της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου
Πέτρα του σκανδάλου η παράσταση του έργου των Αλέξανδρου Ρήγα- Δημήτρη Αποστόλου, “Τα Κορίτσια με τα μαύρα”. Η παράσταση που «έσπασε» ταμεία το χειμώνα στο θέατρο «Αλίκη» βρίσκεται αντιμέτωπη με την Ιερά Μητρόπολη Έδεσσας κατά την πανελλαδική περιοδεία του θιάσου που είναι σε εξέλιξη.
Μετά την αφισοκόλληση που έγινε στα Γιαννιτσά και την Έδεσσα για τις δυο προγραμματισμένες παραστάσεις, ο Δήμαρχος κάλεσε τους δύο συγγραφείς και τους υπέδειξε , ότι καλό θα είναι να μην παίξουν τελικά στις περιοχές αυτές, ώστε να αποφευχθούν έτσι οι φασαρίες από πιστούς των δυο ενοριών, που είναι έτοιμοι να ξεσηκωθούν, επειδή πιστεύουν, ότι το έργο θίγει το θρησκευτικό τους αίσθημα.
Φανερά ενοχλημένοι οι δύο συγγραφείς καταθέτουν τη δική τους άποψη μέσα από επιστολή που έστειλαν στον Τύπο και στα ΜΜΕ…
«Η πρόσφατη ενέργεια της τοπικής αυτοδιοίκησης», σχολιάζουν, «στις περιοχές Γιαννιτσών και Εδέσσης , που μάλλον δεν θέλουν να παρουσιάζονται στα άγια χώματα των ενοριών τους «βλάσφημα» κείμενα …που σχολιάζουν μέσα από τον αγωγό που λέγεται κωμωδία τα κακώς κείμενα της εκκλησία μας χωρίς σε καμία περίπτωση να προσβάλουν το θρησκευτικό αίσθημα- να προβεί σε «συστάσεις» και «υποδείξεις» όσον αφορά τη μη παρουσίαση του θεατρικού έργου «Τα κορίτσια με τα μαύρα» για τον φόβο… σκανδαλισμού των πιστών, αφορμής δοθείσης αποκλειστικά και μόνο από την διαφημιστική αφίσα της παράτασης…. Αποτελεί σίγουρα μία έμπρακτη απόδειξη , ότι ο το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας μάλλον δεν έχει φτάσει ως έντυπο και ως ουσία σε όλη την επικράτεια…»
Αυτή την κίνηση οι συγγραφείς συνδέουν και με το «ζοφερό κλίμα» των ημερών αφήνοντας το υπονοούμενο , ότι «υπάρχουν ακόμα σταγονίδια ενός μεσαιωνικού παρελθόντος που αμφισβητούν τις έννοιες της απρόσκοπτης λειτουργίας της τέχνης.»
«Όταν μια πατρίδα βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου και ψάχνει γύρω της ένα χέρι να πιαστεί πριν χαθεί για πάντα . Όταν οι κάτοικοι αυτής της πατρίδας κλαίνε χωρίς απαραίτητα τη συνδρομή των δακρυγόνων . Όταν το σημαντικότερο που μας στέρησαν δεν είναι τα υλικά αλλά το χαμόγελο και την αισιοδοξία μας , τότε προξενεί τουλάχιστον εντύπωση το γεγονός να αμφισβητείται η ελεύθερη έκφραση του λόγου».
Για την ιστορία αναφέρουμε, ότι παρόμοιες αντιδράσεις υπήρξαν και στην Αθήνα, όταν ανέβηκε το έργο.
