“Σαλπάρουμε χωρίς καμία … ευθύνη”
Της Δέσποινας Μακρινού
“Το πλήρωμα δεν έχει καμία ευθύνη για το συμβάν. Τους κάβους λύσατε. Σαλπάρουμε!
Ζητάμε την κατανόηση των επιβατών για την καθυστέρηση”.
Με Μπλέ Ορίζοντα (Blue Horizon) ξεκίνησε το ταξίδι του απο τον Πειραιά το πλοίο, αφού το εμπόδιο που προκάλεσε την καθυστέρηση … εξολοθρεύτηκε.
Τον πέταξαν στη θάλασσα γιατί τόλμησε να προλάβει καθυστερημένα τον απόπλου. Ήταν στην μπουκαπόρτα όταν τον έσπρωξαν!
Ήθελε να φτάσει στον προορισμό του, αλλά άλλοι αποφάσισαν ότι δεν είχε τα φτερά !
Γνώρισε τη βαρβαρότητα των συνανθρώπων του, καταγεγραμμένη τεχνολογικώς ευτυχώς, που του προκάλεσαν εσκεμμένως θανάσιμη ζημιά.
Κι ήταν μόλις 36 ετών!
Το περιστατικό, συμβάν στα μεγάφωνα του πλοίου, έληξε και το πλοίο ετοιμάστηκε να αναχωρήσει.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Τι τρέχει με την ανθρώπινη αναλγησία;
Είναι η βία η μεταδοτική αρρώστια της εποχής ;
“Η βία είμαι μα όχι όποια νάναι. Εγώ είμ΄αυτη που και τ’ αφεντικά με προσκυνάνε” (Φώντας Λάδης. Το τραγούδι της βίας ). Και τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια!!
Βίαιη ορίζεται κάθε συμπεριφορά, που έχει σκοπό τον εξαναγκασμό, την κυριαρχία, την επιβολή της προσωπικής επιλογής και τον έλεγχο ενός ατόμου σε ένα άλλο.
Εκφράζεται με λεκτική, σωματική, ψυχολογική επίδραση, με αποτέλεσμα την σωματική βλάβη, τη στέρηση, τον βαρύ τραυματισμό της ψυχικής υγείας και συχνά τον ίδιο το θάνατο.
Αμέτρητα και καθημερινά τα περιστατικά ανθρώπινης βίας.
Τα συναντάμε στο γήπεδο, στο σχολείο, στην εκκλησία, στις γειτονιές, στα πάρκα, στους τηλεοπτικούς δέκτες , στην εργασία, στις σχέσεις, στη φαμίλια, στην καθημερινή ρουτίνα.
Ζει και επωάζεται απο τις πρώτες ώρες της ζωής μας μέσα απο την εξιστόρηση των παιδικών παραμυθιών. Ο κακός ο λύκος , τα τρία κατσικάκια, ο κοντορεβιθούλης κλπ.
Εντυπωσιάζει και ικανοποιεί τα πιο ενδόμυχα ανθρώπινα συναισθήματα υποβάλλοντας τον καθένα απο μας, σε σκληρή δοκιμασία επιλογής.
Χρειάζεται προσπάθεια και μιά γερή δόση αγάπης και σεβασμού για την ανθρώπινη ζωή και τα ανθρώπινα δικαιώματα για να σωθείς, τόσο ως θύτης όσο και ως θύμα.
Η βία ζει και αναπτύσσεται κάτω απο συνθήκες δυσανάλογα σκληρές για τα όρια προσωπικής αντοχής του ατόμου. Συνήθως εμφανίζεται σε καταστάσεις καταπίεσεις, ανέχειας, συμφέροντος, ανασφάλειας, εκδίκησης.
Επιβάλλεται με απανθρωπιά και συχνά χωρίς συναίσθηση της ευθύνης, χωρίς αυτό φυσικά να μειώνει το βάρος της ενοχής.
Η βία πολύ εύκολα απαντάται με βία. Γίνεται βεντέτα και βασανίζει γενιές και γενιές. Στη χώρας μας έχουμε πολλά παραδείγματα,δυστυχώς, αλληλοσπαραγμού.
Η ιστορία άλλωστε, ως γνωστό, επαναλαμβάνεται με μικρές διαφοροποιήσεις.
