Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ -Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου

   Έζησα να το ακούσω κι αυτό:

Και καλά σε εμένα. Αλλά στον  Γρηγόρη Φαράκο; Τραύμα στον τένοντα του ποδιού. Σφαίρα στο κεφάλι. Έξω τα έντερά του, την ίδια ώρα που ο αδελφοποιτός, βλάμης   σύντροφος του Ιάνης Ξενάκης χάνει το μισό πρόσωπό του και παραμορφώνεται. Πολυτεχνίτες κι οι οι δυο της αξιοπρέπειας , που μόνο το “ΟΧΙ το σωστό”* φωτίζει. Εραστές  της Ελευθερίας και των Μαθηματικών.  Επονίτες, μέλη του Ιερού Λόχου  των Σπουδαστών   ”Λόρδος Μπάυρον”. Στα διαλείμματα που τούς επιτρέπει η  Εθνική Αντίσταση κατά του γερμανού κατακτητή, κατά του φασισμού και ναζισμού, συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον στις εξισώσεις και τα διανύσματα, σα να παίζουν σκάκι.

          Όποιος κι αν είναι νικητής στη σκακιέρα των Μαθηματικών, χτυπάνε τις παλάμες τους δυνατά ίσος- προς ίσον, δίνοντας τα όλα για όλα  για έναν κόσμο καλύτερο. Γι αυτόν τον κόσμο στις  11 το πρωί ρισκάρουν το κεφάλι τους. Στις 3 το απόγευμα δίνουν εξετάσεις. Έχουν την τύχη να έχουν στο Πολυτεχνείο δασκάλους όπως ο Νίκος Κιτσίκης. Παίρνουν το πτυχίο τους με το σπαθί τους. Το ” Πρώτοι στους αγώνες. Πρώτοι στα μαθήματα!”  του Φαράκου, εμπνευστή, δημιουργού και καθοδηγητή της ΚΝΕ,  δεν είναι λόγια του αέρα. Είναι πιστοποίηση  σκληρής πραγματικότητας.

      Ο Ξενάκης φεύγει τελικά στο Παρίσι.Κάνει τα Μαθηματικά  Μουσική του Μέλλοντος, αν υπάρξει μέλλον. Ο Φαράκος, χωρίς ποτέ να πάψει να είναι  μύστης  τους, πλάνητας, απόκληρος, πρόσφυγας χωρίς καν κρεβάτι καταφεύγει πάντα στα Μαθηματικά, για να μην είναι ολότελα μόνος.** Τότε, λαβαίνει γράμμα του  Ξενάκη:  “Γρηγόρη, δε θα πάψουμε ποτέ να πιστεύουμε σε ό,τι μάς άνδρωσε. Μάς εξανθρώπισε. Μα, ήλθε η ώρα να ασχοληθείς με την κλήση και το μυαλό σου. Έλα, στο Παρίσι. Σε περιμένω. Μού λείπεις”. Η απάντηση που παίρνει ανάρμοστη. Ποτέ δεν ξαναμίλησαν όσο κι αν ο Φαράκος  θαύμαζε, χειροκροτούσε και επιδίωκε να ξαναέλθει κοντά στον Ξενάκη, ο οποίος ποτέ δεν του συγχώρεσε την απάντηση.**

       Χρόνια αργότερα, ο γιος του γνωστού πολιτικού Γιάννη Βαρβιτσιώτη Θωμάς λέει στον πατέρα του:” Ο Γρηγόρης Φαράκος δεν είναι πολιτικός. Είναι ένας πνευματικός άνθρωπος”.  Όταν επιτέλους (;) το κατάλαβε και ο ίδιος μού λέει: “Αν αρχίσω να ψάχνω και να γράφω.  Αυτά που έχουμε περάσει θα είναι τίποτα μπρος σε αυτά που θαπεράσουμε” —“Μα , Σύντροφε” τού απαντώ  “Ο Μακρυγιάννης δεν ήξερε γράμματα. Κι όμως κατέγραψε. Εσείς ξέρετε γράμματα, είναι υποχρέωση σας”. Από  εκείνη τη συστηματική και σε βάθος έρευνα του, ανακαλύπτει πολλά.  Ένα απ΄ αυτά μια σελίδα της Νεοελληνικής Ιστορίας. Του αγώνα κατά του φασιστοναζισμού στην Αρχαία Ολυμπία. 

