Αυτό το τραγικό περιστατικό στα Τέμπη με τους νεκρούς και τους τραυματίες από την μετωπική σύγκρουση των τρένων, είχε κι έναν ευεργετικό χαρακτήρα γι αυτόν τον ταλαιπωρημένο λαό. Συνέρευσαν κατά χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα για να δώσουν αίμα οι Έλληνες.
Παραμένουν άνθρωποι, παραμένουν Έλληνες, με το φιλότιμο, αυτή την μαγική λέξη πουν δεν θα την βρεις πουθενά σε καμία γλώσσα του κόσμου, να είναι ακόμα φωλιασμένο στην συνείδησή του. Έτρεξαν να βοηθήσουν τον άγνωστο συνάνθρωπό τους. Να δώσουν το αίμα τους.
Αυτό ήταν μία κραυγή προς τους απανταχού πολέμιους του DNA του Έλληνα. «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλες νεκροθάφτες». Είμαστε εδώ, όταν ο διπλανός μας χρειαστεί. Υπάρχουμε.
Όλοι αυτοί που προσέτρεξαν να δώσουν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν, δεν είναι ούτε δεξιοί, ούτε αριστεροί, ούτε κεντρώοι. Ούτε Ολυμπιακοί, ούτε Παναθηναϊκοί και ΠΑΟΚτσήδες και ΑΕΚτζήδες. Ήταν αγνοί άνθρωποι της πατρίδας, που ανταποκρίθηκαν αμέσως γιατί έτσι είναι πλασμένοι. Στις δύσκολες στιγμές, είναι όλοι ενωμένοι, χωρίς να λογαριάζουν ταμπέλες που επιτηδευμένα τους κολλούν οι διάφοροι εντός κι εκτός της χώρας άθλιοι υπονομευτές της συντριβής του κοινωνικού ιστού.
Όλοι αυτοί οι δολοφόνοι του μυαλού και της ψυχής μας, που μας θέλουν διαιρεμένους για να μας ελέγχουν πιο εύκολα, στέφοντας τον έναν εναντίον του άλλου. Φτάσαμε στο σημείο να σκοτωνόμαστε ακόμα και για τις… κωλοομάδες μας στο ποδόσφαιρο.
Και σ’ αυτή την συνειδησιακή μετάλλαξη που επιχειρούν χρόνια τώρα, μεταβάλλοντας τον Έλληνα σε ζόμπι, από μέσα μας ξεφανερώθηκε ο άνθρωπος. Αυτός που σκέφτεται ως άνθρωπος κι ενεργεί ως άνθρωπος και βοηθάει τον συνάνθρωπό του και συμπονά και συμπάσχει. Έτσι είναι κουφάλες νεκροθάφτες, «βρικόλακες αλαλάζοντες και σιδηροπαγείς αύραι», που γράφει κι ο Νίκος Εγγονόπουλος στην «Πολυξένη». Είμαστε σαν τα μικρά του λιθάρια: «Κι όταν έσκυψα να δω μέσα σ’ αυτόν τον καθρέφτη, δεν είδ’ άλλο τίποτες παρά μόνο δύο μικρά λιθάρια: το ένα ελέγετο Πολυξένη, και το άλλο, Πολυξένη επίσης».
