της Λαμπριάνας Κυριακού
Γι’ αυτά που μας αρέσουν, μιλάμε συνέχεια. Το Γεγονός ότι ο Δημήτρης Πιατάς μέσα από τις πολλές οικονομικές φουρτούνες που υπάρχουν στην εποχή μας, κατάφερε με την αλληλεγγύη φίλων ηθοποιών, να κάνει μια ταινία η οποία ξυπνάει συνειδήσεις, πιστεύω, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο.
Για την Παν.δη.μια – (όλα λοιπόν ένα) είχαμε μιλήσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο, είναι το πάντρεμα αυτής της ταινίας, με τον ντοκιμαντέρ μυθοπλασίας που είχε φτιάξει ο Δημήτρης Πιατάς το 1975 με τίτλο «Μαμά, Γιατί δεν φωνάζεις πια» όπου προβλήθηκε στο 18ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Επίσης ο Δημήτρης Πιατάς, «χρησιμοποιεί» στην ΠΑΝ-δη-ΜΙΑ, τα ίδια πρόσωπα που έπαιξαν στην ταινία του 1975.
Ωστόσο η ΠΑΝ – δη – ΜΙΑ εκτός από την συμμετοχή της στο 20ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, τον Οκτωβρίο του 2014, ταξίδεψε μέχρι το Λονδίνο για να συμμετάσχει στο 7th Annual London Greek Film Festival.. Επιλέχθηκε μέσα από 70 ταινίες και 20 σενάρια. Και επέστρεψε στην Αθήνα με τρία βραβεία. Βραβεύθηκε ως η Καλύτερη ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους, Καλύτερη σκηνοθεσία ταινίας μυθοπλασίας μεγάλου μήκους που απονεμήθηκε στον Δημήτρη Πιατά και Καλύτερος Ερμηνευτής που απονεμήθηκε στον Θεοδόση Πελεγρίνη.
Πρόθεση του, Δημήτρη Πιατά ήταν να κάνει μια κινηματογραφική ταινία – μυθοπλασίας – αλλά λόγω κρίσης του βγήκε ντοκιμαντέρ! Το φόντο της ταινίας ήταν η χρεοκοπημένη Ελλάδα-υπαρκτό πρόβλημα….ο κανιβαλισμός των κίτρινων Μ.Μ.Ε. – βλέπε διασυρμό του Καθηγητή Φιλοσοφίας και τέως Πρύτανη Θεοδόση Πελεγρίνη, λόγω ενασχόλησης του με τα καλλιτεχνικά…και τέλος ο τίτλος της ταινίας που παραπέμπει στο διεθνές πρόβλημα του ΕΜΠΟΛΑ. Αυτό το λάθος, είναι η αρχή της κωμωδίας του…Ενώ επιμένει ο ίδιος ότι έκανε ταινία μυθοπλασίας και όχι ντοκιμαντέρ…Κωμωδία…αλλά ΜΑΥΡΗ!….»
Χθες Δευτέρα, 30 Μαρτίου, η ταινία του Δημήτρη Πιατά έκανε Πρεμιέρα στον πλήρως ανακαινισμένο κινηματογράφο ΑΣΤΟΡ.
Πολλοί ήταν οι φίλοι, επώνυμοι και μη, που παρευρέθηκαν για να τιμήσουν με την παρουσία τους, τόσο την ταινία όσο και τους πρωταγωνιστές της.
Είδαμε, τον Μίμη Πλέσσα με την γυναίκα του Λουκίλα Καρρέρ, την Μίρκα Παπακωντσαντίνου, τον Κώστα Παναγιωτόπουλο, τον Σπύρο Μπιπμίλα, την Ναταλία Δραγούμη, τον Κώστα Βενετσάνο, τον νεαρό και ταλαντούχο ηθοποιό Γιώργο Κάρκα, την Αννέτα Παπαθανασίου, την Έμυ Λιβανίου, τον Μαυρίκιο Μαυρικίου, τον Δημήτρη Ιωαννίδη, την Κωνσταντίνα Βεντούρη Ρούσου, τους Δημοσιογράφους, Γιάννη Καράσογλου και Βασίλη Νάτσιο, την σκηνοθέτη και συγγραφέα των παιδικών θεατρικών επιτυχιών, Ως την άκρη του Ονείρου και Ακροβάτες της Τύχης, Κέλλυ Σταμουλάκη, την Φιλίτσα Καλογεράκου, την Νικολέττα Βλαβιανού, τον Κωνσταντίνο Θαλασσοχώρη, την Ιωάννα Ασημακοπούλου, τον Χρήστος Προσύλη Διευθυντή του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Λονδίνου, τον Φαίδων Κεφαλέα, την Τίνα Παπαδοπούλου και την Μικαέλα Ζουστη, τον Σπύρο Θεοδόση, την Ελένη Φιλίνη, τον Ηλία Αλεξάνδρου και τη δημοσιογράφο Βίκυ Διαμάντη, τον Μάκη Δελαπόρτα, τον Χάρη Βορκά, τον Πάνο Σταθακόπουλο, τον Δημήτρη Γιώτη, τον Τάσο Πικούνη του House of Wine… και πολλούς άλλους εκλεκτούς καλεσμένους
Λίγα λόγια για την ταινία:
Η ταινία είναι το σουρεαλιστικό κλείσιμο του ματιού στα κίτρινα Μ.Μ.Ε…στην βία της εξουσίας και της παρανομίας….στον κόσμο που αλλάζει….κι’ολα αυτά με χιούμορ….”Γιατί χιούμορ είναι η αλήθεια, με λίγη διακόσμηση στο τέλος”……Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία που εκτυλίσσεται σε μία χώρα που υφίσταται την επιδρομή ενός ιού, του “Σύνδρομου της Τζοκόντα”: ο ασθενής παύει να έχει αντίληψη του περιβάλλοντος και διαρκώς χαμογελά ενώ η κοινωνία είναι σε χρεοκοπία και καταρρέει.
Σε ένα μιντιακό τοπίο κανιβαλιστικό, όπου το κοινό χωρίς συνείδηση κατευθύνεται ή αντιδρά στα τηλεoπτικά κέντρα, η συλλογικότητα μετατρέπεται σε συμμορία και οι συμμορίες, όπως και τα άτομα, επιβεβαιώνουν την αθλιότητα της ζωής τους με τη σύγκρουση. Όλοι εναντίον όλων. Στην εποχή του τρόμου η βία λυμαίνεται τη ζωή.