      Είναι γνωστό πως στις 31 Μαϊου 1941 δυο νέοι κατεβάζουν από την Ακρόπολη την χιτλερική σημαία “Σύμβολο ανθρωπισμού!!!!- κατά τους ναζιστές, μαυραγορίτες και λοιπούς δωσίλογους”.  Πρόκειται για τον Μανόλη Γλέζο και  Απόστολο Σάντα. Ζήτημα αν  ξέρουν δυο-τρεις  το όνομα Λάκης Σάντας. Γιατί ο Απόστολος Σάντας π ο τ έ  δεν προέβαλλε τον εαυτό του. Θυμάμαι τέτοιες ημέρες εκπομπή στην ΤV για το γεγονός. Προσκεκλημένοι ο Απόστολος Σάντας και ο Γρηγόρης Φαράκος. Με το ζόρι, ο γιος μου βάζει στο Ι.Χ. τον υπερήλικα πια Σάντα. Επέμενε να επιστρέψει στο σπίτι του, με το λεωφορείο και τα πόδια.  Είπατε κάτι;

       Λίγους μήνες αργότερα ,1η Αυγούστου 1941, κάποιοι πατριώτες κατέβασαν την χιτλερική σημαία από την Ιερά Άλτι  της Αρχαίας Ολυμπίας.  Ο πληρεξούσιος του Γ΄ Ράιχ για την Ελλάδα, Γκύντερ Άλντεμπουργκ , καταγγέλλει την πράξη στον γυμνοσάλιαγκα, νενέκο των Ναζί πρωθυπουργό της κατεχόμενης Ελλάδας  Τσολάκογλου.  Όλοι μαζί έξαλλοι. Ντόπιοι ταγματασφαλίτες, Ες-Ες, Γκεστάπο, Μπουραντάδες,  ψάχνουν να  βρουν τον υπαίτιο της εγκληματικής πράξης (sic). Εκείνο το οποίο ενοχλεί περισσότερο τον Άλντεμπουργκγ είναι ότι έγινε στο χώρο ανασκαφών της Ολυμπίας, δια τας οποίας, ως γνωστόν, ο Φύρερ επιδείκνυε εξαιρετικόν ενδιαφέρον”***Αλλίμονο ! Πώς θα μπορούσαν να κλέψουν, να καταστρέψουν, να ρημάξουν, να δολοφονήσουν.

Μια μέρα ,στο πάντα δημόσιο τηλέφωνο μας ,ακούγεται μια άγνωστη φωνή. Είναι του Διονύση γιου του Ηλία Τσάγκλα. “Νέος τότε, 23 χρόνων, ο Ηλίας Τσάγκλας. Αγρότης από το χωριό Πεύκαι ( παλιά Βιλίζα) της Ολυμπίας  ήταν εκείνος που κατέβασε, την 1η Αυγούστου 1941, τη χιτλερική σημαία από την Ιερά Άλτι της Αρχαίας Ολυμπίας. Το 1989  είχε υποβάλει αίτηση να αναγνωριστεί  η αντιστασιακή του δράση. Τον πρόλαβε ο θάνατος”****   Ωστόσο, συνεχίζει ο Γρηγόρης Φαράκος ” Μένει κάτι αναπάντητο. Γιατί ως τώρα το γεγονός δεν είχε ποτέ αναφερθεί. Θα αφήνουμε πάντα τις τσουκνίδες  και τα αγριόχορτα των τάφων να σκεπάζουν την ιστορία, τις άξιες μνήμες παραδόσεις αυτού του τόπου”**** 

        Κι ακόμα “Στη μάχη των συμβόλων”  εξομολογείται:” Συχνά εμείς οι παλιότεροι, εκείνοι που ζήσαμε τον πόλεμο, την Κατοχή, την Αντίσταση- κατηγορούμε τις νεώτερες γενιές για έλλειψη αγάπης προς την πατρίδα και τα σύμβολά της. Όταν ακούω αυτές τις κατηγορίες, νιώθω πως κάπου, γινόμαστε άδικοι. Μήπως κι εμείς δεν ακούγαμε λίγο πριν, παρόμοιες; Μέχρι που ήχησαν οι σειρήνες του πολέμου. Μέχρι που ύστερα από λίγους μήνες, την Κυριακή των Βαϊων , 27  Απριλίου 1941, “‘άξαφνα, σε ορισμένη στιγμή…ακούστηκε η φωνή του Γερμανού αξιωματικού…Σα μια κοπή του χρόνου με το μαχαίρι. Ο χρόνος κόπηκε στο  π ρ ι ν  και στο μ ε τ ά “****

Γρηγόρη Φαράκο, που περπατάς και χορεύεις με τον κομμένο τένοντα του ποδιού σα ραιβοπόδης. Που κρατάς τα έντερα σου και μπαίνεις κτισμένος σε τούβλα για να συνεχίσεις την Αντίσταση. Που λατρεύεις κι έχεις εμπιστοσύνη στους νέους ανθρώπους . Που την έχεις φάει στο κεφάλι, κι όμως πάντα στην αφιερωσή σου μού λες:”Σε αγαπώ. 1/dl  στη νιοστή, σύμβολο είναι. Αξίζει και γι αυτό να δίνει κανείς τη μάχη”.* Κανένα φτου δεν με αγγίζει. Ούτε θα με αγγίξει ποτέ.  Η ζωή μου, σα μια κοπή του χρόνου με το μαχαίρι. Κόπηκε στο πριν και στο μετά από εσένα, σε μια “Μάχη συμβόλων” του έρωτα.