ΝΑ ΠΑΨΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΘΜΟΙ – Γράφει η Μαίρη Βασάλου

    ΝΑ ΠΑΨΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΘΜΟΙ Υπό οποία έννοια , οποία λογική , ορατές πλέον δυνάμεις ξαπόλησαν ενάντιους ανέμους, τραβούν την ανθρωπότητα σε νέους ατραπούς και με την αλαζονεία της υπεροχής σαρώνουν τη ζωή. Είναι και ο ουρανός τόσο απέραντα γαλάζιος και με τις πιο λεπτές του αποχρώσεις, η θάλασσα με τα διάφανα νερά. Είναι και αυτή η πλανεύτρα άνοιξη που αχνοφαίνεται και σαν την ελπίδα μοιάζει… Μα, για τον κόσμο που δοκιμάζεται και έχουν χάσει ό, τι πιο αγαπημένο έχουν είτε στον πόλεμο είτε σε μια τυχαία, άτυχη στιγμή, να μπουν και να μείνουν ό,τι απέμεινε στο βαγόνι της καταστροφής, η άνοιξη δεν είναι παρά μια φιγούρα απ’ τα παλιά • στα παραμύθια των χαμένων παιδιών τους ξεθωριάζει… Ω! Πόσο θέλεις να μην βλέπεις, να μην ακούς • να σταματήσουν, να σβηστούν οι δυσάρεστες , ζοφερές ειδήσεις και οι άνθρωποι , ιδίως οι νέοι άνθρωποι που τελευταία χάνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο από κάθε μεθυσμένο ή από κάποιον υπερήλικα που συνεχίζει να οδηγεί για να μην τον πουν γέρο ή γριά , να πάψουν πια τα θύματα, ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΧΩΡΙΣ ΌΝΟΜΑ ,

   ΝΑ ΠΆΨΟΥΝ πια να είναι αριθμοί:. Και να ακούς στο Δελτίο ΕΙΔΗΣΕΩΝ Ο δεκαπεντάχρονος, η εικοσάχρονη, η εβδομηντάχρονη, η πενηντάχρονη γυναίκα που πήγαινε να πάρει το παιδί της από το σχολείο, έπεσε απάνω της με το αυτοκίνητο του ένας μεθύστακας.