“ Θα σας μαχαιρώσουμε”
Γραμμένο με κόκκινη μπογιά σε τοίχο δίπλα από το 2ο Λύκειο Π.Φαλήρου
Γράφει ο Γιάννης Κουκουλάς
Μεγάλη αύξηση παρουσιάζουν τα κρούσματα βίας με πρωταγωνιστές νέους ακόμη και μαθητές γυμνασίου. Το 2023 καταγράφηκαν 10.500 περιστατικά. Μιλάμε για βία που μπορεί να προκαλέσει σοβαρές σωματικές βλάβες ακόμη και θάνατο. Σοκάρουν σκηνές που το θύμα, πεσμένο στο έδαφος, δέχεται ανελέητα χτυπήματα από τους δράστες που συχνά χρησιμοποιούν στις πράξεις τους ξύλα ,ρόπαλα, μαχαίρια ακόμη και όπλα.
Παρουσιάζονται αυτά τα φαινόμενα μόνο σε συνοικίες που κατοικούνται σε μεγάλο βαθμό από περιθωριακές ομάδες ;
Τα τελευταία κρούσματα στο Παγκράτι, στην Νέα Σμύρνη, στο Παλαιό Φάληρο , στην Αργυρούπολη και αλλού, δείχνουν πως το φαινόμενο δεν είναι περιθωριακό, δεν περιορίζεται σε γειτονιές με έντονες κοινωνικές ανισότητες, – αλλά διαχέεται σε όλες τις περιοχές, δεν περιορίζεται μόνο στους πληβείους και στους περιθωριακούς, αλλά και στους μεσοαστούς και στους αστούς. Ούτε τα αυστηρά μέτρα προστασίας των ακριβών ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, δεν ήταν αρκετά για να κρατήσουν την βία μακριά από το περίφημο κολέγιο του Ψυχικού.
Η ανησυχία είναι διάσπαρτη . Έχει ανοίξει ένας διάλογος στα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης (ουπς συγνώμη) Ενημέρωσης, όπου πολιτικοί,δημοσιογράφοι και ειδικοί αναλύουν το φαινόμενο.
Άνοιξε και μια πλατφόρμα για καταγγελίες και οσονούπω θα μπει σε εφαρμογή και το Panic Button (κουμπί πανικού), το οποίο όμως λόγω της απαγόρευσης της χρήσης των κινητών δεν θα είναι τόσο πρόχειρο για χρήση.
Ίσως κάποιοι να σκέφτονται να τοποθετήσουμε ένοπλους φρουρούς στα σχολεία κατά το πρότυπο των ΗΠΑ. Τα παιδιά μας αντί να λένε καλημέρα στον επιστάτη θα χαιρετούν τον βλοσυρό ένοπλο φρουρό, με το αλεξίσφαιρο γιλέκο. Αύξηση της παρουσίας της αστυνομίας στις πλατείες ,στους χώρους διασκέδασης των νέων,στα πανεπιστήμια, στα γήπεδα. Θα λυθεί το πρόβλημα ;
Λένε ότι παράγοντες που συμβάλλουν στην αύξηση της βίας στους νέους είναι η προβολή της βίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η έλλειψη καθοδήγησης και επικοινωνίας από την οικογένεια, η αναζήτηση από τους εφήβους της αναγνώρισης , της αποδοχής.
Σωστά.
Όμως οδηγούν μόνο αυτά στο εκρηκτικό μείγμα της Οργής, του Θυμού ,μάρτυρες του οποίου γινόμαστε καθημερινά.;
Και παλιά, στα χρόνια τα δικά μας έπεφτε καμιά φορά ξύλο, η πάνω γειτονιά με την κάτω γειτονιά, άνοιγε και κανένα κεφάλι από την σφεντόνα, αλλά δεν θυμάμαι να βάζαμε κάποιον κάτω και να τον χτυπάμε όλοι μαζί αλύπητα. Τσακωνόμαστε για την ομάδα, αλλά δεν οργανωνόμαστε σε συμμορίες, που επιτίθενται με μαχαίρια και μολότοφ ή μετατρέπαμε τον σύλλογο φιλάθλων σε σύλλογο μπράβων που πουλάνε προστασία.
Δεν θέλω με κανένα τρόπο να καταλήξω στο κοινότυπο “ Άχ στα χρόνια τα δικά μας….” Όχι. Αλλά στις επόμενες γενιές υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά.
Ξέραμε ότι παρά τις όποιες δυσκολίες η επόμενη μέρα θα ήταν καλύτερη από την προηγούμενη , το μέλλον θα ήταν φωτεινότερο. Ήμασταν αισιόδοξοι.
Από που μπορεί να αντλήσει ο νέος σήμερα αισιοδοξία ;
Από τους χιλιάδες ανέργους που τον ανταγωνίζονται άνισα για μια καλοπληρωμενη θέση εργασίας, που συμπληρώνονται από τους χιλιάδες πρόσφυγες που κυνηγημένοι από πείνα και πολέμους ζητούν και αυτοί στον ήλιο μοίρα ;
Aπό τον μισθό που θα παίρνει μετά από εκπαίδευση , σπουδές , μεταπτυχιακά και δεν θα του φτάνει για να βγάλει τον μήνα; Από την αγωνία του πατέρα και της μάνας να τα φέρουνε βόλτα με την ακρίβεια ;
Από τα τύμπανα του πολέμου που πλησιάζει ; Aπό ένα πολιτικό σύστημα που δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη και το βλέπει μόνο σαν εφαλτήριο για ψευτοβόλεμα ;
Από μια Ευρώπη που αποκτά σιγά σιγά φαιό χρώμα ;
Θυμώνει λοιπόν και στρέφει το θυμό του στον πιο προσιτό , στον πιο κοντινό, στον συμμαθητή, στον οπαδό της άλλης ομάδας, στο μέλος της άλλης παρέας. Μήπως πρέπει να τον βοηθήσουμε ( αν θέλουμε και αν μπορούμε) να επαναπροσδιορίσει την πραγματική αιτία της οργής του ;
Να αναγνωρίσει την αιτία που καταστρέφει το μέλλον του, τις προοπτικές του, να πιστέψει ότι έχει την δύναμη να φτιάξει ένα δικό του κόσμο καλύτερο.
Όχι αφ΄ υψηλού συμβουλές, αλλά να γνωρίζει ότι σε αυτήν την πορεία θα είμαστε πλάι του!
Ο Γιάννης Κουκουλάς είναι καθηγητής Γερμανικών
