“κι εμείς θα σ’ αντικρίζουμε
περήφανα και πάλι.”
Σε ρυθμό μάρς …
Της Δέσποινας Μακρινού
Σε ρυθμό μάρς βροντοφώναξαν στην παρέλαση, τα ΟΥΚ και ΛΟΚ, το “Μακεδονία ξακουστή” και “σείστηκε η Γη”, όπως ανέφερε στον τίτλο της ηλεκτρονική εφημερίδα.
Υπο το βλέμμα των επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων και υπο των οδηγιών των αξιωματικών, το τραγούδι δεν έλειψε και αυτή τη φορά απο το ρεπερτόριο της εθνικής μας εορτής.
Ας δούμε όμως απο πότε χρονολογείται το συγκεκριμένο εμβατήριο και πως κατάφερε να εισχωρήσει στα “must” των στρατιωτικών μας παρελάσεων.
Σύμφωνα με την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια Wikipedia το τραγούδι αποδίδεται σε κάποιον ανώνυμο συνθέτη και στιχουργό μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεν κατάφερε ποτέ να ενταχθεί κοινωνικά στην καθημερινή ζωή των κατοίκων της Μακεδονίας, δηλαδή σε γάμους, γιορτές κλπ.
Απο μουσικολογική και κινησιολογική άποψη η μελωδία και τα βήματα δεν έχουν καμία σχέση με την παραδοσιακή μουσική της περιοχής.
Πρίν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο το τραγούδι δεν ακουγόταν.
Γυναίκες απο το χωριό Πετρούσσα της Δράμας, υποστηρίζουν ότι το τραγούδι αποτελεί διασκευή μιάς δικής τους μελωδίας με σλάβικους στίχους, που χόρευαν με διαφορετικά βήματα απο εκείνα άλλων τοπικών χορών.
Ο μουσικολόγος και βυζαντινολόγος Μάρκος Δραγούμης, σπουδαίος ερευνητής της εθνικής μας παράδοσης, υποστήριξε ότι εντόπισε μία κασέτα με ισπανοεβραικά τραγούδια της Θεσσαλονίκης, στην οποία άκουσε την μελωδία του τραγουδιού.
Η μελωδία αποδόθηκε σε κάποιον μουσικό απο τη Δύση και χρησιμοποιήθηκε εκτενώς απο τις εβραικές κοινότητες στην Ελλάδα.
Στα 1940, στο βιβλίο του χοροδιδασκάλου Χαράλαμπου Σακκελαρίου, με καταγεγραμμένους όλους τους ελληνικούς χορούς, το τραγούδι δεν αναφέρεται καθόλου. Το βιβλίο υιοθετήθηκε απο το Λύκειο Ελλήνίδων.
Τα τελευταία χρόνια με το θέμα της ονομασίας των γειτόνων μας και αργότερα με την υπογραφή της Συμφωνίας των Πεσπών, το τραγούδι εισέβαλε στις παρελάσεις και τις εθνικές γιορτές και ο ρυθμός του μετατράπηκε σε κραυγή προειδοποίησης. Μιά κραυγή προειδοποίσης προς άγνωστη κατεύθυνση, μιά κραυγή άνευ ουσίας και περιεχομένου, αφού κανείς δεν διεκδικεί να “υφαρπάξει” την πολύπαθη αυτή περιοχή της χώρας μας.
