την Όλια,
δεν έχει πια πού ν’ απαγγιάσει.
«Δυστυχώς όμως όλα πήγαν στραβά», θα πει η Λίλι Μπρίκ. Ετσι τουλάχιστον φάνηκε στον Βολόντια ,το ότι δεν ήταν πια ακαταμάχητος, η αποτυχία του στο ανέβασμα του έργου του το ‘’Λουτρό΄΄η εχθρική στάση του ΡΑΠΠ (σωματείο του κόμματος των προλετάριων συγγραφέων ) απουσία από την έκθεση επιθυμητών προσώπων»
Ανεπιθύμητος ο Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόφσκι ο ποιητής της Επανάστασης…
Την ίδια ημέρα της κηδείας του Μαγιακόφσκι, γράφει η Λίλι Μπρίκ, ανώτερος δικαστικός κλητήρας σφράγισε την «τεράστια» περιουσία του… Ενα γραφείο το κρεβάτι του και μια πολυθρόνα!
Ο τελευταίος χαιρετισμός του προς όλους:
«Για το ότι πεθαίνω μην κατηγορήσετε κανέναν και σας παρακαλώ μην κάνετε κουτσομπολιό. Ο μακαρίτης το απεχθανόταν.
Μαμά, αδερφές μου και σύντροφοι συγχωρήστε με… αυτό δεν είναι τρόπος (δεν το συνιστώ σε άλλους ) μα δεν έχω άλλη διέξοδο
Όπως λένε το επεισόδιο έληξε. η βάρκα της αγάπης τσακίστηκε πάνω στην καθημερινότητα Με τη ζω’η έχω ξοφλήσει και δεν υπάρχει λόγος ν΄ απαριθμήσουμε τις αμοιβαίες πίκρες συμφορές και προσβολές’’
12 Απριλίου 1930
Μετά πίεσε την σκανδάλη…»
