Εμείς,
καθένας από μας,
κρατάμε μέσα στη γροθιά μας
τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος.
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι 7 Ιουλίου- 1893 – 14 Απριλίου 1930 !Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόφσκι ο ποιητής της Επανάστασης!
Κοντεύουμε στα 100 χρόνια από τον ”ηθελημένο” θάνατό του και εκείνος έχει καταφέρει μετά από έναν αιώνα να ” σκουντάει Την σκέψη μας…
Για κακή του τύχη ο Λένιν πέθανε το 1924 ,και τα ηνία της ιστορίας , αυτής της πανανθρώπινης ιδέας, την ανέλαβαν άνθρωποι ατσάλινοι .Προσπαθεί να πείσει τους συντρόφους ότι δεν θα γυρίσει πίσω η ιστορία με τούτη την απώλεια και κραυγάζει:
”Προλετάριοι /συνταχθείτε/για μάχη στερνή/ Ζήτω η Επανάσταση/η γελαστή που ορμάει με φόρα/
Το 1924 έγραψε μία ελεγεία 3.000 στίχων για το θάνατο του Λένιν.
Εξη χρόνια α4ργότερα, απελπισμένος , γελασμένος, λίγες ώρες πριν φυτέψει μια σφαίρα στο κεφάλι του θα γράψει στους συντρόφους του:
”Αξιότιμοι /σύντροφοι/απόγονοι/Σκαλίζοντας /του σήμερα τα σκατά τα πετρωμένα/των ημερών μας μελετώντας/ το σκοτάδι το βαθύ/,μπορεί ίσως να ρωτήσετε και για μένα … Ρούβλι μητ΄ ένα /απ΄τους στίχους μου εγώ δεν καζάντησα/και ούτε έπιπλα πολυτελείας μου έστειλαν στο σπίτι/
Κι εξόν από ένα φρεσκοπλυμένο πουκάμισο ,/δε μου χρειάζεται/τίποτα άλλο/μα την πίστη/
Θα παρουσιαστώ στου φωτεινού μέλλοντος την Κεντρική /δρασκελώντας/πάνω από των άρπαγων /και σαλταδόρων της ποίησης/τη συμμορία/υψώνοντας /σαν ταυτότητα κομματική/τους εκατό τόμους τα κομματικά μου /τα βιβλία.
Που ήταν αλήθεια εκείνη τη στιγμή η αγαπημένη του Λίλι Μπρίκ να σταματήσει τη σφαίρα της απογοήτευσης; Που ήταν η Λίλι που έτρωγε μανιτάρια άβραστα μαζί του ,μαζωμένα από το δάσος για να μην πεθάνουν από την πείνα, και εκείνος παραβλέποντας τις στερήσεις ,την ίδια στιγμή έγραφε για την αγαπημένη του, στη μάνα του
” Μητέρα.
Δε μπορώ να τραγουδήσω.
Στο παρεκκλήσι της καρδιάς μου
τα ψαλτήρια καίγονται.
Αλό, αλό!
Ποιος εκεί;
A εσύ μητέρα,
Μητέρα,
ο γιός σας είναι εξαίσια άρρωστος.
Μητέρα!
Πάσχει από πυρκαϊά καρδιάς.
Πέστε στις αδελφές, τη Λιούντα και την Όλια,
δεν έχει πια πού ν’ απαγγιάσει.
Κάθε λέξη,
ακόμα κ’ ένα αστείο
που φτύνει απ’ το καψαλιασμένο στόμα του…
Λίλι Μπρίκ 15 χρόνια μαζί με το τρομερό παιδί της παγκόσμιας επανάστασης. Την ώρα όμως που εκείνος ανέβηκε πάνω στον Πήγασο για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, εκείνη βρισκόταν στο εξωτερικό… Μετά την αυτοκτονία του μεγάλου ποιητή θα γράψει: ”Δυστυχώς όλα πήγαν στραβά σ΄ έναν άνθρωπο που λάτρευε τη ζωή.
Στο Βολόντια φάνηκε ότι δεν ήταν πια ακαταμάχητος. Ιδιαίτερα όταν ανέβασε το ”Λουτρό” που τον ”διαμέλισαν” οι λογοτέχνες κριτικοί . Ηταν και η στενοκεεφαλιά των μελών της ΡΑΠΠ… δεν άντεξε ούτε αυτούς ούτε την αποτυχία…
Δεν μας αναφέρει η αγαπητή Λίλη. ότι τον κυνηγούσαν για να του πάρουν τον καναπέ και το γραφείο του ακόμη και τα γυαλιά του οι φοροεισπράκτορες του Στάλιν. Και φυσικά δεν δίστασαν να μπούνε το σπίτι του Μαγιακόφσκι την ημέρα της κηδείας του και να πάρουν ακόμη και τα χειρόγραφά του.
Σήμερα 210ς αιώνας και ο Βολοντια στέκεται στην πλατεία της Μόσχας μαρμάρινος. Εχει γίνει σταθμός στο μετρό. Αφίσα .στα σπίτια των φοιτητών και αιώνια σφραγίδα στις καρδιές των ανθρώπων.
Καί όπως θα έλεγε και ο Σταματίου :
”Και αυτοί που τον φάγανε οι προλετάριοι ποιητές των δημοκρατικών διαδικασιών τα σκατά του Στάλιν έχουν καταποντισθεί στο βόθρο της ιστορίας.
Η σκέψη σας που νείρεται στο πλαδαρό μυαλό σας σαν υπηρέτης λαίμαργος σε καναπέ λιγδιάρικο
με την καρδιά κουρέλι ματωμένο θα ερεθίσω˙
χορταστικά χλευαστικός, ξεδιάντροπος και καυστικός.
