Φοβάμαι…”
Της Δέσποινας Μακρινού
Αγαπημένε ποιητή της Εθνικής Αντίστασης, ποιητή της οργής, της επανάστασης και του ονείρου, της αυταπάτης και της απογοήτευσης, της ευαισθησίας και της λαχτάρας, σήμερα περισσότερο απο ποτέ φοβάμαι…
Φοβάμαι για τα χαμένα φτερά
Φοβάμαι για τη “χαμένη μας άγνοια”
Φοβάμαι για “τους πόθους , τις συναλλαγές , τις εξαπατήσεις”
Φοβάμαι για την απώλεια της ορμής, για την σίγαση του θυμού.
Φοβάμαι για τη σιωπή.
Και σε αναζητώ…
Σήμερα περισσότερο απο ποτέ …
Αναζητώ την “επαναστατική” σου γραφή, τη δύναμη των στίχων σου, την επιβλητική παρουσία σου.
Σημερα που η εκκοφαντική απουσία σου, δεκαεννέα χρόνια μετά, είναι ακόμη πιο οδυνηρή.
Σήμερα που “η συνήθεια είναι πιο προσιτή απο την τύψη”
Σήμερα που οι “απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μίαν επικαιρότητα”
Και αναρωτιέμαι “ποιός θαρθει να κρατήσει την ορμή μιάς μπόρας που πέφτει”
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη, όπου και σπούδασε ιατρική. Η αστικής καταγωγής οικογένειά του είχε ρίζες από το Ρέθυμνο της Κρήτης.
Στη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην ΕΠΟΝ και στη συνέχεια στρατολογήθηκε στο ΚΚΕ έως τη διάσπαση του 1968. Το 1949 καταδικασμένος σε θάνατο άρχισε το επώδυνο “φλέρτ” του με τον θάνατο. Κάθε Ανατολή ήταν για κείνον μιά βασανιστική αναμονή που του “έτρωγε τα σωθικά”, όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει.” Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει“. Επτακόσιες είκοσι μέρες, δύο χρόνια!
Το 1951 με τα μέτρα περί γενικής αμνηστίας ο Αναγνωστάκης αποφυλακίστηκε και έφυγε στο εξωτερικό.
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης ή αλλιώς ο “ποιητής της ήττας” και της “διάψευσης των οραμάτων” δεν “παραδεχτηκε ποτέ την ήττα” αν και είχε καταλάβει “πως το παιχνίδι ήταν στημένο”.
Τα ποιήματα του διακρίνονται για την ευαισθησία, την εντιμότητα και την αγάπη του για τον άνθρωπο. Διακρίνονται επίσης για την πίστη του στις μεγάλες αξίες της Αριστεράς.
Γιατί το “δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός. Δεν περνούν απο δω ξυλοκόποι”.
