Λιλίκα Αρνάκη η ζωγράφος της ψυχής μας…

Χρόνια είχα ένα παράπονο που ρήμαζε την διάθεση μου.
με διέλυε. Έψαχνα να βρω το λάθος μου,έκλαιγα, χτυπιόμουν , μαστίγωνα τον εαυτό μου,και όχι για να σε φέρω πίσω,
αλλά να καθίσεις απέναντι μου και να με αντιμετωπίσεις με ειλικρίνεια.
Ώσπου μια μέρα ξύπνησα.
και  η αντάρα του μυαλού μου είχε διαλυθεί!
Δεν ήσουν πια η πρώτη μου σκέψη !
Τελειώσαν τα “γιατί”.
Γιατί να μην έχει το θάρρος να παραδεχθεί
να σεβαστεί  και προσπαθεί να κοροϊδέψει;
Συνειδητοποίησα πως σoυ έδινα δύναμη και
δεν μπορούσες να αντέξεις περισσότερη αξία !
Γιατί είχες μάθει να ζεις με ψεύτικους ανθρώπους ,γύπες που όμως κατασπάραξαν την ψυχή σου.
Έβλεπες παντού αρπαχτικά!
Ήμουν και θα είμαι ο εαυτός μου.
Εσύ δεν ξέρω αν εσύ ποτέ  μπορέσεις να είσαι ο εαυτός σου και να μιλάς για αυτά που διψά η ψυχή σου.
Να θεωρείς υποχρέωση σου και καθήκον σου απέναντι στην ανθρώπινη ψυχή να είσαι και να φέρεσαι ως γνήσιο αρσενικό και όχι αρσενικό “μαϊμού”!
Θέλει  κότσια να  παραμείνεις άνθρωπος .
Λ.Α