Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου
Η προπαγάνδα που γίνεται με τα γράμματα είναι βαριάς μορφής. Κάτι σαν ενδοφλέβια ένεση. Περνάει αμέσως στην κυκλοφορία του αίματος. Νinnananna – νανούρισμα, ” Κλαδί της λίμνης του Κόμο- ramo del lago di Como”*και.. “Aspettando la domenica-Περιμένοντας την Κυριακή”** όνειρα σε chiaro-scuro του αμαρτωλού Caravaggio.
Αν τύχει, μάλιστα, το ενέσιμο φάρμακο να κυλάει στις φλέβες σου, όταν, ήδη το bel canto, έχει περάσει μέσα σου. Και ο συμμαθητής σου, 14χρονος Πέτρος Πεσταρίνι, σού λέει πως η Carmen είναι για mezzo soprano, αλλά η Κάλλας αν και υψίφωνος έχει την κολορατούρα για δεξιοτεχνικά περάσματα. Αν τύχει η εποχή να είναι του Pier Paolo Pasolini, τoυ Bertolucci, τoυ Fellini, του Visconti, του De Sica. Και όσα μαθαίνεις, δράμα ή κωμωδία, μετουσιώνονται σε εικόνες επί της οθόνης. Αν τύχει σε άγρια χρόνια, όπως η αποστασία και η χούντα του 1967, ολοζώντανοι άνθρωποι, ο Τριεστίνο Ferruccio Scrazzolo, o Μπρεσιάνο Don Angelo Benedetti να έρχονται συνεχώς στην Ελλάδα. Δίχως μελοδραματισμούς για να σού πουν: “Μόνη ποτέ δεν θα σ΄ αφήσω.”
Αν ακόμα μέχρι σήμερα η Ischia, το νησί στον κόλπο της Napoli που ανταγωνίζεται το Capri, το Spoleto, η Citta’ di Castello της Umbria,το Milano, η Ρώμη, η Τεργέστη σού τραγουδούν, σα σε μισοφωτισμένα πάρτι της νιότης. “Gira il mondo gira”, “A casa d’irene”,”Felicita’ e’ tenerci per manο – Ευτυχία είναι να κρατιόμαστε απ΄το χέρι”, Πάνο Ρούτσι.Τότε..Τότε νοσείς από αρρώστια μη αναστρέψιμη.
Γιατί ναι! Η Ιταλία είναι τρεις Ιταλίες. Η μία του Πάπα. Η άλλη του επίσημου κράτους της Ρώμης. Η τρίτη της Καμόρας, της Μάφια, και της Ν΄Τραγκέτα. Μα, από κάτω – κάτω της ιταλικής μπότας, και μέχρι την Λομβαρδία, το Πιεμόντε και του Lucio Dalla την Piazza Grande της Bologna. Tέτοια κομψότητα και φινέτσα όπως των latini amanti-Λατίνων εραστών- Ιταλών δεν θα βρεις.
Latino amante είσαι για μένα, Giorgio Armani, γεννημένε στην Piacenza της Emilia Romana,της πιο πλούσιας και πιο επαναστάτριας περιοχής της Ευρώπης. Τα μίντια, στο στερνό addio, σε αποκαλούν βασιλιά της μόδας με στέμμα και θρόνο. Από μόδα δεν ξέρω. Και για να είμαι ειλικρινής δεν θέλω να μάθω πώς την εννοούν. Ο αγαπημένος του προπάτορα σου, Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού, ο Αντίνοος. Ο μινωικός Πρίγκιπας με τα κρίνα μέσα στην λιτότητά τους, χιλιάδες χρόνια τώρα, της μόδας είναι. Κι εσύ, Giorgio Armani, αφότου αποφάσισες να εγκαταλείψεις την ιατρική και να ασχοληθείς με το μοντελάρισμα της ανθρώπινης παρουσίας με αχνές γραμμές. Γέννημα θρέμμα της ιταλικής γης, ίδιος μ΄αυτούς είσαι.
Αν θα ήθελα, λοιπόν, να πω κάτι για σένα, Giorgio Αrmani. Ένα μόνο θα ήταν: “Sono un Italiano vero- Είμαι ένας πραγματικός ιταλός… /Un partigiano come presidente – Ένας παρτιζάνος πρόεδρος…Βuon giorno Italia coi suoi artisti/con le canzoni, con amore./Con il cuore che non si spaventa – Καλημέρα Ιταλία με τους καλλιτέχνες σου/ με τα τραγούδια με την αγάπη/ Με τη την καρδιά που δεν φοβάται”.
