Πες στο φεγγάρι να φανεί Federico
Κάποιες λέξεις είναι αντίστροφα μεγαλύτερες από το μπόι τους. Ένα Γ ι α τ ί, ας πούμε.
Καθόμαστε γύρω από το κυριακάτικο οικογενειακό μας τραπέζι η Δήμητρα Γαλάνη, ο Γιώργος Νταλάρας και η Άννα του. Κοιτάζουν τον Γρηγόρη Φαράκο λες και είναι ο μόνος υπόλογος γιατί “συντρίφτηκε” η έφοδος στον ουρανό. Αλλά, λες κιόλας, πως είναι ο μόνος που εμπιστεύονται την απάντηση του στο: Γ ι α τ ί.
Ο Γρηγόρης Φαράκος έχει τολμήσει από υπαρξιακή ανάγκη να αναμετρηθεί με εκείνα που ο ίδιος έζησε. Με εκείνα στα οποία και ο ίδιος συνέβαλλε στη διαμόρφωσή τους. Είναι αποφασισμένος να ξεχωρίσει με χειρουργικό νυστέρι την ιστορική αλήθεια από μύθους, προκαταλήψεις, προπαγανδιστικά συνθήματα νικητών και ηττημένων. Χωρίς αυταπάτες να σταθεί απέναντι στον εαυτό του, το σήμερα και το αύριο. Οπωσδήποτε έχοντας κάνει την επιλογή, να μη γίνει μέλος στη λέσχη των πρώην κομμουνιστών, τώρα αντικομμουνιστών- γενίτσαρων. Να μην μπει ποτέ, στην παρέα των αντιδημοκρατών του αντι- Διαφωτισμού.
Η χούντα του 1967 στην Ελλάδα, αρχές του Διαφωτισμού καταπάτησε, καταλύοντας αστικό-καπιταλιστικό Σύνταγμα. Σ΄αυτό το ποδοπάτημα είχε αντισταθεί. Γι αυτό βρέθηκε τσίτσιδος μερόνυχτα στα χέρια του Μάλιου, του Μπάμπαλη και λοιπών εθνοσωτήρων. Δεν είναι, λοιπόν, χωρίς έρεισμα η απορία της ομήγυρης.
—-Λοιπόν, Γ ι α τ ί;
—-Έσύ, Γιώργο, έρχεται η απάντησή του, ανακατεμένη με δαχτυλίδια καπνού από την ολλανδική πίπα του. “Εσύ Γιώργο, όταν τραγουδάς: “Γ ι α τ ί τον σκότωσαν γ ι α τ ί, τον γελαστό τον ποιητή μια νύχτα στην Γρανάδα…”. Τί απάντηση δίνεις στον εαυτό σου, που εμείς οι απέξω, μόνο να την μαντεύψουμε μπορούμε;…Ξέρεις… Καμιά φορά το ένστικτο μας ειδοποιεί, η φρόνηση μας σπρώχνει να απομακρυνθούμε από τον κίνδυνο. Κι όμως, εμείς πλησιάζουμε ολοένα και πιο κοντά. Κι ας ξέρουμε πως δε θα αποφύγουμε να πληρώσουμε κάθε λεπτό χαράς με χιλίους τόνους απογοήτευσης. Πίστη είναι; Τρέλα; Δεν ξέρω να σας απαντήσω.
Δεν είμαι καλός στα λόγια, συνεχίζει. Χειρότερος να θυμάμαι. Μα, υπάρχουν και για μένα κουβέντες που σπρώχνουν τα χείλη μου να ανοίξουν. Δεν ξεχνώ από το “Ματωμένο Γάμο” του Λόρκα το διάλογο:
—-“Το αίμα που το βλέπει το φως, το πίνει η γης
—–Ε, και; Καλύτερα να πεθάνεις χύνοντας όλο το αίμα σου, παρά να ζεις και να τό ‘ χεις σάπιο στις φλέβες σου”*
Προχθές δολοφόνησαν τον Φύσσα και Αιγύπτιους Ψαράδες. Ψες στην Νέα Φιλαδέλφεια τον Μιχάλη. Σήμερα, 2025, ανενόχλητοι δολοφονούν στην Γάζα.
“Το θέατρο παίρνει τα λόγια από το άψυχο χαρτί και τα μεταμορφώνει σε ζωντανή ανθρώπινη έκφραση” λέει ο Ανδαλουσιανός ποιητής Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Γι αυτήν την ανθρώπινη έκφραση ο ίδιος, πλαντάει απ΄τον αναγουλιαστικό φασιστικό καπνό που φουμάρουν παχουλοί φαγάδες, πιοτήδες ανθρώπινου αίματος πολιτικάντηδες, δημοπίθηκοι ή κατηχητές με ράσα. Κρίνει και επικρίνει τους αδιάντροπους χαροκόπους φονιάδες ενός φαρισαϊκού κόσμου.
Ο Ισπανικός εμφύλιος μαίνεται. Φαλαγγίτες του Φράνκο τον απάγουν και τον κλείνουν σ΄έναν παλιό νερόμυλο, που τώρα δεν υπάρχει πια. Εκεί, τον κρατούν μαζί με άλλους προγραμμένους δημοκράτες. Πριν χαράξει η μέρα του αυγουστιάτικου πρωινού της 18ης Αυγούστου 1936, κι αφού έχουν δολοφονήσει τον άντρα της αδελφής του, εκλεγμένο δημοκρατικό Δήμαρχο της Γρανάδας. Παίρνουν τον Φεντερίκο μαζί μ΄ένα κουτσό δάσκαλο και το παιδί του και, σε μικρή απόσταση από τον νερόμυλο τους πυροβολούν και τους σωριάζουν στο δρόμο. Μεθυσμένοι οι φονιάδες απ΄τις πολλές εκτελέσεις δεν άντεχαν να τους πάνε παραπέρα.
Το έγκλημα έγινε λίγα μέτρα πιο κει από μια πηγή με αναβράζον παγωμένο νερό. Οι νικητές εθνικόφρονες χριστιανοί Ισπανοί τη δείχνουν ως αξιοθέατο και την έχουν στους τουριστικούς οδηγούς ως “Φουέντε Γκράντε”,δηλαδή “Μεγάλη Πηγή”.Οι αλλόθρησκοι Άραβες στον καιρό τους την ονόμαζαν “Αϊδαναμάρ”. Δηλαδή, Πηγή των Δακρύων.**
“Δε θέλω να το βλέπω!
Πες στο φεγγάρι να φανεί,
γιατί δε θέλω πια να βλέπω
το αίμα του Ιγνάθιο στην αρένα
Δε θέλω να το βλέπω! “***
~~~~~~~~~~~
*Απόδοση στα ελληνικά: Ν. Γκάτσος
**Πληροφορίες από το βιβλίο του Νίκου Γκάτσου:” Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα- Θέατρο και Ποίηση”
***Φ. Γκαρθία Λόρκα:”Το σκόρπιο αίμα”από το:”Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσιεθ Μεχίας”, απόδοση στα ελληνικά: Ν. Γκάτσος.
