Ο άνθρωπος, το φόρεμα, τα ράσα και η κοκαϊνη Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου

       Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Χορτάσαμε να το ακούμε τις τελευταίες ημέρες, για διαφορετικές περιστάσεις και με τρόπο κατηγορηματικό που δεν επιδεχόταν αντίρρηση. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, την κατάργηση δηλαδή κάθε άλλης άποψης που αποβλέπει να κάνει τον εγκέφαλό μας tabula rasa*. Αν βρισκόμουν ακόμα στις τάξεις. Θα διαβάζαμε με τα παιδιά και θα συζητούσαμε το εξαιρετικό, κατά τη γνώμη μου, δοκίμιο του Ευάγγελου Παπανούτσου “Ο άνθρωπος και το φόρεμα”. Ο χρόνος και ο χώρος δεν επιτρέπει εκτενή αναφορά σ΄αυτό. Υποχρεωτικά αντιγράφω μόνο ένα δυο παρατηρήσεις.

     Γράφει o ξεχωριστός αυτός άνθρωπος της Παιδείας μας:”Το φόρεμα (ανθρώπινη επινόηση και φροντίδα) αποτελεί μέρος του εαυτού μας, την προβολή μας προς τα έξω, και εκφράζει την προσωπική μας υφή. Γδύνετε έναν άνθρωπο (στο ιατρείο, στη φυλακή) και χάνει αμέσως την αυτοπεποίθησή του, τη δύναμη, το γόητρό του. Είναι σαν να τού αφαιρέσατε όχι απλώς το περίβλημα, αλλά ένα μεγάλο μέρος από την ουσία του. Φαντάζεστε ότι μπορεί να επιβληθεί με συνείδηση του εαυτού του και να ασκήσει την αποστολή του ένας αξιωματικός χωρίς στολή, ένας παπάς χωρίς ράσο; Μα αυτά ακριβώς περιέχουν την υπόσταση του και όταν τα παραδίνει εκχωρεί ένα μέρος του εαυτού του. Όχι λοιπόν δεν κάνει, αλλά ίσα-ίσα το ράσο κάνει τον παπά”

      Και να ‘μαστε τώρα, φίλες και φίλοι, στο κυρίως θέμα. Ένα από τα φλέγοντα της επικαιρότητας. Ρασοφόρος, αυτοαποκαλούμενος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών των Παλαιοημερολογιτών, μέλος εγκληματικής οργάνωσης, έμπορος και διακινητής ναρκωτικών. Με έδρα της ναρκο-επιχείρησης εκκλησία σε πρώην αποθήκη του ΟΣΕ. Προσπερνώ τα ερωτήματα που αφορούν τον έλεγχο από την πολιτειακή και εκκλησιαστική εξουσία για την ενοικίαση και ίδρυση ναού σε αποθήκη, την ένδυση με συγκεκριμένο τελετουργικό ιερών αμφίων. Όχι γιατί δεν έχουν τη σημασία τους, τη μεγίστη σημασία τους. Αλλά γιατί θέλω αλλού να φτάσω.

Αν, απέφευγα την Μαρία Αντουανέτα, λόγω του γνωστού τέλους της…Και σε μη καρναβαλική περίοδο, ντυνόμουν και συστηνόμουν Ιωσηφίνα του Ναπολέοντα. Πώς θα με αντιμετωπίζατε; Τί ρωτάω; Ρητορική η ερώτηση. Όμως, όταν δείτε έναν παπά, τρέχετε, τού φιλάτε το χέρι, τού λέτε να σάς ευλογήσει. Αυτό έκανε και ο θεομπαίχτης ρασοφόρος, ευλογούσε με χασίς και κοκαϊνη.

      Να! Πώς το ράσο κάνει τον παπά. Η ενδεδειγμένη (όχι η εξεζητημένη ή δημιουργία στυλίστα) ενδυμασία κάνει το δάσκαλο,το γιατρό, το γονιό, τον βουλευτή και πάει λέγοντας. Κι ας μην κρυβόμαστε. Η δήθεν ανέμελη απελευθέρωση στην εμφάνιση. Μάς έχει φέρει στο σημείο να μη διακρίνεις αν βρίσκεσαι στο Θέατρο ή στη λαϊκή αγορά, στο σχολείο ή στην παραλία. Με λίγα λόγια μάς έχει οδηγήσει στην ισοπέδωση, στη λουμπενοποίηση, στην παραγωγή μαζανθρώπων.

Μέσα σ΄ένα τέτοιο περιβάλλον “ωχ αδελφέ!”, “δεν βαριέσαι”, “είμαστε απλοί λαϊκοί άνθρωποι”,”τί Λωζάνη τί Κοζάνη”. Πρώτα θύματα οι νέοι άνθρωποι.Προσπαθούν να κερδίσουν τη ζωή μέσα σε οικονομικοκοινωνικές συνθήκες που χαλκεύουν τις προσπάθειες τους. Απογοητευμένοι από την κοινωνία που υποκριτικά κηρύσσει την αγιότητα της εργασίας και προσφέρει την αθλιότητα της ανεργίας και της υπερεργασίας. Μια κοινωνία απρόσωπη, όμοια με στρατόπεδο όπου δεν ξεχωρίζεις το δάσκαλο από το νταλικέρη. Επιβιώνουν μιμούμενοι τα πρότυπά τους. Ή καταθέτοντας εντελώς τα όπλα κλείνονται σε έναν τεχνητό παράδεισο που τους προσφέρει ο ρασοφόρος Αρχιεπίσκοπος.

Νομίζετε, φίλες και φίλοι, πώς μέσα στο πυώδες κλίμα όπου πολλαπλασιάζονται τα αποστήματα, μπορούμε, να έχουμε γιατρειά αν δε δώσουμε σημασία κ α ι στα ελάχιστα;

Ένα τόσο δα ανθάκι μπουτονιέρα;