Και απ΄άκρη σ΄άκρη. Από το Veneto και ως το Cagliari και του Palermo τη via Maqueda, σύμβολο- σύνορο ανάμεσα στην Ανατολή και στη Δύση, φωνάζει:”Βlocchiamo tutto. Palestina Libera – Θα μπλοκάρουμε τα πάντα- Παλαιστίνη λεύθερη”.Aφήστε με να τραγουδάω. Είμαι ένας Ιταλός. Un italiano vero- ‘Ενας πραγματικός ιταλός.
Ιταλίδα της διασποράς η Claudia Cardinale, σε ακολούθησε Giorgio, όπως όλοι και όλα όταν τελειώνουν τον προορισμό τους.Aξιοπρεπής στον πόνο και στην δόξα,έχει φως.”Είναι όνειρο κάθε κάμεραμαν. Ένα τέλειο κομμάτι της φύσης”λέει γι αυτήν ο διάσημος διευθυντής φωτογραφίας Κόνραντ Χολ. Μα πάνω απ΄όλα. Πάνω και από το χαμόγελο της και τα μεγάλα μαύρα μάτια της, ολάκερη είναι ένα κινηματογραφικό ήθος, που σπάνια βρίσκεις πια.
Με το ήθος για μπούσολα, με βραχνή φωνή και χωρίς ακόμα ευχέρεια στην ιταλική γλώσσα, στέκει διακριτικά, μα στα ίσα, δίπλα στους latini amanti Vittorio Gasman, Marcello Mastroianni, Renato Salavatore, τον μέγιστο Τotο’, στους “Soliti ignoti- Συνήθεις αγνώστους”. Γιατί στα ελληνικά αποδίδεται “Ο κλέψας του κλέψαντος”, ο θεός κι η ψυχή μας. Και, βέβαια, οι κλέφτες μας…
Με το ίδιο ήθος αφήνει τον Βισκόντι, όπως η ίδια λέει, να την “πλάθει”, να την μαθαίνει πως να κινεί το σώμα της. Έτσι, μπαίνει στην βισκοντική ατμόσφαιρα, που με θρησκευτική ευλάβεια τηρεί μέχρι και το κόμμα του σεναρίου, και λάμπει στον “Γατόπαρδο” χορεύοντας με τον Μπαρτ Λάνκαστερ, σ΄ένα χορό ως τ΄άστρα. Με ευκινησία δεν φοβάται το φουριόζικο κλίμα του Φελλίνι. Στο “Otto e mezzo- 81/2″, ο gran signore Marcello Mastroianni, υποτίθεται ένας σκηνοθέτης που έχει πάθει δημιουργικό μπλάκ άουτ, όταν την παρατηρεί πίσω από τα μαύρα γυαλιά του αναφωνεί:”Τutto…όλα! Όλα θα υπάρχουν στην ταινία μου..Δεν φοβάμαι πια να πω την αλήθεια γι αυτά που δεν ξέρω. Γι αυτά που ψάχνω, για όσα δεν έχω βρει.Μόνο έτσι νιώθω ζωντανός”.
Δεν είναι η Claudia Cardinale, La lupa-H λύκαινα Anna Magnani, η ντελικάτη των πνευμάτων Giuglietta Massina, η καυτή Νότια των Ιταλών Sofiona- Sofia Loren. Όμως, όπως όλα τα κορίτσια σε εκείνα τα χώματα, ομορφαίνει ζεστά την πλάση,με γεμάτα μεσογειακές θάλασσες τα φλογισμένα της μάτια
Addio Claudia! Addio Giorgio!
L’ Italia che visse d’ arte e di amore, Vi ricordera’***
~~~~~~~~~~~
*Έτσι αρχίζει ο πατέρας του ιταλικού μυθιστορήματος, Allessandro Manzoni το ” Promessi Sposi-Οι μελλόνυμφοι”:”Εκείνο το κλαδί της λίμνης του Κόμο-Quel ramo del lago di Como”.
**Ποίημα του Giacomo Laopardi
***Μεταφ. Η Ιταλία που έζησε με την τέχνη και την αγάπη, θα σάς θυμάται. ”Έζησα για την τέχνη και την αγάπη” τραγουδάει η Τόσκα.
