Ιερισσώ, Ιερισσώ χιλιάδες χρόνια αυτόχθονες βύζαιναν τη γη σου χρυσάφι ασήμι και χαλκό κι ήρθαν έμποροι των εθνών να χορτάσουν τις αχόρταγες κοιλιές τους σερνικά και θηλυκά παιδιά να καταπιεί τ’ αρσενικό τους. Οξειδωμένες μας ζωές πώς ν’ ανθίσουν τώρα πια τόσα αγάλματα χρυσελεφάντινα ψηφιδωτά σ’ αμίλητους σηκούς;
Ιερισσώ Ιερισσώ ποια τύχη σ’ έφερε τίνος λαού σε πρόδωσε προδότης να σ’ οδηγούν στο θάνατο φαύλοι, φαύλοι, φυρερίσκοι; Ρημάζουν της γήμητράς σου σπλάχνα η γέννα σου θολή στο πέλαγος.
Ιερισσώ Ιερισσώ πόσους μεγάλους γέννησες και πόσοι σε πεθύμησαν; διώρυγες κι άν άνοιξαν σε βάλτους θάφτηκαν στο τέλος. Τόσοι πατριδοκάπηλοι πού βρέθηκαν; έθεσαν αυτουργό το Σολωμό “που με βία” για την ελευθερία• κι αν εκείνος αγώνας είπε ετούτοι εδώ, “που με χρήμα μετράει τη γη”.
Ε. Κ. Γιαννελάκης
