γράφει η Λαμπριάνα Κυριακού
Η μουσική φεύγει και κυλά μέσα στο χρόνο, παρασύροντας μαζί της χιλιάδες συναισθήματα. Έτσι λάτρεψε ο Έλληνας το τραγούδι, άνευ κατηγορίας, άνευ εποχής. Λάτρεψε ότι τον βοηθούσε να εξαϋλώσει απ΄την ψυχή του τα κατακάθια των καιρών.
Συναυλίες όπως η χθεσινοβραδυνή στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής, είναι από αυτές που σε αφήνουν ελεύθερο να περιπλανηθείς σε άλλες σφαίρες συναισθημάτων. Να ακούσεις τραγούδια του χθες και του σήμερα που λάτρεψες, μέσα από το ηχόχρωμα ενός πιάνου και την ξεχωριστή χροιά μιας φωνής. Να γυρίσεις την πλάτη να φύγεις και τα χείλη σου να σιγοψιθυρίζουν ακόμα στιχάκια…
Κάτω από τον έναστρο ουρανό της Αθήνας, η σπουδαία ερμηνεύτρια Ρίτα Αντωνοπούλου και ο διακεκριμένος σολίστ Θοδωρής Οικονόμου, μας παρουσίασαν έναν αλησμόνητο διάλογο αγαπημένων τραγουδιών. Πρώτα ήρθε ο Ναζίμ Χικμέτ αλλά τον διέκοψε ο Μάνος Χατζιδακις με «Το αστέρι του Βορρά». Ύστερα, ήρθε ο Θάνος Μικρούτσικος με τους «7 Νάνους στο S-S Cyrenia», τον «Πιτσιρικά» του Οδυσσέα Ιωάννου και τον «Άμλετ τη Σελήνης» του Μάνου Ελευθερίου. Μετά ήρθε η Edith Piaf. Μας θύμισε τον έρωτας της με τον Δημήτρη Χορν αλλά και την «Όμορφη Πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη. Ήρθε η Αρλέτα είπε καλησπέρα με το «Τραγούδι της Λίμνης», και έφυγε πάλι ψηλά στο αστέρι της.
Η Ρίτα Αντωνοπούλου, μας μάγεψε ακόμα μια φορά.
Τραγούδησε επίσης το «Σιγά μην κλάψω», του Γιάννη Αγγελάκα, το «Απόγευμα το Δέντρο» του Αλκίνοου Ιωαννίδη, μας γοήτευσε επίσης με το τραγούδι «Λευκό Φανελάκι» που υπογράφουν Σιόλας – Γουνας και στο τέλος αλώβητος ο στίχος του Ναζίμ Χικμέτ ήρθε και ακούμπησε στο στέρνο μας όλη την αλήθεια της ύπαρξης μας…
“Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.”
